บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 4 หน้า 15

อาทิตย์ลับฟ้า ต๊อกเดินจุดตะเกียง ตามสุมทุม ในสวน ทีละดวงๆ

แพรขาวมองดูภายในห้องทำงานของลลิต ที่ตกแต่งด้วยวัตถุสะสมโบราณ ราคาแพง ส่วนใหญ่เป็นแนวขอมมากกว่าอย่างอื่น ที่เหลือเป็นพวกอินเดีย เนปาล แพรขาวเดินเข้ามาหยุดยืนมองรอบๆ ลลิตตามท้ายเข้ามา มือดึงประตูปิดกึก แพรขาวหันขวับไปมอง ลลิตทำตัวปกติ เดินตรงไปเปิดเพลงซิมโฟนีทำนองดุดันๆ จากเครื่องเล่นขึ้นมาเบาๆ

“นั่งตามสบายเลยแพร..เดี๋ยวผมมีอะไรจะให้ดู” ลลิตเดินไปที่ลิ้นชักตูไม้สีโอ๊กที่มุมห้อง เปิดออกมาเป็นสร้อยลูกปัดหลากสีร้อยเป็นเส้นยาวๆ ลลิตหันหน้ามายิ้มให้แพรขาว ที่ยืนอยู่ห่างๆไม่ยอมนั่งระวังๆตัว “ผมสะสมลูกปัดโบราณมาสิบกว่าปีแล้ว มาดูสิแพร มีทั้งแก้ว ทั้งหิน”

แพรขาวเห็นลูกปัดแล้ว ก็รู้สึกตะลึง สนใจอยู่ในที “สวยมากเลยค่ะ คุณลลิต”

ลลิตอธิบายถึงสร้อยลูกปัดทีละเส้น พลางหยิบมาให้แพรขาวดู “เส้นนี้ผมได้มาจากบ้านเชียง สีฟ้าอมเขียว สภาพยังสมบูรณ์มาก”

แพรขาวมองสร้อยลูกปัดอย่างไม่วางตา “แพรไม่ค่อยรู้จักเท่าไหร่  เคยได้ยินแต่ชื่อนิดหน่อย อย่างลูกปัดคลองท่อม ลูกปัดสุริยะ แต่เท่าที่เคยได้ยินมาแต่ละอย่างแพงน่าดู”

“เก่งใช้ได้เลยแพร ผมโชคดีสะสมต่อจากแม่เลยได้มรดกสร้อยลูกปัดโบราณมาพอสมควร ที่เด็ดคือเส้นนี้..” ลลิตหยิบสร้อยเงิน ตรงปลายร้อยด้วยลูกปัดเพียงเม็ดเดียวนั่นคือลูกปัดตาเสือหันมาหาแพรขาว “เส้นนี้..คือสร้อยลูกปัดตาเสือ แพรลองดู สวยมาก” ลลิตยื่นไปใกล้จ่อหน้าแพรขาว 

แพรขาวมองนิ่งที่สร้อยตาเสือ เหมือนโดนสะกด แพรขาวเห็นเหมือนลูกปัดตาเสือขยับตาไปมาช้า ก่อนส่งประกายวาบพุ่งเข้ามา แพรขาวถึงกับชะงักนิ่ง จากสร้อยลูกปัดตาเสือ มีเส้นหมอกสีดำ แผ่เป็นสายยาวต่อเนื่องไปหาแพรขาว แพรขาวเหมือนตกอยู่ในมนต์สะกด รู้สึกมึนงง คล้ายๆสติกำลังจะขาด  ลลิตแอบยิ้มพอใจอย่างมีความหมาย

--- จบเจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 4 ---