บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 19 หน้า 5
ทันทีที่ไรวินท์อดีตเปิดประตูลงมาจากรถ มาลาตีถลาเข้ามาให้ไรวินท์สวมกอด “พี่วิน!..พี่วินหายหน้าไป จนนึกว่าจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว”
“โธ่ พูดอะไรยังงั้นเล่า”
“ถ้าพี่วินไม่มาวันนี้ มาลาตีก็จะขอรอๆๆต่อไป ทีละวันๆ ด้วยความหวัง จะกี่เดือนกี่ปีก็จะคอย”
“พี่ก็มาแล้วนี่ไง” ไรวินท์เชิดคางมาลาตีขึ้นมามอง เห็นได้ชัดว่ามาลาตีดูหม่นหมอง ซีดเซียวกว่าทุกๆครั้ง
ไรวินท์เดินขึ้นมาบนบ้าน สังเกตเห็นว่าบ้านที่เงียบเชียบผิดปกติ “ผู้คนไปไหนกันหมด”
“แม่ไปถือศีลที่วัดค่ะ ส่วนคนอื่นๆ..ไม่มีแล้ว แม่ชอุ่ม ก็เพิ่งให้แกออกไป ..มาลาตีไม่มีเงินจ้างแล้ว แค่กินอยู่แต่ละมื้อก็กระเบียดกระเสียรเหลือทน ตอนนี้มาลาตีทำทุกอย่างในบ้านเอง คนใช้ก็ให้ออกไปหมดเมื่อวานนี้”
ไรวินท์มองมาลาตีด้วยความเวทนา ดึงตัวมาลาตีเข้ามาใกล้ “มาลาตี..จะให้พี่ช่วยอะไรบอกมาเลย พี่เต็มใจ พี่ยินดี..พี่รักมาลาตีนะ”
“พี่วิน..”
“เรื่องคดี..พี่เสียใจด้วยนะ”
มาลาตีสะอึกสะอื้นขึ้นมาทันที “มาลาตีเสียใจ..มาลาตีไม่สามารถรักษามรดกของคุณพ่อไว้ได้ ถ้าวิญญาณคุณพ่อรู้คงเสียใจ ที่ลูกน้อยมาลาตีถูกโกงมรดกไปไม่เป็นธรรม..ฮือๆๆๆ”
“ไม่เป็นไรๆ..พี่อยู่นี่แล้ว” ไรวินท์กอดปลอบมาลาตีที่สะอึกสะอื้นไม่หยุด
ดวงจันทร์ดวงโตสีนวลสวยลอยเด่นอยู่ริมหน้าต่าง เสียงเปียโน intro เข้าต้นเพลง ลาวดวงเดือนดังหวานแว่ว
ไรวินท์บรรจงเล่นหวานหยด มาลาตีทอดเสียงร้องปนเศร้าอยู่ริมหน้าต่าง เพลงสิ้นรัก สิ้นสุข
“หมดสิ้นอาลัยเหมือนไฟหมดเชื้อ นิดเดียวไม่เหลือเยื่อใย
จิตสุดฝืนรักคืนสิ้นไป ไม่เหลืออาลัยให้ฉัน”
ไรวินท์มองมาลาตี มาลาตีพยายามสะกดอารมณ์ร้องต่อ เสียงปนสะอื้นเป็นห้วงๆ
“จะสุขอย่างไรในเมื่อใจต้องไหวต้องหวั่น เฝ้าผูกพันรักอันนั้นคอยบั่นหัวใจ”
มาลาตีหยุดร้อง พลันเอื้อมมือไปจับมือไรวินท์เอาไว้จนต้องหยุดเล่น มาลาตีเสียงสั่นเครือ เว้าวอน “มาลาตีไม่อยากให้พี่ไปเลย..พี่วินไม่กลับ อยู่เป็นเพื่อนมาลาตีได้ไหมคะ มาลาตีไม่มีใคร..”
ไรวินท์อึ้งไปครู่ ลุกขึ้นดึงมาลาตีเข้ามากอดไว้ จูบผมอ่อนนุ่มที่แนบอยู่ที่บ่า
เสียงเพลงบรรเลงสิ้นรักสิ้นสุขคลอแว่ว จากด้านนอกบ้าน ผ่านบานหน้าต่างปิดม่านไฟสลัว
“..หอมกลิ่นเกสร เกสรดอกไม้ หอมกลิ่นคล้ายคล้ายเจ้าสูเรียมเอย