บทละครโทรทัศน์ มนต์รักอสูร ตอนที่ 5 หน้า 5

น้ำผึ้งสาดไฟฉายจากโทรศัพท์ไปตามทางเดิน แล้วก็เริ่มได้กลิ่นแปลกๆ “กลิ่นธูปนี่…” ยิ่งเดินไป กลิ่นธูปก็ยิ่งแสบจมูกขึ้นเรื่อยๆ ควันที่มาจากไหมไม่รู้ก็เริ่มมากขึ้นจนน้ำผึ้งเกือบจะสำลัก น้ำผึ้งตะโกน “มีใครอยู่ไหม! ทุกคน คุณนันท์ อ้อย หอม” ไม่มีเสียงใครตอบมา น้ำผึ้งที่ไม่คุ้นทางในบ้านยิ่งเดินก็ยิ่งหลงไม่รู้อยู่ไหน “ทุกคน…”จู่ๆน้ำผึ้งก็รู้สึกมีเงาอะไรสักอย่างวาบผ่านด้านหลัง จนต้องหันไปดู “ใคร!” พอน้ำผึ้งหันไปทางนั้น เงาก็วาบผ่านด้านหลังอีกทาง ควันธูปมาจากไหนไม่รู้เริ่มลอยฟุ้งไปหมด จนน้ำผึ้งต้องปัดไม่ให้เข้าตาไปมากกว่านี้น้ำผึ้งเริ่มใจเสีย คิดจะวกกลับไปห้องตัวเอง แต่ไม่ทันได้ก็มีเสียงเหมือนของตกแตกดัง เพล้ง! “กรี๊ด!” น้ำผึ้งตกใจเอามือปิดหู มองไปก็ยังไม่เห็นอะไรอีก รีบก้าวเร็วๆหวังจะกลับห้องเสียงหนึ่งดังแทรกเข้ามาในบรรยากาศ “ใคร…” เสียงนั้นคล้ายคนเดินลากโซ่ไปตามทาง น้ำผึ้งพยายามตะโกนถาม “ใคร! ออกมานะ” เสียงคนลากโซ่ไปตามพื้นดังขึ้น ยังไม่เห็นว่าเป็นใครแล้วก็เริ่มใกล้เข้ามาทุกที ๆน้ำผึ้งเริ่มกลัวทำอะไรไม่ถูกมองหาทางหนี เสียงนั้นก็ยิ่งใกล้เข้ามาอีก จนในที่สุดก็ต้องเริ่มวิ่งหนี

น้ำผึ้งวิ่งเตลิดไปตามทางเดินในบ้าน ไม่รู้ทางไหนเป็นทางไหนเพราะรอบข้างมืดไปหมด กลิ่นควันธูปลอยฟุ้งจนน้ำผึ้งทั้งแสบจมูกแสบตา พยายามจะกลับห้องให้ได้ เสียงร้องไห้โหยหวนดังแทรกมาอีก น้ำผึ้งหยุดเดินพยายามสงบสติ “โอ๊ย พอได้แล้ว! น้ำผึ้งตั้งสติ” แต่ก็หยุดได้ไม่นานเสียงฝีเท้าคนวิ่งยังตามมาเรื่อยๆ น้ำผึ้งเลยต้องออกวิ่ง แล้วก็ยิ่งเร่งฝีเท้าขึ้นอีก ยิ่งพยายามจะหนี เสียงก็ยิ่งใกล้ จะหาทางออกก็ไม่เจอ น้ำผึ้งเดินสะเปะสะปะไปทั่วจนกระทั่งวิ่งไปจนมุมเสียงโซ่ลากตามพื้นดังตามมาอีกรอบ น้ำผึ้งหันซ้ายหันขวาจะหนีให้ได้ แล้วก็รู้สึกเหมือนมีคนมายืนด้านหลังเสียงหมาหอนดังขึ้นตามมาอีก น้ำผึ้งสูดหายใจเข้าลึกๆ น้ำผึ้งทำใจแล้วค่อยๆหันไปดูในมุมมืด ร่างของหญิงสาวคนหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้น “ตาย…” เสียงต่ำๆยานเอ่ยคำนั้น น้ำผึ้งตกใจผงะ จนต้องถอยไปชิดกำแพง “ตาย!” ผีพุ่งเข้ามาทางน้ำผึ้งน้ำผึ้งยิ่งตกใจ มือไม่รู้จะทำอะไรก็คว้า ผ้าปูโต๊ะแถวนั้นปาใส่ผีชุดขาว “อย่าเข้ามานะ!”“กรี๊ด!!”น้ำผึ้งชะงักไป เริ่มรู้แล้วว่ามันมีอะไรแปลกๆอ้อยโดนผ้าคลุมหัวมองไม่เห็น น้ำผึ้งได้จังหวะจะหนี แต่อ้อยคว้าหาน้ำผึ้งมั่วๆไปก่อนจนจับเสื้อได้ “จะไปไหน!”“ช่วยด้วย!” น้ำผึ้งพยายามสะบัดอ้อยออกด้วยการผลักอย่างแรงจนอ้อยล้มกลิ้งไปกับพื้นอ้อยไม่ยอมแพ้ดึงขาน้ำผึ้งไว้ จนถูกน้ำผึ้งถีบเอา น้ำผึ้งจึงล้มตามไป น้ำผึ้งรีบประคองตัวขึ้นมาได้ก่อน อ้อยยังตามมาดึงต่อ แต่น้ำผึ้งไม่ยอมเกิดการยื้อแย่งกับผี ทั้งคู่ยื้อกันไปมา จนน้ำผึ้งเหมือนจะคว้าอะไรติดมาได้ แล้วก็ควานหาโทรศัพท์ที่ตก เอามาฉายไฟอีกครั้ง อ้อยตกใจกลัวน้ำผึ้งเห็นว่าเป็นใคร รีบลุกวิ่งหนีไปน้ำผึ้งฉายไฟฉายจากโทรศัพท์ได้ มองวิกผมที่มือแล้วก็อึ้ง “นี่มัน…”