บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 26 หน้า 4
“เมียของพี่ทำอะไรบ้างล่ะ ไม่ได้ทำอะไรเลย แล้วจะมาชุบมือเปิบเอาไปหมดได้อย่างไร มาลาตีทนไม่ได้ดอก แล้วอีกอย่างเงินทองน้องก็ไม่ได้เอาไหน ก็เอามากินมาใช้ในบ้านทั้งนั้น” ไรวินท์หันหลังให้ มาลาตีเข้าไปกอดจากด้านหลัง ลังเล ตัดสินใจ “คุณพี่ยกโทษให้เมียด้วยนะคะ”
ไรวินท์ค่อยๆ แกะมือของมาลาตีออก หันกลับมามองหน้ามาลาตีตรงๆ ทำหน้าซื่อ “ถ้าฉันจะยกโทษให้เธอ...เธอต้องสารภาพมาให้หมด เธอได้อะไรบ้าง อยู่ที่ไหน เอามาให้ฉันดูซิ”
มาลาตียิ้มดีใจที่ไรวินท์จะยกโทษให้ ตอบไปไม่ทันระวัง “ก็ไม่กี่ชิ้นหรอกค่ะ เข็มขัดทอง...ทองขายได้ราคา มาลาตีเลยไปแลกกับชุดนิลมาจากร้านหัวเม็ด ตุ้มหู...แม่ขอไป แต่มาลาตีจะไปเอาคืนมาให้ แหวนเพชร..เพื่อนเขาชอบเลยซื้อไป เหลือแหวนทับทิม มันก็สวยดี ... ก็เลย” ไรวินท์มองด้วยสายตาเย็นชา มาลาตีอึกอัก “ก็เลย เก็บไว้ก่อน”
“แล้วเงินที่ได้จากสีนวลล่ะ”
“นั่น แม่เขาเอาไปค่ะ แม่บังคับให้มาลาตีเขียนไปเอาเงิน..มาใช้หนี้”
“การพนัน”
มาลาตีพยักหน้าแทนคำตอบ ไรวินท์รู้สึกหายใจไม่ออก เดินไปที่หน้าต่าง มองออกไปด้านนอก สูดลมหายใจช้าๆ
มาลาตีเดินมายืนข้างๆ ยกมือไหว้ไรวินท์ “คุณพี่ค่ะ..คุณพี่ยกโทษให้เมียแล้วใช่ไหม”
ไรวินท์หันมามองมาลาตีด้วยความหมดแรง “ขอบใจมากที่เธอสารภาพออกมา แต่ฉันคงอยู่กับเธอต่อไปอีกไม่ได้ นับตั้งแต่นี้ฉันขอให้เราสิ้นสุดกันที” ไรวินท์เดินไป คว้ากระเป๋าเดินทางใบเล็กจากหลังตู้มาเปิดบนเตียง หยิบเสื้อผ้าไม่กี่ชิ้น และของใช้โยนลงกระเป๋า
มาลาตีเข้ามา ยื้อยุด ฉุดกระชาก แย่ง “ไม่ให้ไป ไม่ให้คุณพี่ไป..”
ไรวินท์สะบัด มาลาตีกระเด็น ไรวินท์จะก้าวออก มาลาตีคลานมา กอดขา ไรวินท์ดึงขาออก แกะมาลาตีจากการเกาะกุม รีบเดินออกไป
“ไม่นะ คุณพี่ อย่าทิ้งมาลาตีไป คุณพี่ คุณพี่” มาลาตีวิ่งตาม
ไรวินท์วิ่งมาที่รถ มาลาตีตามมา พยายามกอดรัด ไรวินท์ผลัก ขึ้นรถและขับออกไปทันที ไรวินท์ กับแพรขาวยืนหน้าบ้าน มองตามไป มาลาตีร้องไห้ กอดประตู
“แม้ว่าหล่อนจะร้องไห้คร่ำครวญปานใด แต่ฉันก็ขับรถออกไป ไม่เหลียวกลับไปอีกเลย”
“สิ้นเวรสิ้นกรรมกันไปที”
ไรวินท์หันไปดูมาลาตี ที่หยุดร้อง แล้วกัดริมฝีปาก คิดเครียด หน้าตามาลาตี เปี่ยมไปด้วยความอาฆาตมาดร้าย
“น้อยไปสิ...อสรพิษย่อมเป็นอสรพิษ วันยังค่ำ”