บทละครโทรทัศน์ หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 26 หน้า 2
ขันทองกระโจนเข้าฟันชาวบ้านคนนั้นตายคาที่ทันเวลาพอดิบพอดี ขันทองทิ้งดาบและโผเข้ากอดกับแมงเม่าทันที แมงเม่ายังตัวสั่นด้วยความกลัว กอดขันทองเอาไว้แน่นแล้วร้องไห้ออกมา “ปลอดภัยแล้วเจ้าตัวดี”
แมงเม่าสะอื้นไห้ในอ้อมกอดของขันทอง ขันทองกอดปลอบประโลมแมงเม่าไว้แน่นอย่างรักและหวงแหนยิ่งกว่าชีวิต
“1เดือนต่อมา” บรรยากาศภายในค่ายเนเมียวสีหบดี เนเมียวสีหบดีกำลังเดินฟังทหารรายงานทรัพย์สินที่ยึดมาได้ ทหารเดินตามพร้อมกับอ่านรายงานให้ฟัง “บรรดาเชื้อพระวงศ์ที่จับได้มีมากกว่า 2,000 พระองค์ ส่วนชาวบ้านมีกว่า 30,000 คน เสบียงอาหารที่ยึดได้ น่าจะพอเลี้ยงอโยธยาได้อีกปีเศษ ส่วนอาวุธเรายึดปืนใหญ่ได้ร้อยกระบอกเศษ ในจำนวนนี้มีปืนใหญ่ขนาด 18 ศอก ถึงกว่าสิบกระบอก ปืนคาบศิลาอีกประมาณ 10,000 กระบอก ส่วนทองคำแลทรัพย์สมบัติทั้งหลายมีมากเหลือคณานับ จนป่านฉะนี้ยังทำบาญชีไม่เสร็จขอรับ”
เนเมียวสีหบดีถอนใจ “ผ่านมาเดือนเศษ ยังทำบาญชีไม่เสร็จ ความมั่งคั่งของอโยธยา สุดที่จะพรรณนาจริงๆ ทั้งอาวุธแลเสบียงก็มากกว่าเราหลายเท่า เหลือเชื่อนักที่เมืองอันยิ่งใหญ่นี้จะพ่ายแพ้แก่เราได้”
ทหารประจบ “เพราะความปรีชาสามารถของท่านแม่ทัพน่ะซิขอรับ มิเช่นนั้น ไหนเลยอโยธยาจะแตกได้”
เนเมียวสีหบดีเสียงดุ “ข้าไม่ชอบพวกประจบประแจง ชอบแต่คนทำงานจริง มีงานกระไรก็ไปทำซะ”
ทหารกลัว “ขอประทานโทษขอรับ” ทหารรีบเดินเลี่ยงไป ขณะนั้นเองเยื้อนก็ออกมาจากกระโจม ตอนนี้เยื้อนเป็นคนโปรด แต่งตัวสวย เครื่องเพชร เครื่องทองเต็มตัว เยื้อนเห็นเนเมียวสีหบดี เข้าไปอ้อนทันที
“ท่านแม่ทัพ มาอยู่นี่เอง ข้าตามหาเสียแทบแย่”
เนเมียวสีหบดีกระอักกระอ่วน กลัวลูกน้องเห็นแล้วเสียการปกครอง “มีกระไร”
เยื้อนออดอ้อน “ก็ฉันเหงานี่เจ้าคะ ท่านแม่ทัพไปอยู่เป็นเพื่อนฉันนะเจ้าคะ”
เนเมียวสีหบดีแกล้งดุเสียงดัง “ข้ามีงานมากมายต้องทำ จะเอาแต่อยู่กับเจ้าได้อย่างไร” เยื้อนจ๋อยๆ
เนเมียวสีหบดีเข้าไปกระซิบ “เอาไว้เสร็จงาน แล้วข้าจะมาหา เจ้าหากระไรทำแก้เหงาไปก่อนเถิด”
เยื้อนยิ้มดีใจ “เจ้าค่ะ”
เนเมียวสีหบดีรีบเดินเลี่ยงไป เหล่มองพวกทหาร ไม่อยากถูกนินทา แต่ก็กำลังหลงเยื้อน เยื้อนถอนใจเซ็งๆ
“ชีวิตนี้จะไม่พ้นค่ายทหารหรืออย่างไรวะอีเยื้อน”
ล้านกว้างค่ายเนเมียวสีหบดี เยื้อนเดินเซ็งๆ มา มองไปทางไหนก็เห็นแต่พวกทหารกำลังทำงาน ดูน่าเบื่อ
เยื้อนเดินมาถึงที่คอกซึ่งทำไว้ขังเชลยผู้หญิง ก็ชะงักยืนมองด้วยความสนใจ เยื้อนรีบเรียกทหารที่เดินผ่านมา
“ประเดี๋ยวก่อน คอกนั่น เอาไว้ขังเชลยรึ ข้าได้ยินมา แต่ยังไม่เคยเห็น”