บทละครโทรทัศน์ ทรายสีเพลิง ตอนที่ 17 หน้า 3
“ค่ะ ..พี่ฌานทานข้าวต้ม แล้วจะได้ทานยา เห็นพี่ทรายบอกว่าพี่ไม่ยอมไปหาหมอ ศรเลยซื้อยาตามอาการมาให้“
“ทรายไม่น่าให้ศรลำบากเลย”
“ไม่ลำบากหรอกค่ะ พี่ฌานทานหน่อยนะคะ แต่ถ้าอาการไม่ดี คงต้องไปหาหมอ”
“แหม ..ขู่เหมือนกันทั้งพี่ทั้งน้องเลยนะ”
ฌานขยับลุกขึ้นนั่ง แต่ยังมึนๆ หัว นั่งไม่ถนัด
“ศรช่วยค่ะ ..” ลูกศรเอื้อมไปหยิบหมอนมาหนุนหลังให้ฌาน ฌานมองลูกศรที่ใส่ใจตัวเอง “นั่งสบายขึ้นไหมคะ”
“ขอบใจนะศร”
ลูกศรขยับชามข้าวต้มให้ฌานตักถนัด “อุ้ย ! ศรลืมขวดพริกไทย ป้าทิศบอกว่าคนไม่สบาย ทานข้าวต้มใส่ พริกไทยเยอะๆ จะดีค่ะ เดี๋ยวศรไปเอาพริกไทยให้นะคะ”
ลูกศรเดินเข้าครัว ฌานมองตามพูดพึมพำ “ทำไมถึงไม่เป็นคุณ ....ทราย”
ทรายกับบุรีเดินผ่านพนักงานตรวจตั๋วเข้ามารอเวลาประตูโรงหนังเปิด ทรายนั่งรอ บุรียืนอย่างหงุดหงิดที่ตัวเองต้องมาดูหนังกับทรายจนได้
ทรายมองก็รู้ว่าบุรีหงุดหงิด “relex หน่อยสิบุรี นี่เราไม่ได้เข้าสนามรบนะ เรากำลังจะเข้าไปดูสิ่งบันเทิง”
บุรีถอนใจไม่อยากต่อปากต่อคำกับทราย
“ถ้าคุณอึดอัดมาก คุณก็ไปเถอะ ฉันไม่บังคับคุณแล้วแต่ฉันก็อยากให้คุณรู้ว่าฉันไม่ได้เล่นเกมส์อะไรกับคุณทั้งนั้น แต่แค่บางเวลา..ฉันเจออะไรหนักๆ ..ฉันต้องการพักผ่อนบ้างเท่านั้นเอง” ทรายพูดจบก็ลุกขึ้นเดินห่างบุรีไปยืนดูโปสเตอร์หนังที่ติดตามผนัง เหมือนบอกว่าไม่สนใจบุรี
บุรีมองทรายที่มีสีหน้าจ๋อยๆ เห็นทรายยืนกอดอกเหมือนหนาว บุรีมองทรายแล้วตัดสินใจเดินไปทางออก
ทรายหันมามองบุรีที่เดินออกไป ทรายบ่นอย่างหงุดหงิด “ไปจริงๆ เหรอเนี่ย ?”
บุรีเดินจากทางออก ผ่านลิซ่าที่ยืนแอบดูทรายกับบุรีอยู่
ฌานนั่งทานข้าวต้มอยู่ที่โซฟา ลูกศรนั่งคว้านเม็ดเงาะให้ฌานที่โต๊ะกินข้าว ฌานมองลูกศรที่ตั้งใจคว้านเม็ดเงาะให้ตัวเอง แล้วนึกถึงอดีต
ตอนนั้นฌานและบุรียังอายุ 14 ปี ฌานกำลังนั่งแกะเปลือกเงาะให้แม่ของบุรีคว้านเม็ดเงาะออก ส่วนพ่อของบุรีนั่งหยิบเงาะใส่ปากอร่อย