บทละครโทรทัศน์ หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 13 หน้า 2
ทางเดินในวัง หลวงศรีมะโนราช ขุนเทพชำนาญและขุนเทพรักษา เดินคุยกันมา ขุนเทพรักษาแปลกใจมาก
“คุณหลวงรู้ได้อย่างไรเจ้าคะ ว่าอ้ายศรีขันทินไม่ใช่ขันทีจริง เรื่องนี้คอขาดบาดตายนัก ไม่น่าจะรู้ได้ง่ายๆ
เลยนะเจ้าคะ”
หลวงศรีมะโนราชยิ้มขำๆ “เจ้านี่ก็ซื่อนัก อ้ายศรีขันทินมีหนังสือรับรองจากเมืองโต้ระกี่ แลผ่านการตรวจตราจากพระราชาข่านแล้ว คราที่ออกญาวังตรวจความเป็นชาย ก็มีเครื่องเพศของมันมายืนยันจะไม่ใช่ขันทีได้อย่างไร”
ขุนเทพรักษางงเป็นไก่ตาแตก “อ้าว”
ขุนเทพชำนาญยิ้มขำๆ “คุณหลวงเพียงแต่หาเรื่องใส่ร้ายเท่านั้น ในเมื่อยุยงให้ออกญาวังหึงหวงไม่ได้ ก็ต้องยุว่ามันเป็นจารบุรุษอย่างไรเล่า”
“แล้วออกญาวังจะเชื่อหรือเจ้าคะ”
หลวงศรีมะโนราชยิ้มเจ้าเล่ห์ “คราแรกไม่เชื่อ แต่ถ้าหลายคราเข้าก็ไม่แน่ดอก หินแกร่งเพียงใด โดนน้ำหยดทุกวันยังกร่อนได้ อย่าว่าแต่หัวใจคนเลย”
ขุนเทพรักษาคิดตาม แล้วก็ยิ้มดีใจ หลวงศรีมะโนราชยิ้มร้ายๆ กะหาเรื่องขันทองไม่ยอมเลิก
บรรยากาศริมแม่น้ำ เห็นกระทงที่ลอยมาตามน้ำตั้งแต่เมื่อคืนจำนวนมาก เริ่มมากองรวมกันอยู่ที่ปากแม่น้ำ
ผู้ชายแต่งตัวแบบชาวบ้าน 3-4 คน ที่ตามกระทงมาจากเมื่อคืน รอจังหวะเก็บไม่ให้เป็นที่ผิดสังเกต ก่อนที่ผู้ชายคนหนึ่ง จะเก็บกระทงใบใหญ่ สวยงามประณีตของเจ้าจอมเพ็ญขึ้นมา “ใช่กระทงนี้หรือไม่”
“งดงาม แปลกตากว่ากระทงอื่นตามที่ได้แจ้งมา ก็น่าจะใช่อยู่”
ผู้ชายคนหนึ่งเริ่มดึงใบไม้ ดอกไม้ที่ประดับกระทงออก พบว่าในกระทงถูกเจาะเป็นช่องเล็กๆ ซ่อนอยู่ในใบไม้ดอกไม้ที่ประดับกระทง จึงล้วงนิ้วเข้าไปในช่อง ก่อนจะดึงเอากลักเล็กๆออกมาดู กลักมีสัญลักษณ์รูปผีเสื้อติดอยู่ เหมือนกลักที่แมงเม่าได้ไปไม่มีผิด ชายผู้นั้นยิ้มดีใจ “รีบเอาไปให้ท่านแม่ทัพกันเถิด”
ชายผู้นั้นโยนกระทงทิ้งอย่างไม่ใยดี แล้วเดินจากไปพร้อมกับพวกของตน
ท้องฟ้ายามค่ำคืนเหนือเรือนพระยาพลเทพ กล้ากำลังนั่งคุกเข่าพนมมือต่อหน้าพระยาพลเทพ โดยกล้าหน้าจ๋อยๆ ผมยุ่ง เสื้อผ้าสกปรกมอมแมมไปทั้งตัว ในขณะที่จมื่นศรีสรรักษ์ ขุนแผลงฤทธิ์ นั่งอยู่บนตั่งใกล้ๆ
จมื่นศรีสรรักษ์อ่อนใจ “อ้ายกล้ามันหนีกรมเวียงไปซ่อนในป่าช้า ตอนที่กระผมไปเจอ มันกำลังแย่งข้าวหมากินอยู่ สารรูปอุบาทว์นัก นี่ก็ให้มันเช็ดหน้าเช็ดตาแล้ว พอจะเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาหน่อย จึงพามาพบท่านเจ้าคุณนี่ล่ะขอรับ”