บทละครโทรทัศน์ หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 26 หน้า 3

“ขอรับ  คอกนี้มีแต่เชลยผู้หญิง ทั้งเชื้อพระวงศ์แลไพร่อยู่รวมกันขอรับ” ทหารเดินเลี่ยงไป

“มีเชื้อพระวงศ์ด้วยรึ” เยื้อนยิ้มร้ายๆ เยื้อนเดินกรีดกรายไปที่คอก แล้วเมียงๆมองๆ เผื่อเจอคนที่รู้จัก

ทันใดนั้นเอง เยื้อนก็เห็นกรมขุนวิมล เจ้าจอมอำพัน  และคุณท้าวโสภา อยู่รวมกัน เยื้อนหัวเราะชอบใจ

“เสด็จพระองค์หญิงเพคะ  หม่อมฉันไม่ได้ตาฝาดไปกระมังเพคะ” กรมขุนวิมลเห็นเยื้อนเรียกก็แปลกใจ

“ผู้ใดกันรึ”

“นังเยื้อน ทาสของออกพระศรีเพคะ แต่ก่อนเป็นลูกพระยา แต่พ่อต้องโทษกบฏคราวเจ้าสามกรม จึงตกมาเป็นทาสเพคะ”

กรมขุนวิมลถอนใจ “ถ้าเช่นนั้นคงแค้นเคืองฉัน  ช่างเถิด ฉันไม่ต่อปากต่อคำด้วย ก็คงทำกระไรไม่ได้”

“อย่าประมาทนะเพคะ  นางคนนี้แต่งเนื้อแต่งตัวเกินทาสนัก แลยังไม่ถูกควบคุมตัว อาจมีกระไรที่เรายังไม่รู้”

เยื้อนเห็นกรมขุนวิมลไม่สนใจก็ยิ่งหมั่นไส้ ขณะนั้นเองทหารอังวะกลุ่มหนึ่ง หอบเอาข้าวน้ำมาให้ พวกเชลยเตรียมไปรอรับอาหาร เยื้อนเสียงเฉียบขาด “หยุด” พวกทหารชะงัก  หันไปมองเยื้อน

“เอาข้าวปลาอาหารกลับไป” พวกกรมขุนวิมล  และพวกเชลยพากันตกใจ

เยื้อนยิ้มร้ายๆ พูดจาแดกดัน “กรมขุนวิมลภักดีท่านเป็นผู้มีบุญสูงส่ง” เยื้อนกวาดตามองเหล่าเชลย “แค่พวกแกได้ชื่นชมบารมีท่านก็นับว่าอิ่มบุญแล้ว อดข้าวอดน้ำสักวันสองวันไม่ตายดอก”

พวกทหารหันไปมองหน้ากันเลิกลั่ก ไม่รู้จะเอาไงดี เยื้อนตะคอก

“ข้าบอกให้เอากลับไปอย่างไรเล่า หรือต้องให้ร้อนถึงท่านแม่ทัพ” พวกทหารกลัว ช่วยกันยกข้าว น้ำกลับไป

ชาวบ้านโมโหว่าใส่กรมขุนวิมล “เพราะเอ็งแท้ๆ เทียว หิวไส้ขาดกันหมดนี่ล่ะวะ”

พวกชาวบ้านต่างพากันทิ้งค้อนใส่ แล้วเดินบ่นแยกย้ายกันไป  คุณท้าวโสภามองไปทางเยื้อนด้วยความไม่พอใจ “เวรกรรมจริงจิ๊ง  ต้องมาเจอคนอย่างมัน” เยื้อนมองมาทางกรมขุนวิมล แล้วจ้องเขม็งด้วยความเกลียดชัง  ก่อนจะสะบัดหน้าเดินไปอีกทาง เจ้าจอมอำพันหน้าเศร้า หันไปพูดกับกรมขุนวิมล “ทรงอดทนหน่อยนะเพคะ”

กรมขุนวิมลหน้าเศร้าลง “ตัวฉันช่างมันเถิด ถือว่าใช้กรรม แต่คนอื่นต้องมาพลอยลำบากเพราะฉันด้วยน่ะซี”

กรมขุนวิมลมีสีหน้าไม่สบายใจชำเลืองมองไปทางชาวบ้าน คนพวกนั้นต่างค้อนใส่ บ้างก็จ้องหน้าเขม็งสีหน้าไม่พอใจและไม่มีความเคารพยำเกรงเลย กรมขุนวิมลได้แต่หลบสายตาพร้อมถอนใจยาวออกมาอย่างกลุ้มใจ

หน้าโบสถ์ร้างแห่งหนึ่ง  ท่านเจ้าคุณกำแหงพยายามใช้มีดผ่าฟืน แต่ตาบอดไปข้างหนึ่งเลยเล็งไม่ถนัด พอฟันมีดฟืนก็กระเด็นออกไปบ้าง โดยมีเป้ากำลังตากปลาเพื่อทำปลาแห้งอยู่ใกล้ๆ ท่านเจ้าคุณกำแหงหงุดหงิด สับมีดลงพื้น เป้ายิ้มแย้ม “อย่าพื้นเสียเลยเจ้าค่ะ ท่านเจ้าคุณเหลือเพียงตาข้างเดียว เป็นใครก็เล็งไม่ถนัดทั้งนั้นกว่าจะชิน ก็คงอีกนานเจ้าค่ะ”