บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 4 หน้า 11
“ก็แล้วทำไมเธอจะต้องไปให้ได้ด้วยล่ะ” แพรขาวนิ่งไม่ตอบบ้าง “เชื่อฉัน..แพรขาว ฉันห้าม เธอต้องฟัง!!”
“นี่คุณวินคะ..ฉันก็มีเหตุผลของฉัน ที่ฉันก็ไม่ต้องบอก เหมือนคุณเองที่ไม่ยอมบอก ดังนั้น ฉันว่าเลิกคุยเรื่องนี้เถอะค่ะ” แพรขาวหันหลังเดินกลับ
ไรวินท์พยายามเดินตาม แต่แพรขาวถึงประตูห้องก่อน “แพรขาว! เธอ..ดื้อเกินไปนะ ผู้หญิงสมัยนี้เป็นแบบนี้กันหรือ”
“อะไรนะคะ?..ราตรีสวัสดิ์ค่ะ” แพรขาวดึงประตูปิดปัง
ไรวินท์มองเขม็งเคืองๆ ถอนใจฟึดฟัด
ที่ศาสลเจ้าบ้านยายเกสร ลมพัดยอดต้นชมพู่ไหวลู่ไปมา ท้องฟ้าแลบแปลบปลาบ ไรวินท์ยืนอยู่หน้าศาล มองไปที่เรือนเล็ก เห็นไฟห้องแพรขาวดับมืดลง พลันสายฟ้าแล่บเป็นสายยาวหยิกหยัก เสียงฟ้าร้องดังเปรี้ยง เหนือบริเวณ ลลิตสปา ไรวินท์หันไปมองข้ามฝั่งไปที่ลลิตสปา เห็นเป็นหมอกควันเทาๆปกคลุมโดยรอบ ไรวินท์คิดเครียด
ภายนอกลลิตสปา เห็นป้าย โคมไฟสีส้ม ภายในห้อง ท่ามกลางแสงเทียนที่จุดเรียงเต็ม ลลิตเดินไปหาหญิงสาว 3-4 คน ที่นอนกึ่งเปลือยกาย กึ่งฝันกึ่งมีสติอยู่ในอ่างจาคุซซี่ใหญ่ ที่เปิดฟองพลุ่งๆยังกะหม้อสุกี้ น้ำในอ่างเป็นสีออกชมพู ลลิตเดินเข้าไปท่ามกลางหญิงสาวเหล่านั้น พลางเอาลูกปัดตาเสือชูขึ้น หญิงสาวต่างมองสร้อยเส้นนั้น แล้วหันมายิ้มให้ลลิตอย่างเคลิบเคลิ้ม ลลิตแสยะยิ้ม ดูหล่อแต่ดุ น่ากลัวก้าวลงมาในอ่าง หญิงทั้งสี่เข้ามานัวเนียรุมล้อมลลิต
ออฟฟิศแพรขาว เจ๊ยอด หวานหวาน นลิน ยืนมะรุมมะตุ้มอยู่หน้าแพรขาวที่กำลังกดน้ำร้อนลงแก้ว ที่มุมชงกาแฟ
เจ๊ยอดเป็นห่วง “มันสปายังไง..ดูให้ดีก่อนนะจ๊ะ เดี๋ยวนี้มันมีพวกแอบแฝงเยอะ”
แพรขาวงง “แอบแฝง?..ยังไง เจ๊หมายถึง..แนวไหน?”
หวานหวานวิตก “ก็แนวนอนไงล่ะ..แพร..เพราะฉะนั้น..ก็ดูดีๆ ไม่งั้น พนักงานต้อนรับ..ดีไม่ดี จะกลายเป็น แบบว่า..แม่เล้า หรือคนเชียร์แขกก็ได้ “
เพื่อนๆ ต่างมองแพรขาว ห่วงใย แพรขาวอึ้งๆ หันไปหยิบขวดกาแฟ น้ำตาล ครีม มาเทชงผสม
เจ๊ยอดอ้อมแอ้ม “คือ..เจ๊ก็..พอจะเคยได้ยินคนเขาพูด ๆเล่าๆ กันมาบ้างน่ะ..ก็เตือนๆ ระวังๆตัวไว้ก่อน แล้วเจ้าของเขาเป็นใคร..ดูเป็นคนยังไงล่ะ “
“ชื่อคุณลลิต คมเข้ม แล้วก็..โสด” นลินหันไปมองแพรขาว “แล้วที่สำคัญ หนูก็แอบเห็นเขามองพี่แพรตาไม่กระพริบล่ะ”
เจ๊ยอดกับหวานหวานมองแพรขาว “อ้ะๆ..”
แพรขาวท้วง “ลิน เธอก็เกินไป “
เจ๊ยอดค้าน “ของอย่างงี้..เธอไม่คิดแต่เขาอาจคิดก็ได้นะคะ”