บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 26 หน้า 3
“โอ๊ย ฉันไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น”
“มันจะมากไปแล้วนะพี่วิน พี่จะไปคาดคั้นกับแม่ของมาลาตีอีกทำไม แม่! ขึ้นห้องไปก่อนเถอะ วันนี้เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ยังต้องมาประสาทเสียกับคนพาลแถวนี้อีก”
“จ้ะ” นางมะลิรีบออกไป
“แหวนทับทิมล้อมเพชรมันก็แบบคล้ายๆ กันทั้งนั้น คุณพี่ไม่เคยเข้าร้านเพชร “
“ฉันจำแหวนของแม่ฉันได้ แต่...ถ้าเป็นแหวนของเธอจริงละก็” ไรวินท์เดินไปจับมือมาลาตีไว้ข้างหนึ่ง อีกข้างหนึ่ง ชูแหวนขึ้น พูดจ้องตามาลาตีไม่กระพริบ “แหวนวงนี้ก็ต้องพอดีกับขนาดนิ้วของเธอ” ไรวินท์เอาแหวนสวมไปในนิ้วของมาลาตี มาลาตีซีดหนัก ปรากฏว่าแหวนใหญ่กว่านิ้วมาลาตี
มาลาตีดิ้นหาทางออก ยังคงเก็บอาการได้อยู่ “คุณพี่คะ แหวนบางวงที่เราชอบ เราจะซื้อมาเก็บไว้ก่อน และค่อยไปตัดวงทีหลัง ทางร้านเขาบอกว่าให้ไปตัดวงได้อาทิตย์หน้า ถ้าคุณพี่ไม่เชื่อ เดี๋ยวมาลาตีจะเรียกเจ้าของร้านมายืนยันก็ได้”
ไรวินท์อึ้งกับคำตอบ และรู้สึกรังเกียจมาลาตีมากขึ้นเรื่อยๆ “เก่งเหลือเกินมาลาตี เธอช่างจำนรรจาถ้อยคำลวงโลกที่ปั้นแต่งขึ้น ได้ราวกับเป็นคำพูดที่ออกมาจากหัวใจบริสุทธิ์ของเธอ”
“อย่ามาหยามเกียรติฉันนะ พี่วิน”
ไรวินท์จ้องมองหน้ามาลาตีตรงๆ “เอ้า ฉันเห็นแก่เกียรติยศอันสูงส่งของเธอ ดู ซะให้เต็มตาว่านี่อะไร” ไรวินท์ตัดสินสินใจหยิบจดหมายที่พับๆรวมกัน ยัดไว้ที่กระเป๋ากางเกงด้านหลัง โยนลงที่โต๊ะ
มาลาตีมองที่จดหมายสักพักก็จำได้ ซีด ทำอะไรไม่ถูกเดินหนีออกไป ไรวินท์คว้าจดหมายแล้วเดินตามไป
มาลาตีวิ่งมาที่ห้องนอน กำลังจะหับประตู แต่ไรวินท์มาขวางไว้ แล้วดันเข้าไปในห้องจนได้ “เสียแรงฉันให้อภัยที่เธอเคยหลอกลวงเรื่องพินัยกรรม เสียแรงที่ฉันทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อที่จะได้มาชีวิตอยู่ร่วมกับเธอ เสียแรงที่ฉัน..รักและไว้ใจเธอทุกอย่าง วันนี้เองที่ทำให้ฉันรู้ว่าเธอมันเลี้ยงไม่เชื่อง เธอหลอกใช้ฉันเป็นเครื่องมือเพื่อให้ได้ในสิ่งที่เธอต้องการมาตลอด”
ไรวินท์กำลังจะเดินออกไป มาลาตีร้องไห้ฟูมฟายเข้ามากอด แต่ไรวินท์ไม่ให้กอด
“คุณพี่...น้อง น้อง ผิดไปแล้ว จะเฆี่ยนจะตี จะฆ่าก็แล้วแต่ใจพี่เถิด น้องไม่ขอแก้ตัวแล้ว”มาลาตีนั่งคุกเข่า กราบไปที่เท้าของไรวินท์ ไรวินท์เหมือนจะเริ่มใจอ่อน มาลาตีค่อยๆ ลุก “มาลาตีเห็นคุณพี่เป็นสุภาพบุรุษเหลือเกิน เงินทองของตัวเองแท้ๆ ก็ยกให้คนอื่นเขาไปหมด จนตัวเองต้องมาลำบากยากจน มาลาตีก็เลย...”
“ปลอมลายมือในชื่อของฉันไปหลอกสมบัติจากคนที่ฉันยกสมบัติให้เขาไป”