บทละครโทรทัศน์ เด็ดปีกนางฟ้า ตอนที่ 2 หน้า 4
คะนึงนางนอยมาก “”สวัสดีค่า..พี่พิมาน” เสียงคะนึงนางหวานแต่หน้าเซ็ง
“สวัสดีครับคนสวย” คะนึงนางเบะปากใส่โทรศัพท์
“พี่รบกวนน้องนางหรือเปล่าครับ เห็นคุณแม่ว่าน้องนางจัดดอกไม้อยู่”
“อ๋อ..เสร็จแล้วค่ะ ดอกไม้จัดง่ายค่ะ แป๊ปเดียวก็เสร็จ”
รัศมียิ้มเยื้อนถูกใจ คอยประกบฟังตลอดเวลา
“คือพี่อยากชวนน้องนางกับคุณแม่มาทานข้าวที่บ้านน่ะครับ”
“อุ๊ย..ที่บ้านพี่เหรอค” คะนึงนางปิดไมค์แล้วพูดกับรัศมี “เขาจะให้เราไปกินข้าวที่บ้าน...”
รัศมีดีใจเวอร์ แทบจะกรี๊ดออกมา กระซิบสั่งให้คะนึงนางตอบ “ไปสิ..ไปๆ”
“เอ่อ..จะดีเหรอคะ”
รัศมีเชียร์เสียงดังด้วยความลืมตัว “ดีสิ”
“เอ๊ะ เสียงอะไรน่ะครับ”
“เอิ่ม..ไม่มีอะไรค่ะ”
“แม่พี่เขาบอกว่าอยากเจอนางมากเลยครับ” สร้อยศรียืนคุมพิมานอยู่ข้างๆ เหมือนกัน
“อุ๊ยเหรอคะ..เอ่อ... นางก็อยากจะไปกราบคุณป้าสร้อยศรีเหมือนกันค่ะ”
“ครับงั้นเดี๋ยวพี่ให้รถไปรับน้องนางกับคุณแม่ ตอนสักห้าโมงเย็นนะครับ”
พิมานวางสายแบบเซ็งๆ สร้อยศรียิ้มเยื้อนอยู่ข้างๆ “ดีมาก”
“แม่อ้ะ.. นี่มันมากไปแล้วนะครับ ผมไม่ได้ชอบน้องเขา”
“อย่ามาเยอะ! น้องออกจะสวย บ้านก็ร่ำรวยเธอก็รู้ว่าเราต้องทำเพื่ออะไร จิต..จิตเอ้ย.. มานี่หน่อยซิ”
‘จิต’คนใช้บ้านสร้อยศรีเดินเข้ามา วัยราวสามสิบ หน้านิ่ง ไม่แสดงอารมณ์ ไม่ค่อยพูดจา “ค่ะ”
“จิตไปที่ห้างแล้วซื้อกระเช้าของขวัญให้แขกหน่อยนะ”
“ได้ค่ะ” จิตจะออกไป “ไม่เอาของแพงนะจิต”
จิตกลับมา “ค่ะ” จิตกำลังจะไป “กระเช้าใบใหญ่หน่อย หนุนก้นเยอะๆ”
จิตหันกลับมา “ค่ะ...” จิตกำลังจะไป
“อ้อ..รังนกไม่เอานะจิต”
จิตหันกลับมา “ค่ะ...” จิตยืนนิ่ง
“อ้าว..ไปสิ รออะไรล่ะ”
“ค่ะ” จิตเดินออกไป