บทละครโทรทัศน์ หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 12
หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 12
บทประพันธ์ วรรณวรรธน์ / บทโทรทัศน์ เอกลิขิต
บรรยากาศในเมืองตากยามเย็น ผู้คนยังใช้ชีวิตเป็นปกติ ค้าขาย สัญจรไปมา พระยาตากกำลังนั่งอยู่บนแคร่ในเพิงเล็กๆ อ่านสาส์นที่เพิ่งถูกส่งมาจากกรุงศรีอยุธยา พระยาตากดูเหมือนชาวบ้านคนหนึ่งอยู่ร่วมกับประชาชน ไม่มีการถือเนื้อถือตัวโดยมีหลวงพิชัยอาสา หลวงยกกระบัตรและเหล่าทหารที่เพิ่งสู้รบเสร็จ นั่งพักผ่อนอยู่ใกล้ๆ พระยาตากอ่านสาส์นเสร็จก็หน้าเครียดทันที หลวงยกกระบัตรสังเกตสีหน้าพระยาตาก ไม่สบายใจ
“มีกระไรหรือขอรับท่านเจ้าคุณ อโยธยาส่งสาส์นมาว่าอย่างไรบ้าง” พระยาตากหน้าเครียด
“อโยธยามีคำสั่งให้ฉันนำทหารจำนวนหนึ่งไปช่วยอโยธยารบ เผื่อข้าศึกบุกถึงชานพระนคร”
หลวงพิชัยตกใจ “อ้าว แล้วเมืองตากเล่าขอรับ เมืองตากเราทหารน้อยอยู่แล้ว ยังจะเรียกท่านเจ้าคุณไปอีก ก็เท่ากับปล่อยให้เมืองตากตายเท่านั้นเอง”
ทหารโมโห “มันน่าน้อยใจนัก ชีวิตผู้ดีกรุงศรีมีค่า หรือชีวิตคนตากไม่มีค่าวะ”
พวกทหารคนอื่นๆเริ่มมีอารมณ์ร่วมไปตามๆกัน พระยาตากรีบปราม
“ใจเย็นก่อนเถิดพวกเจ้า ฉันรู้ ว่าพวกเจ้าคิดอย่างไร แต่ขอให้ตรองดูเถิด ว่าถ้าอโยธยาเสียแก่ข้าศึก เมืองตากเองก็ใช่จะอยู่รอดต่อไปได้ แต่ถ้าอโยธยายังอยู่ ถึงเสียเมืองตากก็ยังฟื้นฟูขึ้นมาใหม่ได้ ฉะนั้นเราจึงจำเป็นต้องปกป้องอโยธยาไว้ก่อน” พระยาตากพูดมีเหตุผล พวกทหารก็เลยเงียบๆไป แม้ว่าจะยังไม่พอใจอยู่
หลวงยกกระบัตรเครียดหนัก “แต่ท่านเจ้าคุณขอรับ หากทหารอังวะ เป็นเพียงแต่พวกลาดตระเวนหาเสบียงเหมือนวันนี้ กระผมก็พอจะรับมือได้อยู่ แต่ถ้าอังวะยกทัพใหญ่มา เห็นจะเหลือปัญญาของกระผม”
“คุณหลวงอย่ากลัวเลย ก่อนไปฉันจะวางทางหนีทีไล่ไว้ให้ ถ้าคุณหลวงเห็นว่าเหลือกำลัง ก็ให้พาคนหนีไป แล้วให้พวกชาวบ้านเปิดประตูออกไปยอมแพ้ พวกอังวะไม่ทำร้ายผู้สวามิภักดิ์ คงจะหลีกเลี่ยงการสูญเสียไปได้”
พระยาตากหันไปพูดกับหลวงพิชัย “ส่วนหลวงพิชัยคงต้องขอให้ตามฉันไปด้วย”
“สุดแต่ท่านเจ้าคุณเถิดขอรับ กระผมสาบาน ว่าชาตินี้จะรับใช้ท่านเจ้าคุณอยู่แล้ว” หลวงพิชัยเบื่อหน่าย “แต่กระผมรบเพื่อท่านเจ้าคุณนะขอรับหาใช่รบเพื่อคนเห็นแก่ตัวในกรุงศรีไม่”
พระยาตากหนักใจ เพราะการกระทำของกรุงศรีอยุธยา ทำให้เกิดรอยร้าวในหมู่ประชาชนมากขึ้นทุกที
บรรยากาศริมแม่น้ำตอนกลางคืนวันลอยพระประทีป แสงไฟจากกระทงจำนวนมากลอยตามแม่น้ำไปอย่างสวยงาม