บทละครโทรทัศน์ ระบำไฟ ตอนที่ 17 หน้า 2
เทศราชเข้ามาถ่ายรูปเนื้อตัวเด็กหญิงที่มีรอยเขียวช้ำจากการถูกทำร้าย แล้วเขียนเบอร์ใส่กระดาษให้ “อันนี้เบอร์ติดต่อของพี่ ซ่อนไว้ให้ดีนะ”
“พี่ต้องช่วยหนูนะ หนูอยากกลับบ้าน”
“ได้ๆ พี่สัญญา”
เด็กยิ้มรีบรับเบอร์มาแล้วเอาซุกใส่ใต้ที่นอนไว้ จากนั้นเทศราชกับเพื่อนช่วยกันเก็บภาพห้องไว้เป็นหลักฐาน
สำนักพิมพ์ ห้องทำงานพยางค์ พยางค์ดูรูปที่เทศราชถ่ายมา แล้วสีหน้าเครียด “แกจะเอารูปพวกนี้ลงหมดเลย ฉันว่าไม่ดีแน่”
“ทำไมล่ะอา”
“ก็โรงแรมนี้เป็นของเสี่ยจิว”
“เสี่ยจิว”
“ใช่ บอกตรงๆ พวกเราก็รู้จักเสี่ยแกด้วย เพราะฉะนั้นฉันว่ามันไม่ควรที่แกจะรีบเล่นข่าวนี้ แล้วขืนแกลงสุ่มสี่สุ่มห้ามีหวังโดนเล่นงานตายแน่”
“แต่เด็กพวกนี้ต้องการความช่วยเหลือนะอา เด็กอายุแค่15-16 มันผิดกฏหมาย”
“ก็ไม่ได้บอกว่าจะไม่ช่วยนี่หว่า แต่ระหว่างนี้ลงข่าวเล็กๆ ไปก่อน อย่าเพิ่งเปิดเผยโรงแรม ถ้าเราลงสกู๊ปใหญ่กระชากหน้ากากมัน ตำรวจจะได้ตื่นตัวเอาได้”
เทศราชพยักหน้ารับไปอย่างนั้น
ในบาร์แห่งหนึ่ง เทศราชนั่งดื่มเหล้ากับเพิ่มพรและพสุ
เพิ่มพรเป็นห่วง “เฮ้ย! นี่มันเรื่องใหญ่นะเว้ย เผลอๆ จะเป็นปูสู้ช้างนะไอ้เทศ”
พสุเสริม“ฉันเห็นด้วยกับไอ้เพิ่ม เสี่ยแกทำธุรกิจสกปรกเยอะขนาดไหนใครๆ ก็รู้ ถ้าเบื้องหลังไม่ดีจริงคงอยู่ไม่ได้ว่ะ คิดดีๆ นะไอ้เทศ”
“ฉันไม่สนหรอก ยิ่งเป็นเรื่องค้าประเวณีเด็กด้วยแล้ว ฉันจะเปิดโปงให้หมดทั้งขบวนการเลย แผ่นดินจะได้สูงขึ้น”
เพิ่มพรกับพสุพยักพเยิดกัน แล้วตบไหล่เทศราช
เพิ่มพรแซว “แหม่ ไอ้พระเอก ที่เตือนเนี่ยเพราะห่วงสุขภาพนะโว้ย กลัวจะอายุสั้นจนไม่ทันได้มีเมียเป็นตัวเป็นตน”
พสุรับปาก “เอาเหอะ แล้วฉันจะลองนัดกับสายข่าวของฉันให้มาเจอกับแก”
“พอๆๆ พักเรื่องเครียด ได้เวลาบันเทิงแล้วโว้ย โน่น” เพิ่มพรพยักหน้าให้ดู กลุ่มสาวๆ ที่เต้นรำกันอยู่ หนึ่งในนั้นมีส่งสายตาให้เพิ่มพร เพิ่มพรทำเป็นคันยุกยิก “นั่งไม่ได้แล้วว่ะเพื่อน แถวนี้มันคัน เดี๋ยวมานะ”
“เฮ้ย ไปด้วย” พสุรีบถือแก้วเหล้าลุกตามไป ทิ้งเทศราชไว้คนเดียว
เทศราชส่ายหน้ามองเพื่อนที่เข้าไปสีหญิง แล้วส่ายหน้า ก่อนนึกถึงตรีประดับขึ้นมาได้ เลยลองกดไปหา