บทละครโทรทัศน์ เด็ดปีกนางฟ้า ตอนที่ 21 หน้า 5
“ไม่อาจจะหรอก เราสองคนน่ะแคร์สังคม..แคร์โลกมากเกินไป ไม่งั้นเราคงหย่ากันตั้งนานแล้ว ไม่ทนทู่ซี้ลากกันมาจนถึงวันที่เราทนกันไม่ได้แบบนี้หรอก ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ คุณรู้มั้ยว่าปลาจะตัดสินใจยังไง”
“คุณคง..ไม่แต่งงานกับผม”
“ใครบอก ปลาไม่เคยเสียดายที่แต่งงานกับคุณ แต่ปลาแค่เสียใจที่เราเลิกกันช้าไป” พจน์งง
“ปลามีความสุขมากตั้งแต่เรารักกันจนแต่งงานและอยู่ด้วยกัน แต่เราสองคนยึดติดกับสังคมมากเกินไป จนเราไม่ยอมเลิกกันทั้งๆที่เราหมดรักกันแล้ว เราทนอยู่กันอย่างเย็นชาอย่างคนแปลกหน้า จนความรู้สึกดีๆเก่าๆมันเกือบเรียกกลับมาไม่ได้”
“ปลา..”
“พจน์ ชีวิตคนเรามันสั้นนะ จากนี้ไปถ้าทำอะไรแล้วมีความสุข..ก็ทำเถอะ เราสองคนเสียเวลาให้กับความทุกข์ในชีวิตมานานเกินไปแล้ว” พจน์นิ่งงันไป แล้วค่อยๆยิ้มให้ปริยา “ขอบคุณมากนะปลา”
พจน์ล้วงหยิบกุญแจบ้านจากกระเป๋ากางเกง แล้วส่งให้ปริยา “ผมคืนกุญแจบ้านนะ”
ปริยามองกุญแจบ้านนิดนึง แล้วพยักหน้ายิ้มรับมา
“ดูแลตัวเองนะปลา แล้วถ้ามีอะไรจะให้ผมช่วย..ยินดีเสมอ”
“ขอบใจ..” พจน์ยิ้มให้แล้วหมุนตัวหันเดินออกไป ปริยาเรียกพจน์ไว้ “พจน์..”
พจน์หันมา “มีอะไรเหรอ”
“คุณก็เหมือนกัน ดูแลตัวเองด้วยนะ...เปิดใจให้คนอื่นเขาหน่อย”
พจน์ยิ้มพยักหน้าแล้วเดินออกไป ปริยามองตาม หัวใจปลอดโปร่งกันทั้งสองคน
หน้าห้องคอนโดพจน์ นักรบนั่งชันเข่า มือยังกำโทรศัพท์ไว้ นักรบค่อยๆใช้ผ้าเช็ดหน้าปาดน้ำตาที่ไหลออกมา เปลี่ยนเวลาจากเย็นเป็นค่ำ นักรบก็ยังนั่งรออยู่ที่เดิม ในที่สุดนักรบดูนาฬิกาที่บอกเวลาเกือบสามทุ่ม นักรบจึงตัดสินใจลุกเดินไปที่ลิฟท์ นักรบกดลิฟท์แล้วยืนรอ เห็นไฟตัวเลขชั้นของลิฟท์ไล่ลงมาเรื่อยๆจนถึงชั้นนักรบ พอประตูลิฟท์เปิดนักรบก็เดินเข้าลิฟท์ไป พอลิฟท์นักรบปิด ลิฟท์ข้างๆก็เปิดแทนที่ พจน์ขนข้าวของที่ไปช้อปปิ้งมาพะรุงพะรังก้าวออกมา
หน้าห้องคอนโดพจน์ พจน์เดินมาถึง วางถุงข้าวของกับพื้นแล้วไขกุญแจห้องเปิดประตู พอก้มจะหยิบถุงก็เห็นผ้าเช็ดหน้าของนักรบที่ทำหล่นตกอยู่หน้าห้อง พจน์หยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาดู เห็นยังมีรอยเปียกชื้นอยู่
“นักรบ!” พจน์รีบโยนถุงข้าวของไปไว้ในห้อง ล็อคห้องแล้วรีบวิ่งกลับไปที่ลิฟท์ พจน์ถือผ้าเช็ดหน้านักรบวิ่งมากดลิฟท์รัวๆ ลิฟท์จากข้างล่างเริ่มคืบคลานขึ้นมาอย่างอ้อยอิ่ง พจน์มองอย่างหงุดหงิดเพราะรู้สึกไม่ทันใจ