บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 14 หน้า 3
อกไปจากที่จอดรถของห้าง “จังหวะดีจริงๆ...ถ้าน้องชายเจ้านายเลิกกับเมียน้อยได้..อาจมีโอกาสที่เมียหลวงจะยอมกลับมาคืนดีคราวนี้แหละ”“ถ้าทุกอย่างเป็นไปตามนี้ เจ้านายเราคงหายเครียดได้ซักทีนะครับ”สาโรจน์ยิ้ม แต่แล้ว ก็แอบรู้สึกเศร้านิดๆ
หน้าระเบียง แพรขาวนั่งคิด และพิมพ์รายการในไอแพ็ดไรวินท์ปรากฏตัวขึ้น “ทำรายการอะไรหรือ..เขียนเป็นข้อๆที่เดียว”แพรขาวหันไปมองไรวินท์ รู้สึกดีใจที่มีเพื่อนมาช่วยคิด ช่วยตัดสินใจ “คุณวินท์ ดีใจจัง ฉันกำลังเขียนเงื่อนไขของฉัน เพื่อจะยื่นให้ทนายของคุณย่าชมพูพิจารณาพอดีค่ะ”“ดีแล้ว เป็นสิ่งที่เธอควรทำ..เพื่อลูก..”“แต่ฉันกลัวว่าจะตามผู้ชายคนนั้นไม่ทันนะสิ เขาเป็นทนายความเลยนะ ฉันกลัวจะเสียเหลี่ยมให้ทางโน้น คุณมาช่วยดูหน่อยสิว่าเข้าท่าไหม”“ได้ เอาสิ แม่หนู” ไรวินท์ชะโงกมาดูลิสท์ที่เต็มหน้าจอ “ความต้องการของเธอ...ฉันว่ายังน้อยไปนะ”“เหรอคะ งั้นเดี๋ยวฉันคิดเพิ่มก่อนดีกว่า”“ฉันประชด”“ฉันรู้ค่ะ...” แพรขาวหัวเราะ“เรานี่สำคัญนัก แม่แพรขาว”แพรขาวหัวเราะชอบใจ ที่โดนไรวินท์ดุ “สำคัญนัก...ฉันชอบคำนี้จังค่ะ” แพรขาวยิ้มให้อย่างน่ารัก “มาเริ่มกันเลยนะคะ...ข้อหนึ่ง ฉันจะไม่พาลูกพบคุณย่าที่คฤหาสน์โอฬาร ข้อสอง การพบกันต้องไม่มีนายพัสกร โอฬารอิทธิพรพาณิชย์อยู่ด้วย...” แพรขาวยังคงร่ายยาวไปเรื่อยๆ ไรวินท์ฟังไป ขำไปไรวินท์มองหน้าแพรขาวอย่างรู้สึกรื่นรมย์ แพรขาวอ่านข้อความ หันมามองหน้าไรวินท์อย่างขอความเห็นจริงจัง
วันใหม่ สาโรจน์จิบกาแฟ อ่านเอกสารที่พิมพ์มาอย่างดีนั้น ขณะที่แพรขาวนั่งขรึมตรงหน้า“ข้อ 12 ห้ามซื้อของราคาแพงที่ไม่จำเป็นให้ชมพูเด็ดขาด” อ่านจบ สาโรจน์สีหน้ายิ้ม อ่อนโยน เงยมองแพรขาว“หมดแล้วค่ะ ทั้งหมดมี12ข้อ”“คุณแพรขาวไม่มีเงื่อนไขอะไรสำหรับตัวเองเลย ทุกอย่าง เพื่อปกป้องหนูชมพูทั้งนั้น”“ค่ะ..ขอบคุณค่ะ ที่รับฟัง”“ผมก็แค่คนกลาง ต้องเอาไปเรียนปรึกษาคุณเขม กับคุณนายแถบทิพย์อีกที”“ดิฉันเข้าใจค่ะ..”