บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 16 หน้า 5
ถุงผลไม้วางอยู่ข้างๆเตียงบุญมา รำไพนั่งเก้าอี้คุยอยู่ข้างเตียง“ลุงแกทิ้งป้าไปมีเมียใหม่ ส่วนลูกก็เหมือนไม่มี เจอหน้าก็เอาแต่แบมือขอเงิน ไม่ให้มัน มันก็โกรธ นี่มันไปอยู่ที่อื่นตั้งนานแล้วไม่ได้ติดต่อกันเลย นั่นละนะ..” บุญมาถอนลมหายใจยาว มองเหม่อๆไกลๆรำไพแอบสงสารผู้หญิงตรงหน้า
รำไพประคองบุญมาเดินๆตามทางเดินระเบียงหน้าห้องผู้ป่วย“ป้าตอนสาวๆก็หุนหันพลันแล่น ไม่ได้คิดอะไรให้ดี ผู้ชายมาพูดดีทำดีด้วยก็ตายใจ รู้ทั้งรู้นะ ว่าเขามีลูกมีเมียแล้ว ก็ยังไม่ฟังคำเตือนพ่อแม่ หอบข้าวหอบของไปอยู่กับเขา กว่าจะเห็นลายก็มีลูกด้วยกันเสียแล้ว จะถอยหลังกลับก็อายญาติพี่น้อง เลยต้องก้มหน้าก้มตารับกรรมไปจนแก่..” รำไพสะท้านวูบ “ถ้าผู้ชายที่ทิ้งเมียมาหาหนูได้ ก็ทิ้งหนูไปหาคนอื่นอีกได้ ป้าเจอมากับตัวเอง ลูกมันก็ได้ นิสัยพ่อมาเต็มตัว ที่โบราณเขาว่า ลูกไม้มันย่อมตกไม่ไกลต้น”รำไพรู้สึกปั่นป่วน เมื่อโดนสะกิดความรู้สึกลึกนี้เข้าอย่างจัง “ป้าผิดศีลข้อสามมาตั้งแต่สาวๆ รู้ว่าผิดก็ยังทำต่อ หนูเอ๋ย ถ้าป้าคิดได้เสียตั้งแต่ยังไม่มีลูก ป่านนี้ก็คงสบาย ไม่ต้องตกนรกจนแก่” รำไพอึ้ง น้ำตาร่วงไม่รู้ตัว “โถ หนูไม่ต้องสงสารป้าหรอก แม่คุณ ป้าสบายดีแล้ว มีวัดเป็นที่พึ่ง เหงาบ้างก็ช่างมัน”รำไพยิ่งน้ำตาร่วงรินพร่างพรู ด้วยความอัดอั้นที่มีมานาน จนถึงกับปล่อยโฮ “เปล่าค่ะ เปล่าค่ะป้า..ฮือๆๆ”แม่ชีพยายามปลอบ “หนู..หนู..ใจเย็นๆ ทำใจดีๆ ถ้าอย่างนั้นหนูมีอะไร บอกป้าสิ บอกป้ามา..บอกมาเถอะ”แม่ชีจ้องหน้าตั้งใจรับฟังรำไพ รำไพเริ่มได้สติ หยุดสะอื้น มอง แพรขาวเดินเข้ามา มองไปที่คนทั้งสองที่กำลังปรับทุกข์กัน
รำไพ พาบุญมาเดินกลับมาถึงหน้าห้องพักคนไข้ บุญมาลูบหลังลูบไหล่ปลอบรำไพไปมา รำไพส่งผ้าเช็ดหน้าที่ซับหน้าตาในมือคืนให้บุญมา“หนูก็ลองคิดตัดสินใจเอาแล้วกัน ป้ารู้ว่าการตัดใจจากผัวน่ะมันยาก แต่ถ้าตัดใจได้ หนูก็จะรอดพ้นจากทุกข์ครั้งนี้เสียที”รำไพคิดละล้าละลัง ก่อนตอบ “ถ้าหนูไป หนูก็ต้องออกจากงาน หนูไม่อยากตกงานค่ะป้า”แม่ชีมองอย่างเข้าใจรำไพ รำไพแววตาครุ่นคิดหนัก
รำไพพลิกตัวแรมที่หายใจรวยรินหลับใหลไม่ได้สติ เช็ดตัวให้ไปมาอย่างยากลำบาก ฝนตกครืนๆ รำไพหลับเฝ้าอยู่ข้างเตียงแรม เผลอสะดุ้งตื่นตามเสียงฟ้าร้องดัง หันมองไปที่เตียง เห็นแรมรู้สึกตัวตื่น ร้องๆเบาๆ“พ่อคะ มีอะไรคะ”แรมได้แต่ครางๆ รำไพรีบลุกดู เช็คนั่นนี่ ก่อนเห็นว่าปกติไม่เป็นอะไร แรมก็ค่อยๆเงียบเสียงหลับนิ่ง รำไพสีหน้าแววตาเหนื่อย ทิ้งตัวนั่งมองแรม ฟ้าร้องครืนๆ รำไพแววตาครุ่นคิด ตัดสินใจไม่ได้