บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 11 หน้า 3

แพรขาว ไรวินท์เดินมาที่หยุดสนามหน้าศาลเจ้าบ้านฯไรวินท์เอ่ยแฝงแววกระทบกระเทียบ “นายทนายคนนั้นกล่อมเธอเก่งมาก เขาทำให้เธอยอมไปพบนายของเขาได้”“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกค่ะ คุณสาโรจน์ให้คำแนะนำที่ดี.. เขาไม่ได้เข้าข้างพี่กรกับคุณแม่เลยนะคะ ฉันว่าเขาแฟร์ มีเหตุผล มองอะไรๆรอบคอบมากกว่า”“เธอก็เลยจะพาหนูชมพูไปหาพวกนั้น ไม่เกรงว่าพวกเขาจะบีบบังคับ หลอกพาลูกไปจากเธอบ้างหรือ”“ไม่หรอกค่ะ ฉันจะไม่พาลูกเดินเข้าไปในบ้านนั้น..ฉันจะนัดพบที่ไหนสักแห่ง.. ต้องเป็นที่ที่คุณย่าทำอะไรไม่ถนัด ถ้าเห็นท่าไม่ดีฉันก็จะพาลูกกลับ คุณสาโรจน์ก็ไปเป็นเพื่อนฉันด้วย คุณย่าคงไม่ทำอะไรบ้าๆขึ้นมาหรอก ถ้ามีคนอื่นอยู่ด้วย”“เธอชวนเพื่อนไปด้วยอีกคน จะดีกว่าไว้ใจ..นายสาโรจน์..คนที่เธอเพิ่งรู้จักแถมเป็นคนจากฝั่งนั้น”แพรขาวนิ่งคิดไปครู่ “ฉันจะชวนลินไปด้วย ขอบคุณที่เตือน” ทั้งสองต่างนิ่งเงียบกันไปครู่ แพรขาวรู้ว่าไรวินท์คงยังมีอะไรอยากพูดอีก “ถ้าคุณไปกับฉันได้คงจะดี..มีทางทำได้ไหมคะ” แพรขาวมองอย่างหารือไรวินท์หน้าเศร้า “เธอลืมไปแล้วหรือ ว่าฉันออกไปจากบ้านนี้ไม่ได้”แพรขาวนึกเสียใจขึ้นมา เสียงอ่อย “ขอโทษค่ะ ฉันไม่ทันคิด..” ไรวินท์เงียบไป ดูเศร้าลงอีก แพรขาวรีบพยายามปลอบใจ “ที่จริง คุณอยู่แต่ที่นี่ไม่ต้องไปไหน ไม่ต้องเจอใคร ไม่ยุ่งเกี่ยวกับใคร คุณก็น่าจะสงบสุขดีนะคะ.. อาจจะดีกว่าฉัน ที่มีแต่เรื่องร้อนไม่รู้จักจบ หนีเท่าไหร่ก็ไม่พ้น”ไรวินท์ส่ายหน้า “ตราบใดที่ยังเวียนว่ายอยู่ในกิเลส ทั้งความพอใจและไม่พอใจ เธอไม่มีวันหนีพ้นความร้อนจากรัก โลภ โกรธ หลง ..ต่อให้อยู่ตัวคนเดียวแบบฉันนี่ก็ตาม”ร่างของไรวินท์เริ่มเลือนๆ แพรขาวฉุกคิดถึงเรื่องราวของไรวินท์ “ทำไมคุณถึงต้องอยู่ที่นี่คนเดียว..ไปไหนไม่ได้..เพราะอะไรคะ..” ร่างของไรวินท์หายไปต่อหน้าต่อตา แพรขาวอึ้ง แอบขัดใจนิดๆ “อ้าว..”

ผีสีนวล มองจากหน้าต่างชั้นสองเรือนใหญ่ มาที่แพรขาวที่หน้าเรือนเล็กแล้วเดินตรงกลับเรือนเล็กไป ผีสีนวลยืนอยู่ริมหน้าต่าง หัวเราะเบาๆ เสียงเย็นเยาะหยันปนขมขื่น

แพรขาวหลับสนิทลึกนิ่งอยู่ในมุ้งเพียงลำพัง เปลือกตาเหมือนขยับนิดๆ เป็นสัญญาณว่าแพรขาวกำลังเข้าไปในความฝันหน้าเรือนใหญ่ยามเช้า เห็นข้ารับใช้กำลังกวาดลานสนามไปมา สีนวลก้มผูกสวมรองเท้าให้ไรวินท์ที่นั่งคิดอะไรเพลินๆในชุดข้าราชการสีกากี ที่เก้าอี้ระเบียงเรือนใหญ่จนเสร็จเรียบร้อย สีนวลยังนั่งนิ่ง เลี่ยงมองต่ำ ไม่พูดบอกอะไร จนไรวินท์เหลือบเห็นเอง“อืม..ขอบใจนะ” ไรวินท์คว้ากระเป๋าและหมวกก้าวเดินลงระเบียงไปเฉยๆเหมือนปกติที่เคยทำทุกวัน ไม่ได้สนใจสีนวลที่เหลียวมองตามเงียบๆ ไรวินท์นึกขึ้นได้หันมา “อ้อ..แม่สีนวล”สีนวลไม่นึกไม่ฝัน หันมาด้วยความดีใจ “..คะ?”ไรวินท์สั่งเหมือนสั่งบ่าวไพร่ “วันนี้จะไปงานศพ กลับบ้านช้า ไม่ต้องเตรียมข้าวเย็นรอ”