บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 16 หน้า 2

ที่ห้องคนไข้หนักรวม โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง“ฉันไปเยี่ยมพ่อทุกวัน พ่อนอนอยู่ในห้องคนไข้หนัก รู้สึกตัวเป็นบางครั้ง ครางทุรนทุราย มีหลายโรครุมเร้า ให้ยาเท่าไรอาการก็มีแต่ทรงกับทรุด”ไรวินท์ในชุดข้าราชการ ผลักบานเข้ามา มาหยุดยืนมองแรมที่นอนหลับ หายใจพะงาบๆ อยู่บนเตียง ผอมเซียว แรมครางๆ ก่อนไอๆแรงๆติดๆกัน ไรวินท์ตกใจ สีหน้าไม่ดี หันหาเรียกพยาบาล พยาบาลรีบมาดู“ฉันเฝ้ามองพ่อด้วยใจห่อเหี่ยว เห็นพ่อต้องทนทรมานกับอาการเจ็บป่วยอยู่ทุกวี่วัน แปลกที่พ่ออยู่มาได้อีกนาน ราวกับพญามัจจุราชยังหน่วงเหนี่ยวพ่อเอาไว้ ไม่ให้ตาย”อีกวัน ไรวินท์ในชุดไปรเวท เดินมาเยี่ยม มานั่งมองแรมที่นอนลืมตา ร้องครางๆ หายใจเหนื่อยๆ มองเพดาน ไรวินท์เอื้อมไปจับมือแรมบีบๆ สีหน้าสลด กังวล

แพรขาว ไรวินท์ ยินนิ่งอึ้ง เงียบกันไปทั้งคู่ เห็นพวกคนไข้ พยาบาลเดินผ่านไปมา“อย่างนี้..แม่คุณล่ะ”“ทำไม?”“แม่คุณ..ยกโทษให้พ่อแล้วใช่ไหมคะ “ไรวินท์ถอนใจ หันเดินไป แพรขาวมองตาม

วารี ไรวินท์เดินคุยกันอยู่ที่มุมสวนหน้าเรือนเล็ก“พ่อป่วยหนัก นอนอยู่ที่โรงพยาบาลกลางมาเกือบเดือนแล้วครับ” วารีสีหน้าเรียบนิ่ง มองๆจับๆดูดอกหรือผลต้นไม้ตรงหน้าไปมาเหมือนสนใจสิ่งนั้นมากกว่าเรื่องที่พูดกันซะอีก “..หมอว่าอาการไม่ดีนัก ได้แต่รักษาให้อาการไม่ทรุดลงไป”วารีไม่มอง “แล้วแกจะให้แม่ทำอะไร”ไรวินท์สะอึก นิ่งไปครู่ “แม่น่าจะ..ไปเยี่ยมพ่อ..ดูบ้าง”“พ่อกับแม่ขาดกันมานานมากแล้ว ขาดกันตั้งแต่วันที่เขานอกใจแม่ ถ้าแม่ยังทำใจให้อโหสิ ไม่ได้ จะไปเยี่ยมก็ป่วยการ” ไรวินท์อึ้งแพรขาวที่ยืนอยู่มุมหนึ่งไม่ไกล ถึงกับเผลอตบมือดังฉาด ด้วยความสะใจ “นั่น..มันต้องอย่างน้าน...”ไรวินท์ที่ยืนอยู่ด้วยถึงกับมองดุใส่ทันที “เธอก็มาพลอยเห็นดีกับแม่ฉันไปด้วย ผู้หญิงนี่เหมือนกันทุกคน ฝังใจแล้วไม่ลืม”แพรขาวยวนใส่ “ถ้าลืม ก็ไม่เรียกว่าฝังใจนะซีคะ แม่คุณชนะเลิศ เด็ดขาดได้โล่ห์..“ให้อโหสิเมื่อไรค่อยไปเจอหน้า” ว้าว..เริ่ด.. ฉันช้อบชอบ ดีแล้วคุณแม่ เรื่องอะไรจะไปเห็นค่าของคน ที่ไม่ได้เห็นค่าเราเลย”ไรวินท์ถึงกับส่ายหัว เซ็งทันใด บ่าวคนหนึ่งวิ่งโร่มาจากทางเรือนใหญ่ หน้าตื่นมาที่ไรวินท์กับวารี “คุณท่าน..คุณท่านคะ เร็ว..เร็ว”