บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 16

เสียงแรมร้องโอดโอย สองผัวเมียที่อยู่ข้างบ้านเช่าบัวน้อยพยายามชะโงกๆ ข้ามรั้วไปมองฝ่ายเมียบ่น “ร้องอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อคืนวานแล้วนา น่ากลัวแม่บัวน้อยจะไม่อยู่บ้านเลย..”

สองผัวเมียเดินมองๆเข้ามาถึงตัวบ้าน ประตูปิดอยู่ป้าตะโกนเรียก “บัวน้อย บัวน้อย! อยู่หรือเปล่า? ป้าเอง” ลุงชะโงก ชะเง้อรอบๆ ไปมา ป้าเรียกอีก“บัวน้อย ไม่อยู่เหรอบัวน้อย!” สองผัวเมียเดินเข้าไป ป้าเห็นสภาพบ้านโล่ง ว่าง “โหย ข้าวของเกลี้ยงบ้าน?”“แล้วเสียงลุงร้องจากไหน” ลุงมองหาแรมร้องครวญคราง เสียงแหบแห้ง “โอย..โอย..ปวดๆ”“ทางนั้น” ป้าชี้ๆรีบดึงลุงไปสองผัวเมียตรงไปที่ห้องที่แง้มเปิดอยู่ มีเสียงแรมลอดออกมา ลุงเข้าไปดึงเปิดประตูห้องกว้างออกทั้งสองเห็นเข้าต่างตกใจ บนกองที่นอนที่เหมือนผ้าขี้ริ้ว แรมนอนครวญครางอยู่ สภาพทรุดโทรม“แม่น้อย..แม่น้อย..” ในสายตาแรมเห็นเป็นน้อยตอนสาวยิ้มมาให้ ป้า ลุงมองหน้ากันงงๆ “แม่น้อย..มาอยู่กับฉันแล้ว..” แรมยื่นมือมาหาป้าลุง ยิ้มระโหย

ไรวินท์ แพรขาวเดินออกมาจากบ้านบัวน้อยแพรขาวสลด “คุณเคยโทษตัวเองบ้างรึเปล่าเนี่ย..”“เรื่องอะไร?”“อ้าว.. ก็คุณเอาพ่อตัวเองมาทิ้งไว้กับใครก็ไม่รู้ ไม่ใช่ลูกใช่เชื้อสักนิด ถ้าเขาจะทิ้ง เขาก็ไม่ผิดเท่ากับที่คุณทิ้งพ่อตัวเองไว้อย่างนี้หรอก”ไรวินท์เสียงแข็ง “เขาเป็นเมียฉัน มันก็เป็นหน้าที่ของเขาอยู่แล้ว” แพรขาวส่ายหน้างุดเดินหนี ไรวินท์ตามมาเถียง “ฉันขอแก้ข้อกล่าวของเธอ ข้อแรก ฉันไม่ได้ทิ้งพ่อ เพราะฉันมอบเงินไว้ให้บัวน้อยไว้ใช้ดูแล พ่อฉันทุกเดือน ข้อสอง บัวน้อยคือสะใภ้ ย่อมมีหน้าที่ดูแลพ่อผัวเหมือนพ่อตัวเอง”“เหรอคะ แต่ตัวคุณเองยังละเลยพ่อตัวเองได้ แล้วใครที่ไหนจะมาแคร์”ไรวินท์อึ้งไปครู่ใหญ่ ในที่สุด หันมาสบตา “ได้..ฉันยอมรับ..ว่าฉันก็รู้สึกบาปในข้อนี้มากพอสมควร” ไรวินท์ถอนใจยาว สีหน้าสลด ก่อนจะเอ่ยเล่าต่อ