บทละครโทรทัศน์ หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 27 (จบบริบูรณ์) หน้า 25
“น้องพี่ อย่าทิ้งพี่ไปอีกนะ พี่ไม่เหลือใครแล้ว อย่าทิ้งพี่ไปนะ”
ขันทองถอนใจ หันไปพูดกับพันหาญ “สมบัติมีอยู่เท่านี้รึ”
พันหาญยิ้มแย้ม “ที่เห็นนี่ยังไม่ถึงหนึ่งในสิบเสียด้วยซ้ำ น้าขนมาไม่ไหว ที่เหลือให้คนเฝ้าเอาไว้ท่านด้านโน้น”
ขันทองสีหน้าใช้ความคิด “ดีแล้ว เพลานี้บ้านเมืองต้องการใช้เงินทองนัก ฉันจะถวาย” ขันทองไหว้เหนือหัว
“พระพุทธเจ้าอยู่หัวทั้งหมด พระองค์ท่านจะได้เอาไปใช้สร้างความจำเริญให้แก่บ้านเมืองต่อไป”
พันหาญกับลูกน้องตกใจสุดๆ แมงเม่ายิ้มขำๆ พูดกับตัวเองเบาๆ “นึกแล้วเทียว”
พันหาญตกใจสุดๆ “ทั้งหมดเลยรึ พ่อขันทองพูดกระไรออกมา สมบัติเหล่านี้ทำให้พ่อขันทองเป็นคนร่ำรวยที่สุดในแผ่นดินเชียวนา”
“สมบัติบาป ที่ได้มาเพราะการคดโกง ฉันไม่ต้องการดอกจ้ะ”
ขันทองหันไปมองเจ้าจอมเพ็ญที่กอดตนด้วยความรักใคร่เพราะคิดว่าเป็นน้อง
“ดูเจ้าของเถิด ต้องเป็นบ้าเพราะของพวกนี้ มิใช่เวรกรรมตามทันแล้วคือกระไร”
เจ้าจอมเพ็ญจู่ๆ ก็กรีดร้อง ผละตัวออก “อ้ายสารเลว มึงกล้าดีอย่างไรมาแตะตัวกู ผู้เป็นแม่หยั่วเมือง”
เจ้าจอมเพ็ญหันไปสั่งพันหาญ “ทหาร เอามันไปตัดหัว”
เจ้าจอมเพ็ญวิ่งหนีไปหลบหลังซากปรักหักพังอย่างกลัวๆ ขันทองถอนใจก่อนพูดกับพันหาญต่อ
“ให้สมบัติทั้งหมดกับบ้านเมืองน่ะดีแล้ว จะได้เป็นการไถ่บาปด้วย”
“แต่...”
ขันทองตัดบท “ถ้าน้ารักฉัน เราก็ถวายต่อพระองค์ท่านพร้อมกันเถิดจ้ะ”
พันหาญเซ็งสุดๆ แต่ไม่กล้าขัดขันทอง หันไปด่าลูกน้องระบายอารมณ์
“ขนกลับไปซีโว้ย จะรอให้อยากได้กว่านี้หรือวะ”
พวกลูกน้องขนหีบกลับไปหน้าจ๋อยๆ เสียดายกันเป็นแถว โดยมีพันหาญเดินคุมกลับไป แมงเม่ายิ้มบางๆ
“มีอีกเรื่อง ที่ฉันอยากจะขอคุณพระจ้ะ”
“เจ้าอยากให้พี่ดูแลเจ้าจอมเพ็ญกระมัง”
แมงเม่าหันไปมองเจ้าจอมเพ็ญที่ตอนนี้นั่งพับเพียบยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียวเหมือนคุยกับใครถูกคออยู่หลังซากปรักหักพัง แมงเม่าหน้าเศร้าๆ “ฉันรู้ว่าเจ้าจอมเพ็ญกับคุณพระมีความแค้นต่อกัน แต่เพลานี้เจ้าจอมท่านก็ได้รับผลกรรมแล้ว หากทำได้ ฉันก็อยากให้อโหสิ เป็นกุศลต่อตัวคุณพระเองเจ้าค่ะ”
ขันทองยิ้มบางๆ “เจ้านี่ศีลเสมอกับพี่เสียจริงๆ ถึงเจ้าไม่บอก พี่ก็ตั้งใจอย่างนั้นอยู่แล้ว”