บทละครโทรทัศน์ มนต์รักอสูร ตอนที่ 12 หน้า 3
อีกมุมนึงในงาน ปนัดดาเพื่อนสนิทแพรวยืนคุยกับคมสันเพื่อนชายคนนึงอยู่ ปนัดดาหันไปเห็นแพรวก็ดีใจ “อุ๊ย นั่นแพรวนี่”
คมสันเห็นปนัดดาอุทานเรียกแพรวก็มองและถามอย่างสนใจ “เพื่อนดาเหรอ”
“ใช่ ซี้กันตั้งแต่เรียน...สนใจเหรอ”
“โสดรึเปล่า”
“โนวจ้ะ แต่ถึงโสดนายก็เลิกหวังได้เลย เพราะแพรวน่ะมองแต่ของสูงๆ เท่านั้น” ปนัดดาพูดจบก็เดินไปหาแพรว พอทั้งสองเจอกันก็เข้าสวมกอดกันด้วยความดีใจ “แพรว กลับมาเมืองไทยตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่บอกกันเลยนะ ยังสวยเหมือนเดิมเลยเธอเนี่ย แล้วนี่มาคนเดียวเหรอ คุณสามีชาวอังกฤษไม่มาด้วยหรือไง”
“แหมยัยดา ถามเป็นชุดเลยนะ จะให้ตอบคำถามไหนก่อนดี”
“เอาเรื่องผู้ชายก่อน ทำไมวันนี้ฉายเดี่ยวออกงาน คุณไมค์หวงเธอจะตาย”
แพรวเซ็ง “ฉันเลิกกับไมค์แล้วล่ะ”
“ตายแล้ว เกิดอะไรขึ้นล่ะเนี่ย”
แพรวตอบแบบเชิดๆ “เข้ากันไม่ได้ ก็ต้องแยกทางกัน ฉันเองก็เสียใจ แต่ช่วยไม่ได้...”
“ฉันเสียใจด้วยนะแพรว”
แพรวทำท่าไม่ยี่หระ ยักไหล่เล็กๆ “เสียใจน่ะดีกว่าเสียเวลาอยู่กับคนที่ทำให้เราไม่มีความสุขนะจ๊ะ ถ้าชีวิตนี้หาคนที่ดีไม่ได้ ฉันอยู่คนเดียวยังดีซะกว่า” แพรวเบ้ปากเล็กๆ
ปนัดดาถาม “นี่เธอจะอยู่เมืองไทยอีกนานมั้ยเนี่ย เผื่อจะชวนไปช็อปที่ยุโรปกัน”
“คงซักพักล่ะ ดูๆไปก่อน ยังไม่ได้คิดอะไรเลย”
“แล้วร้านอาหารที่อังกฤษล่ะ เอาไงต่อ”
“ฉันให้เมญ่าผู้ช่วยของฉันจัดการให้แล้ว”
“โสดแบบนี้...มองหาใครมาคอยดูแลรึยัง”
“ยังหรอก อยากใช้ชีวิตโสดแบบนี้ไปสักพักก่อน แต่...ของแบบนี้ ถึงเวลามันก็มาเองนั่นแหละ”
ปนัดดาหัวเราะขำเพื่อน แพรวยิ้ม
แพรวพูดจบ คมสันก็เดินถือแก้วแชมเปญมายื่นให้แพรวแล้วทักทาย “สวัสดีครับ...”
คมสันทำท่าจะพูดต่อ แพรวยกนิ้วชี้ขึ้นไปจ่อปากคมสัน แล้วทำเสียงจุ๊ๆเหมือนให้เงียบ อย่าเพิ่งพูดอะไร คมสันสงสัย แพรวมองนาฬิกาที่ข้อมือของคมสันที่ยื่นแก้วแชมเปญมาให้ แล้วค่อยๆมองไล่ต่ำลงไปตั้งแต่หัวจรดเท้าของคมสัน โฟกัสไปที่นาฬิกา เสื้อสูท และรองเท้าของเขา แล้วแพรวก็ยิ้มเหยียดก่อนจะพูด “ฉันไม่ชอบของก็อปค่ะ