บทละครโทรทัศน์ หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 7 หน้า 4
กล้ายิ้มแย้ม ฟันกำไรมาสองชั่ง แต่ยังแกล้งพูดเอาใจ “เรื่องเล็กน้อยขอรับ แต่อันที่จริงคุณพระนายไม่น่าจะต้องเสียเงินถึงยี่สิบชั่งเลย เราแกล้งทำเป็นโจรปล้นบ้านมันเพื่อกลบเกลื่อนการค้นหาของก็ได้นะขอรับ”
จมื่นศรีสรรักษ์เซ็งๆ “ถ้าไม่มีบารมีกรมขุนวิมลคุ้มกะลาหัว ข้าก็อยากจะทำอย่างนั้นเหมือนกันล่ะวะ ช่างเถิด”จมื่นศรีสรรักษ์กระหยิ่มยิ้มย่อง “อย่างไรเสีย ถ้าได้สิ่งที่ข้าต้องการมา ก็คุ้มเสียยิ่งกว่าคุ้ม”
ยามเย็น เห็นบรรยากาศในป่า มีการตั้งกระโจมอยู่เรียงกัน ขันทองยืนรอแมงเม่าอยู่หน้ากระโจม ขันทองยืนนิ่งๆ สีหน้าเรียบเฉย แมงเม่าสวมชุดกระโจมอกมีผ้าคลุมไหล่เดินออกมาจากกระโจม ขันทองเห็นแมงเม่าในกระโจมอกจริงๆ ก็เกิดเขินอายขึ้นมา รีบเบือนหน้าไปทางอื่นไม่ยอมมอง แล้วปั้นหน้าดุๆ เข้าไว้
แมงเม่ายิ้มแย้ม เดินเข้าไปหาขันทอง “รอนานหรือไม่เจ้าคะออกหลวง”
ขันทองเมินหน้าไปทางอื่น ไม่ยอมมองแมงเม่าตรงๆ “ไม่นานดอก รีบไปกันเถิด คนอื่นเค้าไปอาบน้ำอาบท่ากันหมดแล้ว” แมงเม่ามองไปรอบๆ “มิน่าเล่า ไม่มีใครอยู่เลย”
แมงเม่าหันมามองขันทอง แปลกใจ “ออกหลวงเป็นกระไรไปเจ้าคะ”
ขันทองไม่ยอมมองแมงเม่า “ไม่มีกระไร”
แมงเม่างงๆ “ไม่มี แล้วเหตุใดไม่มองหน้ากันเล่าเจ้าคะ” แมงเม่าเดินมามองหน้าขันทอง ขันทองตกใจรีบเบือนหน้าไปทางอื่น แมงเมาเดินมาดักที่ด้านหน้าอีก ขันทองก็รีบเบือนไปอีกทาง แมงเม่าดักอีก ขันทองก็เบือนอีก
แมงเม่าโวยวาย “นี่อย่างไรเล่าเจ้าคะ ออกหลวงมีท่าทางพิกลชัดแจ้ง ยังบอกว่าไม่มีกระไรอีก”
แมงเม่ามองด้วยสายตาจับผิด ลดเสียงลง “ทำกระไรผิดมาใช่หรือไม่เจ้าคะ”
ขันทองโวยวายกลบเกลื่อน “ไม่ใช่ เจ้านี่เซ้าซี้จริง ตกลงจะอาบน้ำหรือไม่อาบ ถ้าไม่อาบข้าจะได้ไปทำงานอื่น”
ขันทองรีบเดินหนีเป็นการกลบเกลื่อนทันที แมงเม่ามองตามด้วยความระแวง “ยิ่งทำโกรธ ยิ่งน่าสงสัย”
แมงเม่าเดินตามขันทองไป พร้อมกับจับผิดไปด้วย
แน่นซึ่งแอบดูอยู่ มองตามไปพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ แผนการสำเร็จด้วยดี แน่นกำลังจะเดินไปที่กระโจมของแมงเม่าเพื่อค้นหากลัก แต่ทันใดนั้นก็เหลือบเห็นเลื่อนเดินเข้ามาซะก่อน แน่นตกใจ รีบหลบทันที เลื่อนมองซ้ายมองขวา พอเห็นว่าไม่มีใครก็รีบเข้าไปในกระโจมแมงเม่าทันที แน่นบ่นพึมพำด้วยสีหน้าเจ็บใจ
“โดนตัดหน้าเสียได้”
ในป่าริมลำธาร เห็นบรรยากาศการอาบน้ำของบรรดาข้าหลวงสาวๆ รวมทั้งเหล่าโขลน โดยต่างคนต่างอาบน้ำ และหยอกล้อกันไปด้วย ขุนรักษ์เทวา ค่อยๆถอดเสื้อออก แล้วแขวนกับกิ่งไม้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย