บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 4 หน้า 12
หวานหวานเห็นด้วย “นั่นสิแพร...เห็นกันหนเดียว..ก็ชวนทำงานเลย ชักยังไงแล้วสิ”
“โอ๊ยๆๆ ชักจะไปกันใหญ่แล้ว เอางี้ เย็นนี้ได้ความไงแล้วจะแถลงข่าวให้ฟังนะ ทำงาน” แพรขาวเดินผ่าวงออกไป ทุกคนมองตาม
แพรขาวมานั่งที่โต๊ะทำงาน เห็นซองจดหมาย บิลต่างๆ วางอยู่ ทั้งบัตรเครดิต ประกันชีวิตต่อทะเบียนรถ แพรขาวดูแล้วได้แต่นั่งถอนใจ สักครู่โทรศัพท์ดังขึ้น แพรขาวเห็นชื่อว่าเขมินี จะกดสายทิ้งก่อนเปลี่ยนใจ คิดหนัก แล้วกดรับสาย “ค่ะ พี่เขม”
เขมินีกำลังแต่งหน้า เตรียมออกไปทำงาน ใช้มือถือตั้งบนแท่นลำโพง คุยไปด้วย “ได้ข่าวว่าไอ้กรมันไปทำทุเรศๆเหรอ”
แพรขาวถอนใจ “พี่ช่วยบอกน้องชายพี่ด้วยนะคะ..ว่าอย่ามายุ่งกะแพรอีก..”
“ยัยชมพูเป็นอะไรหรือเปล่า ไอ้กรน่ะมันบ้า!! เธอควรรีบพาชมพูออกมาจากโรงเรียนวัดนั่น “
“ลูกของแพรปลอดภัยดีแล้วเราสองคนก็สบายดีค่ะ อ้อ แล้วโรงเรียนของชมพู..ก็ไม่ใช่โรงเรียนวัดนะคะ “
“แพรขาว เธอเลิกทรมานตัวเองกับลูก เลิกทิฐิแล้วมารับเงินจากฉันไป ยกหลานฉันให้ฉันกะคุณแม่ซะ.. ส่วนเธอจะได้ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่กับใครที่ไหนเสียที นี่ฉันมีเลขที่บัญชีของเธอ..เดี๋ยวฉันโอนเงินไปให้เธอทุกๆเดือนอย่างที่กรมันเคยให้” แพรขาวอึ้งนิ่งไปครู่ “ว่าไง โอเคใช่ไหม?”
“ขอบคุณนะคะพี่เขม..ยังไงแพรคงไม่รับข้อเสนอจากพี่เขมอยู่ดี ชมพูเป็นลูกของแพร แพรเลี้ยงได้ หวังว่าพี่เขมคงเข้าใจ” แพรขาววางสาย ถอนใจก่อนมาเจอซองรายจ่ายตรงหน้า สีหน้ายิ่งกังวลหนักใจ
นลินแอบๆมองจากโต๊ะ
รถแพรขาวขับมาจอดลงหน้าบ้าน นลินเปิดรถ แล้วชะงัก หันมา “พี่แพรคะ..วันนี้ลินโทรคุยกับแม่แล้วนะ..” แพรขาวทำหน้าสงสัยว่าเรื่องอะไร “เรื่องค่าเช่าบ้านน่ะ..พี่แพรเอาไว้ก่อนก็ได้นะคะ ไว้ซัก..3เดือนค่อยจ่ายซะทีก็ได้ค่ะ”
แพรข่าวอึ้งเงียบไป รู้สึกหน้าชา ร้อนๆ นลินเห็นแพรขาวเงียบไป นึกว่า แพรขาวพอใจ เลยพูดต่อ “วันก่อนแม่บ่นพี่เนยใหญ่ว่าซื้อพวกของใช้ในห้องน้ำมาซ้ำกันตั้งหลายรายการ เดี๋ยวกลับไปลินจะเอามาให้พี่แพรกับหนูชมพูใช้ดีกว่าประหยัดไปได้อีกตั้งหลายตังค์” แพรขาวอึ้ง
ชมพูสีหน้าตื่นเต้น พอใจ สนุกฟินสุดๆ บนชิงช้าที่กำลังแกว่งไกวไปมา ชมพูกำลังนั่งอยู่บนชิงช้า มีไรวินท์ยืนยิ้มแกว่งให้ และเนยที่ยืนนิ่งปิดตาหันหลังที่มุม เหมือนถูกหยุดเวลาอยู่คนละมิติ
ภาพชิงช้าที่ถูกแกว่งเหมือนเป็นมิติที่เวลาผ่านไปอย่างช้ามากๆ จนชิงช้าไกวไปแบบ Slow Motion อย่างชัดเจน แต่ไรวินท์ที่เหมือนมิติปกติสามารถเดินเข้าไปคุยกระซิบ แนบข้างหูกับชมพูได้ ชมพูที่หัวเราะร่าเริงสนุกสนาน ก็พยักหน้าตอบรับเป็นระยะๆ “ได้ค่ะ...คุณลุง” ไรวินท์ยิ้มพอใจ
ไรวินท์ไกวชิงช้าให้ชมพูหัวเราะสนุกสนานไปมา กลับมาอยู่ในมิติเดียวกัน แกว่งไกวไปในอัตราปกติ