บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 19 หน้า 4
ทนายสุดสวาทซัก “ถ้าเช่นนั้น พยานโจทย์เคยรับรู้เรื่องการแบ่งมรดกของคุณหลวงไผทมาบ้างหรือเปล่า”
“กระผม..ได้ยินจากญาติพี่น้องบางคน และจากแม่มะลิ กับแม่มาลาตีขอรับ”
“แสดงว่าพยานก็ไม่ได้ยินจากปากคุณหลวงเองมาก่อนเลย”
“..ไม่ขอรับ”
มาลาตีได้ฟังถึงกับหน้าซีดทันที สุดสวาทยิ้มอย่างได้ใจ มั่นใจขึ้นมาทันที
“ขณะที่พยานของดิฉัน คือคุณลุงผาด ผู้เด็ดขาดมั่นคง”
“น้องชายกระผม เขียนบอกกระผมชัดเจนว่า ไม่ได้ทำพินัยกรรม เพราะมีทายาทคนเดียวคือ แม่สุดสวาทลูกสาวที่เกิดจากภรรยาหลวง เป็นภรรยาตามกฏหมาย..ส่วนลูกคนอื่นๆ หลวงไผทเขียนบอกกระผมว่า ได้แบ่งเงินทองให้ตามสมควรก่อนหน้าแล้วขอรับ ก็ไม่คิดจะยกเงินทองให้อีก เขียนอยู่ในจดหมายฉบับนี้ขอรับ กระผมนำมาแสดงต่อศาล” ลุงผาดยื่นจดหมายฉบับสำคัญให้ทนายรับไปให้ศาล
สุดสวาทมองด้วยสีหน้ามั่นใจ มาลาตีที่นิ่ง ขยับตัวเหมือนเริ่มจะรู้สึกอึดอัดขึ้นมาทันที
“ที่สำคัญ..ไอ้จดหมายพินัยกรรมกำมะลอฉบับนั้นของพวกมัน โดนลุงผาดชำแหละจนไม่มีชิ้นดี ว่ามันคือของปลอม”
“อย่างไรครับ” ไรวินท์ร้อนใจ
ลุงผาดก้มดูจดหมาย “จดหมายนี้ลายมือคล้ายหลวงไผทมาก..” เชาเงยหน้าขึ้นช้าๆ ตอบเสียงดังฟังชัด “แต่หลวงไผทไม่ใช่คนเขียน” ทุกคนต่างฮือฮา มาลาตีกระสับกระส่ายชึ้นมาทันที “เอาจดหมายที่หลวงไผทเขียนถึงกระผมมาเทียบกันก็ได้ เอาสีหมึกส่องกับแสงสว่าง จะเห็นหมึกดำมีเงาๆสีน้ำเงินปน เป็นหมึกที่หลวงไผทใช้เป็นประจำ สั่งจากเมืองนอกเป็นพิเศษ เมืองไทยไม่มีขาย” ผู้พิพากษายกจดหมายขึ้นมาดูๆตาม มาลาตีสีหน้าไม่สู้ดีขึ้นเรื่อยๆ “ส่วนจดหมายนี้..ที่อ้างว่าหลวงไผทเขียนถึงแม่มะลิเป็นพินัยกรรม เขียนด้วยหมึกสีดำด้านๆธรรมดา อีกอย่าง หลวงไผทเขียนหนังสือไม่มีระเบียบ ช่องไฟระหว่างตัวหนังสือ เดี๋ยวถี่เดี๋ยวห่าง จดหมายนี้ เขียนช่องไฟเท่ากันเป็นระเบียบ ตัวหนังสือเทียบกันก็เล็กกว่าด้วย”
ทนายฝั่งมาลาตีซัก “แต่จดหมายนี้ลงชื่อคุณหลวงไผท กระดาษก็ประทับตราประจำสกุลท่าน ใช่หรือไม่”
“ใช่ แต่ลายเซ็นไม่เหมือน ขยุกขยิกกว่า ตัวหนังสือก็เล็กกว่า เทียบกับจดหมายทั้งหมดที่ กระผมมีก็เห็นได้ ใครเขียนจดหมายนั้นกระผมไม่รู้ แต่ไม่ใช่น้องชายกระผมเขียนแน่!”
ผู้พิพากษาดูจม.หลายฉบับตรงหน้า เทียบกับจม.ปลอมฉบับเดียวนั้น อย่างตั้งใจ
ที่ร้านกาแฟ สุดสวาทยิ้มสดใส “คราวนี้ล่ะ นังลูกเมียน้อยอย่าหวัง..ว่าจะมารังควานฉันได้อีก”
ไรวินท์สีหน้าซีดๆ แล้วรีบฝืนยิ้ม เมื่อสุดสวาทมองหน้า