บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 19

ทารกน้อยในวัยกว่า 6 เดือน หน้าตาน่ารัก กำลังยิ้มหัวเราะหน้าเป็นอยู่ในอ้อมอกสีนวล มีลูกค้าน้ำอบเจ้าประจำ 2คนแวะมาเยี่ยม ยืนเย้าเล่นอยู่ด้วย วารีมายืนมองยิ้มปลื้มอวดหลานอยู่ข้างๆ

“..แต่ช้าแต่ อะ แต่ช้าแต่..อะ ลูกใครหน้าชัง หน้าชังๆๆ”

“ธุคุณป้าหรือยังคะหนู” สีนวบจับมือให้ทำท่าไหว้ “สาธุค่า คุณป้า”

ไรวินท์เดินลงมาจากชั้นบนในชุดไปรเวทวันหยุด ที่เตรียมจะออกไปนอกบ้าน

วารีหันไปเห็นเข้าพอดี “อ้าว ตาวิน! นี่มาดูลูกสิ เด็กอะไร้ หน้าเป็นจริงจริ๊ง เล่นกับเขาไปทั่ว..ตอนลูกวินอายุหก เดือนเท่านี้ ยังไม่เห็นรู้เรื่องอะไรสักอย่าง”

“แหม แม่ครับ” ไรวินท์หัวเราะ อารมณ์ดี มาจับแก้มลูก แล้วจึงถอยออก “ผมต้องรีบไปก่อนนะแม่ ต้องไปคุยเรื่อง 3 จังหวัดใหม่ที่บ้านนาย”

สีนวลมองสีหน้าเศร้าด้วยความท้อใจ

“อ้อ..พิบูลสงคราม พระตะบอง กับอะไรนะ ..นครจัมปาศักดิ์นั่นหรือ แล้วกลับค่ำหรือเปล่า?  รีบไปรีบมาล่ะ เย็นนี้แม่มี น้ำพริกแมงดา กับแกงเลียง ของโปรดลูกนะ”

ไรวินท์รีบเดินหายลงเรือนไป สีนวลมองตามด้วยสีหน้าระแวง

บ้านมาลาตียามเย็น เสียงเปียโน และเสียงร้องมาลาตีร้องดังแว่ว เพลง “สิ้นรักสิ้นสุข” (มัณฑนา โมรากุล)

“..รักเจ้าเอ๋ยเคยใฝ่ฝัน                  รักกระสันรัญจวน

รักที่หวังดังลมหวน                      รักกำสรวลครวญคร่ำ

ก่อนเคยรักซาบซ่าน                     ปั้นคำหวานพลอดพร่ำ

กลับชอกช้ำกลืนกล้ำจำฝืน”

ไรวินท์กำลังพรมนิ้วบรรเลงหวานขับใจ มาลาตีนั่งไขว่ห้างร้องดูโน้ตเพลงอยู่ข้างๆ

“ตัดขาดจากกัน ความโศกศัลย์รักนั้นมาหน่าย

สุขก็คลายรักสลายคลายคืน

จะหลับจะนอน  ใจทอดถอนสะท้อนสะอื้น

โศกสู้กลืน          ทุกข์สู้ฝืน           ขมขื่นหัวใจ”

ไรวินท์โซโลเปียโนรับ แล้วแอบดูนาฬิกา

มาลาตีมองเห็น แล้วรีบถอนใจดังๆ พลางเข้ามานั่งเบียด “นึกถึง..ที่จะต้องไปขึ้นศาลอีกหลายเดือนข้างหน้า แล้วไม่รู้ว่าอนาคตของเราแม่ลูกจะเป็นอย่างไร”