บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 16 หน้า 4

“คุณพ่อคะ ทานอีกนิดไหมคะ” แรมส่ายหน้าเบาๆ รำไพหันไปบอไรวินท์ “พี่ไม่ต้องกังวลนะ รำไพเต็มใจมาดูคุณพ่อ อยู่ใกล้บ้านแค่นี้ เลิกงานไพจะรีบมาเฝ้า พอเช้าๆ ไพค่อยกลับบ้านไปอาบน้ำไปทำงาน”“ขอบใจมากรำไพ พี่ฝากด้วยนะ พี่จะแวะมาเยี่ยมบ่อยๆ”“จ้ะพี่วินท์..”“อ้ะ ค่าขนม” ไรวินท์ส่งเงินจำนวนหนึ่งให้รำไพพนมมือไหว้ “พี่วินท์..ไม่ไปค้างที่บ้านบ้าง”“ทำไมพี่จะไม่อยากไป..แต่พ่อป่วยแบบนี้ งานพี่ก็ยุ่ง ..มันหลายเรื่องนะ รำไพ ไว้พ่อหายเมื่อไหร่ พี่จะไปนะ”ไรวินท์ทอดตามองแรมอย่างหดหู่ รำไพพยายามยิ้ม กึ่งๆยอมรับสภาพ

รำไพหลังเลิกงาน เดินถือถุงสัมภาระเล็กน้อยส่วนตัวสำหรับค้างคืนมา สวนกับอุบาสิกานุ่งขาวห่มขาวป่วย ที่กำลังเดินกระย่องกระแย่งจะล้ม รำไพรีบตรงเข้าไปพยุง “ระวังๆค่ะ”“โอ๊ะ..อุ๊ย ขอบใจนะหนู”“ค่ะ คุณป้าจะไปไหนคะ?”“ป้าก็เดินออกกำลังนี่แหล่ะ แต่เมื่อครู่รีบไปหน่อย..หนูมาเยี่ยมญาติหรือ”“ค่ะ คุณลุงหนูป่วยนอนอยู่ข้างบน”“นี่ฉันมาผ่ามดลูก อยู่มาจะเดือนแล้ว ไม่มีใครมาดูหรอก อยู่คนเดียว..หนูตามสบายนะ ขอให้คุณลุงหายเร็วๆล่ะ ““ขอบคุณค่ะ”แม่ชีเดินกระย่องกระแย่งต่อไป รำไพมองๆตามอย่างรู้สึกสงสารๆ ก่อนหันเดินต่อ

เย็นอีกวันต่อมาแพรขาว ไรวินท์เดินคุยกันมาตามทางระเบียงที่มีคนไข้ พยาบาลเดินกันไปมา“แล้วคุณรำไพไปมาอย่างนี้ทุกวันเหรอคะ”“ใช่ ทุกวัน”“คุณล่ะ?”ไรวินท์เจื่อน “ฉันก็มาบ้าง” เขาอึกอักนิดๆ “เป็นบางวัน”แพรขาวปลง “นั่นสิ ฉันไม่น่าถามเลยนะ”ไรวินท์สะอึก แพรขาวหันไปเห็นรำไพกำลังเดินถือถุงสัมภาระมาเช่นเดิม แต่ในมือมีถุงผลไม้ติดมาด้วย รำไพเดินเลาะๆมองเข้าไปภายในห้องพักคนป่วย ที่มีคนป่วยนอนกันมากมาย จนเห็นบุญมานั่งยกเหวี่ยงแขนอยู่ที่เตียงไปมาลำพังมุมหนึ่ง รำไพดีใจ แพรขาวมองตาม