บทละครโทรทัศน์ หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 4

หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 4

บทประพันธ์ วรรณวรรธน์ / บทโทรทัศน์ เอกลิขิต

หน้าตำหนักของเจ้าจอมเพ็ญตอนเย็น เจ้าจอมเพ็ญ  พระยาพลเทพ  จมื่นศรีสรรักษ์  และขุนแผลงฤทธิ์ กำลังคุยกันด้วยสีหน้าเคร่งเครียดที่ห้องหนึ่งในตำหนักของเจ้าจอมเพ็ญ พระยาพลเทพโมโห

“ผู้หญิงคนเดียวก็เอาตัวมาไม่ได้  คนของฉันไร้ความสามารถถึงเพียงนี้เชียวรึ”

จมื่นศรีสรรักษ์  และขุนแผลงฤทธิ์ กระอักกระอ่วนมาก เพราะพลาดอย่างไม่น่าพลาดจริงๆ

“ก็เพราะผู้หญิงคนเดียวนี่ล่ะท่านเจ้าคุณ พวกกระผมจึงไม่ได้เตรียมการกระไรมาก ใครเล่าจะรู้ว่าจะมีคน

มีฝีมือมาช่วยมันออกไป”

พระยาพลเทพชักสีหน้าหงุดหงิด  หันไปพูดกับขุนแผลงฤทธิ์ “ดูจากเพลงดาบแล้ว มันเป็นพวกใดกัน”

ขุนแผลงฤทธิ์คิดทบทวน “มิทราบเลยขอรับ  ฝีมือมันเข้าขั้นอยู่ แต่ทางดาบสับสนเหมือนไม่ได้ฝึกจากอาจารย์อย่างถูกต้อง  หากให้กระผมเดา น่าจะเป็นพวกโจรที่รับคำสั่งมามากกว่า”

พระยาพลเทพใช้ความคิดหนัก ว่าเป็นพวกไหนกันแน่

“ป่วยการที่จะมาคาดเดาว่าเป็นพวกใด  รู้แต่เพียงว่าเรามีศัตรูเพิ่มขึ้นอีกหนึ่ง ซึ่งมิใช่คนของเจ้าคุณสีหะราชเดชะก็พอ”

จมื่นศรีสรรักษ์แปลกใจ “คุณพี่รู้ได้อย่างไรขอรับ”

“ถ้าเป็นคนของเจ้าคุณสีหะราชเดชะที่เหลือรอดอยู่ ย่อมต้องรู้ว่าของสิ่งนั้นเป็นกระไร  หากไม่ชิงตัดหน้า ก็ต้องรอจนเจ้าได้ของมาแล้วค่อยแย่งชิงอีกทีก็ไม่สาย  มีหรือจะแค่ช่วยนังหญิงคนนั้นให้หนีไปเท่านั้น  แสดงว่าอ้ายพวกนี้ไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าของสิ่งนั้นเป็นกระไร”

พระยาพลเทพพยักหน้าช้าๆ  ยิ้มรับ “เจ้าจอมท่านช่างมีปัญญานัก คู่ควรที่จะเป็นแม่หยั่วเมืองในภายภาคหน้าจริงๆ” เจ้าจอมเพ็ญยิ้มแย้ม  เป็นสิ่งที่ตนคาดหวังมาตลอดอยู่แล้ว

พระยาพลเทพหันไปพูดกับจมื่นศรีสรรักษ์  ขุนแผลงฤทธิ์ “ถ้าข้าคาดไม่ผิด พวกมันคงคิดเล่นงานเราแต่ไม่มีโอกาส  แต่เพราะการไล่ล่าเจ้าคุณสีหะราชเดชะของพวกเจ้าเป็นที่เอิกเกริก พวกมันจึงสงสัย แลลอบจับตาอยู่ พอเห็นพวกเจ้าจับตัวนังหญิงคนนั้น จึงต้องออกมาช่วย ด้วยคิดว่านังหญิงนั่นคงรู้เรื่องกระไรบางอย่าง”

สีหน้าพระยาพลเทพไตร่ตรองไปมา “แต่คงคิดไปไม่ถึงหนังสือลับของพวกเราดอก”

“ถ้าเช่นนั้น  ให้กระผมฆ่านังลูกสาวเศรษฐีนั่นดีหรือไม่ขอรับ จะได้ตัดไฟเสียแต่ต้นลม”