บทละครโทรทัศน์ หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 26 หน้า 4
ท่านเจ้าคุณกำแหงเซ็งๆ “ฉันเหมือนตัวเองไม่มีคุณค่าเลยจริงๆ แม้แต่เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ก็ทำไม่ได้”
“ท่านเจ้าคุณมาช่วยฉันตากปลาดีกว่าเจ้าค่ะ เรื่องฟืนประเดี๋ยวฉันผ่าให้เอง”
ท่านเจ้าคุณกำแหงยิ้มรับ “ขอบน้ำใจแม่นัก”
ท่านเจ้าคุณกำแหงเดินเข้าไปหาเป้า ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงขุนรักษ์เทวาดังโวยวายลั่นมา
“ว้าย หมดกันแล้ว หมดกันเลย” ท่านเจ้าคุณกำแหง และเป้าตกใจ รีบวิ่งไปตามเสียงทันที
ท่านเจ้าคุณกำแหง กับเป้าวิ่งตามเสียงไป เห็นขุนรักษ์เทวากำลังเต้นเร่าๆอยู่ โวยวาย
“ไม่เหลือแล้ว หมดกัน ไม่เหลือซักตัว” เป้าตกใจ “เป็นกระไรไปเจ้าคะ ท่านขุน”
ขุนรักษ์เทวาเจ็บใจมาก ชี้ให้ดู “ก็ปลาที่ฉันจับมาได้น่ะซี เผลอวางไว้แล้วไปลงทุ่งหน่อยเดียว ถูกแย่งไปกินเสียแล้ว”
ทุกคนหันไปมองตาม เห็นผู้หญิงคนหนึ่งแต่งตัวสกปรกมอมแมม ผมเผ้ายุ่งเหยิงกำลังกินปลาสดๆ จากในข้องของขุนรักษ์เทวา ท่านเจ้าคุณกำแหงหน้าเหยเก
“กินปลาสดๆ เห็นทีจะเป็นคนบ้า ท่านขุนอย่าใส่ใจเลยถือว่าทำบุญเถิด” เป้ารู้สึกคุ้นๆเลยจะเดินเข้าไปหา
ท่านเจ้าคุณกำแหงรีบห้าม “อย่าเข้าไปแม่เป้า คนดีคนร้ายยังไม่รู้”
เป้าสงสัย “แต่ฉันรู้สึกคุ้นเคยกับหญิงคนนี้เหลือเกินเจ้าค่ะ แลเสื้อผ้าที่ใส่ หากไม่สกปรกขาดวิ่น น่าจะเป็นชุดมีราคาค่างวดไม่น้อย หญิงบ้าผู้นี้อาจไม่ใช่ชาวบ้านทั่วไปก็ได้นะเจ้าคะ” เป้าค่อยๆเดินเข้าไปหาหญิงคนนั้น
ผู้หญิงคนนั้นกำลังกินปลาสดๆอยู่ พอเห็นเป้าเข้ามาหาก็หวาดกลัว รีบเบี่ยงตัวมาโวยใส่
“อย่ามาแย่งของข้า ไป๊”
เป้าเห็นหน้าหญิงคนนั้นค่อยพบว่าคือเจ้าจอมเพ็ญ เป้าตกใจมาก “ท่าน...”
เจ้าจอมเพ็ญกรีดร้องสนั่นผลักเป้าล้มลง แล้วรีบวิ่งหนีไปทันที ท่านเจ้าคุณกำแหงและขุนรักษ์เทวารีบเข้าไปหาเป้าทันที ท่านเจ้าคุณกำแหงเป็นห่วง “แม่เป้า เป็นอย่างไรบ้าง”
เป้ามองตามเจ้าจอมเพ็ญไป นึกไม่ถึง “เจ้าจอมเพ็ญ”
ขุนรักษ์เทวาได้ยินไม่ถนัด “ว่ากระไรนะ”
“หญิงผู้นั้น คือเจ้าจอมเพ็ญเจ้าค่ะ”
ท่านเจ้าคุณกำแหง และขุนรักษ์เทวาพากันตกใจ ไม่คิดว่าเจ้าจอมเพ็ญจะกลายเป็นคนเสียสติไปได้
ขันทอง และแมงเม่าขี่ม้าตัวเดียวกันมาตามชายป่า