บทละครโทรทัศน์ มนต์รักอสูร ตอนที่ 11 หน้า 3
เทิดบอกกับน้ำผึ้งและหอม “รีบไปกันเถอะ ตอนนี้คนร้ายคงพาคุณนันท์ไปได้ไม่ไกล”
น้ำผึ้งไปกับหอมฝั่งหนึ่ง อ้อยกับแซมไปอีกฝั่งหนึ่ง
เทิดเดินตามหานันท์หน้าเครียด ไม่รู้จะไปทางไหน “คุณนันท์อย่าเป็นอะไรไปนะ” เทิดมองท้องฟ้า “คุณพริม ช่วยลูกเราด้วยนะ”
นันท์โดนมัดมือ เอาผ้ามาปิดตานันท์ไว้ ลูกน้องพูนเดินคุม“ไอ้เด็กนี่อยากทำเป็นเก่งนัก หัดอยู่เฉยๆ ซะบ้างก็ดี”
นันท์พยายามดิ้นทั้งที่ถูกปิดตาอยู่ ตะโกนด่าพูนกับลูกน้อง “ไอ้พวกชั่ว! คนเลว ปล่อยนันท์!”
ลูกน้องพูนเดินไปจับคางนันท์ไว้ พูดข่มขู่ “ทำปากเก่งไปเหอะ ยังไงก็ไม่มีใครหาแกเจอหรอก”
“ไม่จริง!”
พูนบอก “จริง! ถ้าฉันไม่ได้สิ่งที่ต้องการจากพ่อแก ยังไงแกต้องอยู่ที่นี่ พ่อแกรักแกมากไม่ใช่เหรอ บอกให้พ่อแกทำตามที่ฉันบอกสิ แล้วแกก็จะรอด”
“พ่อนันท์จะไม่ให้อะไรใครทั้งนั้น เดี๋ยวพ่อต้องมาช่วยนันท์แน่ แล้วก็พวกแกก็จะโดนตำรวจจับ!”
พูนหงุดหงิดตบนันท์เข้าอย่างแรง นันท์เจ็บมากเริ่มสะอึกสะอื้นร้องไห้ พูนจิกหัวนันท์ขึ้นมา พูดเสียงข่มขู่ “หุบปากแกไปซะไอ้เด็กเวร ถ้าไม่อยากตายเป็นผีเฝ้าป่า” มันหันไปสั่งลูกน้อง “เอาอะไรก็ได้อุดปากมันที อย่าให้มาพูดมากกวนใจฉันอีก เร็ว”
ลูกน้องพูนจัดการเอาผ้ามาอุดปากนันท์ไว้
นันท์ทำเสียงอู้อี้ ร้องไห้น้ำตานอง พยายามดิ้นแต่ดิ้นไม่หลุด
น้ำผึ้งกับหอมรีบเดินพร้อมตะโกนหานันท์
“คุณนันท์ครับ คุณนันท์”
“หอมอย่าเสียงดังไป เดี๋ยวพวกคนร้ายได้ยินมันจะไหวตัวทัน”
“ครับครู”
น้ำผึ้งรีบเดินจนตกสะดุดต้นไม้ที่หักขวางทางอยู่ล้ม อย่างแรง “โอ้ย!!!”
หอมรีบไปพยุงน้ำผึ้งขึ้น “ครู เป็นไรรึเปล่าครับ” น้ำผึ้งส่ายหน้า แต่มีอาการเจ็บ “ครูพักก่อนมั้ยครับ” หอมก้มลงมองที่หัวเข่า มีเลือดไหลซึมออกมาที่กางเกง
น้ำผึ้งหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ามามัดขาไว้“แผลนิดเดียว ไกลหัวใจตั้งเยอะ”
“เลือดไหลเยอะเลยนะครับครู”
“ครูไม่เป็นไรหรอก รีบไปตามหาคุณนันท์กันเถอะ” น้ำผึ้งออกเดินนำหอมไป