บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 15 หน้า 2
“ใช่แล้ว พรุ่งนี้ใส่ตัวเก่งไปให้คุณย่ากับป้าไพดูนะคะ” แพรขาวลุกเอาชุดไปแขวน ไว้ข้างๆชุดพนักงานสปา ก่อนหันมาเก็บอุปกรณ์การรีดเข้าที่แพรขาวหันมา ถึงกับต้องอมยิ้ม ส่ายหัวเบาๆ เพราะชมพูได้ย้ายตัวไปนอนเข้าที่ หลับเรียบร้อยไปแล้ว แพรขาวเดินมาห่มผ้าให้ ก่อนคลี่มุ้งลงโดยรอบที่นอกหน้าต่างไรวินท์มาแอบยืนมองดูอยู่เงียบๆ “เวลาที่เธอกับลูกรอคอย กลับมาแล้วสินะ..” ไรวินท์ ถอดถอนใจ สีหน้าเศร้าๆ ก่อนค่อยๆเลือนหายไปท่ามกลางความมืดแพรขาวที่อยู่ในชุดนอนแล้ว ก้มกราบพระเสร็จ เหลียวมองออกไปข้างนอกหน้าต่าง กวาดตามอง “วันนี้ทำไมดูเงียบๆจังคะ อย่าบอกนะว่าคนเล่าไม่อยู่เพราะนี่คนฟังเขาพร้อมกันแล้ว งั้นนอนละนะ” แพรขาวยิ้มๆ ก่อนทิ้งตัวลงนอนที่ข้างศาลเจ้าบ้าน ไรวินท์ยืน เงียบ เหงา เศร้า
เช้าวันต่อมา เสียงชมพูร้องเรียก “คุณแม่ขาๆ เสร็จรึยัง”แพรขาวที่แต่งหน้าทำผมในชุดพนักงานสปาเสร็จเรียบร้อย เปิดประตูออกมา “เสร็จแล้วจ้า แม่เสร็จแล้ว..”แพรขาวเห็นชมพูเหมือนทำท่ากระซิบกระซาบอะไรอยู่คนเดียวที่สนามหน้าเรือน ไรวินท์ที่ก้มลงนั่งคุยกระซิบกับชมพูอยู่ หันมาเห็นแพรขาวตะลึงๆ ชมพูรีบพยักหน้าหงึกๆเหมือนรับฟังอะไรจากไรวินท์ ก่อนหันมา“ไปค่ะ เดี๋ยวคุณย่ามาละ” ชมพูเดินมาใกล้ ทำท่ากระซิบ เบา “คุณยุงบอกว่าวันนี้คุณแม่กับหนู แต่งตัวสวยจัง”แพรขาวงอน เลยทำหมางเมิน “ค่ะ งั้นหนูก็ไปบอกคุณยุงด้วยนะว่าแม่กับหนูน่ะสวยอยู่แล้ว แต่คนที่เบี้ยวแล้วไม่ยอมบอก ปล่อยให้คนเขารอ อย่างนี้เรียกว่านิสัยไม่ดี..ไปคะ”ชมพูงงๆ แพรขาวคว้ามือจูงชมพูเดินเชิดไปไม่สนใจ ไรวินท์นั่งมองตามทำหน้าเซ็ง
รถคันหรูของบ้านโอฬารมาจอดกึกที่หน้าประตูรั้วบ้านยายเกสร ระไพลงมาจากรถ ยืนมองๆตัวบ้านทั่วไป ถอนใจส่ายหน้าเบาๆ ก่อนเดินเข้าไป ประไพเปิดประตูรั้วเดินเข้ามา มองๆหาว่ามีใครอยู่ไหม ก่อนกวาดมองสำรวจๆ ทั้งตัวเรือนใหญ่ และเลยไปที่เรือนหลังเล็กที่ห่างออกไป ยิ่งรู้สึกสลดหดหู่ในใจ “โถๆ ไม่น่าต้องมาลำบากอะไรอย่างนี้เลย..”“ป้าไพ!”“น้องชมพู” ประไพหันไป เห็นชมพูเดินกับแพรขาวลงมาจากเรือนใหญ่ พร้อมถุงใส่ขนม “น้องชมพู น้องชมพูขา..” ประไพดีใจแทบร้องไห้ วิ่งเข้าไปหาชมพู ประไพกอดอุ้มชมพู หอมแก้มซ้ายขวา ตาแดง เสียงสั่น ดีใจ “น้องชมพูเป็นยังไงมั่งลูก ป้าไพคิดถึงน้องชมพูรู้เปล่า”“ป้าไพอย่าร้องไห้”“ก็ป้าไพคิดถึงน้องชมพู แล้วหนูคิดถึงป้าหรือเปล่า”“คิดถึงสิคะ คิดถึงคุณย่า คิดถึงป้าไพ”