บทละครโทรทัศน์ ทรายสีเพลิง ตอนที่ 24 (ตอนจบ) หน้า 2
ทรายมองไปทางเมรุ ซึ่งถูกจัดด้วยดอกไม้สีขาวบริสุทธิ์ เหมือนบ่งบอกว่าลูกศรที่นอนสงบนิ่งใน โลงที่รอเผานั้น เป็นคนบริสุทธิ์ บอบบางบาง ความรู้สึกนั้นยิ่งบาดหัวใจทรายให้ยิ่งเจ็บปวด
ทรายนึกถึงวันงานเผาคุณหญิงศิริ “และวันนั้น ..เป็นครั้งแรกที่ทรายอยากเอาชนะมากที่สุดในชีวิต”
วันงานศพคุณหญิงสิริ บนเมรุ รูปคุณหญิงสิริยังวางแอบๆ ไว้ พนักงานคนหนึ่งเก็บถาดดอกไม้จันทน์ที่วางบนโต๊ะไป เดินเร็วๆ ไปจนดอกไม้จันทน์ดอกหนึ่งหล่นลง พนักงานเดินลงไป ทรายก้าวขึ้นมา ก้มลงมองดอกไม้ดอกจันทน์ สายตาครุ่นคิด มองไปที่รูปคุณย่า แล้วทรายก็ก้าวผ่านดอกไม้จันทน์ไป
เสียงของคุณย่าในความทรงจำผุดขึ้นมาอีกครั้ง “ก็คนมันไพร่ อย่าเอาทองไปลู่กระเบื้อง ปล่อยให้มันไปคนเดียว ดวงตามันเป็นคนทะเยอทะยาน แต่แม่รู้ว่ามันเลี้ยงไม่เชื่อง ร้อยมันไว้ใช้เถอะลูก ไม่เสียหายอะไรหรอก”
ทรายเดินเข้าไปเรื่อยๆ ขณะที่เสียงคุณย่าดังก้องในหู จนไปยืนอยู่ตรงหน้า มองจ้องตากัน
“คุณย่าคะ หลานคนที่คุณย่าตีค่าเหมือนกรวดทรายอยู่ในบ้าน อยู่ตรงนี้ คุณย่าจำได้มั้ยคะ ทรายไม่ลืมชีวิตที่บ้านคุณย่าหรอกค่ะ ปมหลายปม ถูกผูกไว้ยังไม่คลี่คลาย แต่ที่แน่นอน ตอนนี้คุณย่าสนับสนุนใครไม่ได้ ขัดขวางใครก็ไม่ได้อีกแล้วค่ะ”
ทรายมองไปทางเมรุด้วยสายตาเจ็บปวด รู้สึกผิด พ่ายแพ้ “ทรายไม่คิดเลยว่าวันสุดท้ายที่ทรายจะอยู่เมืองไทย ..ทรายต้องมาที่นี่มาเจอน้องเป็นครั้งสุดท้าย ..และเป็นวันที่ทรายไม่ต้องการเอาชนะใครอีก”
ดวงตาเห็นทรายเจ็บปวด ไม่เหลือความเป็นทรายที่มีแต่ความเป็นที่หนึ่งอีกต่อไป “ถ้าทรายไม่พร้อม ..ก็อย่าเพิ่งเข้าไป …”
“ทรายจะเข้าไปค่ะแม่” ทรายมองไปทางเมรูของลูกศรน้ำตาคลอ “ทรายต้องไปขอโทษน้องกับความเลวของทราย”
ทรายจะเดินไป ดวงตาจะเดินตามทรายไปแต่ต้องชะงักเมื่อทรายหันมาบอกดวงตา “แม่รออยู่ที่นี่แหละค่ะ ทรายเข้าไปคนเดียวได้”
ทรายเดินไปทางเมรุ ดวงตามองทรายอย่างห่วงใยลูก
บริเวณลานหน้าเมรุ แขกกำลังเรียงกันเดินขึ้นไปบนเมรุเพื่อวางดอกไม้จันทน์ตรงหน้าโลงของลูกศรที่วางอยู่บนเมรุ เตรียมเข้าเมรุเผา แขกทั่วไปทยอยวางดอกไม้จันทน์จนหมด เหลือคนในครอบครัวขึ้นมาวางดอกไม้จันทน์ปิดท้าย
คุณแพรถือดอกไม้จันทน์เดินต่อท้ายแขกคนอื่นๆ ขึ้นมาบนเมรุ คุณแพรมองรูปลูกศรด้วยสีหน้าเสียใจ แล้ววางดอกไม้จันทน์ แล้วเดินออกไป