บทละครโทรทัศน์ ทรายสีเพลิง ตอนที่ 5 หน้า 2
“อีกสองอาทิตย์ค่ะ”
“แล้วจบเลยใช่มั้ยลูก”
“ค่ะ ถ้าสอบผ่านหมดนะคะ”
“ไม่อยากเรียนต่อปริญญาโทหรือลูก”
“ไม่ค่ะ”
“ทำไมล่ะลูก”
“เหนื่อยแล้วค่ะ เรียนมาทั้งหมด 16 ปี ตั้งแต่ 4 ขวบ 18 ปีสิอนุบาลด้วย”
“เขาเรียนกันตลอดขีวิตนะลูก”
“ค่ะ ศรทราบค่ะคุณพ่อ แต่คุณแม่บอกว่าศรจบก็แต่งงาน”
“แล้วหนูอยากแต่งรึยังลูก”
เสาวนีย์รีบตอบแทนลูกสาว “ให้ตบแต่งกันเถอะ ลูกศรควรจะมีคนมาดูแลแทนพ่อแม่”
ศกงง “อ้าว...เราจะไปไหนกันเหรอคุณเสาว์”
“รู้แล้วทำเป็นถาม อีก 2 ปีคุณเกษียณก็แปลว่าคุณแก่แล้ว”
“เอ๊ะ ทำไมต้องแปลอย่างนั้นล่ะ”
“ชั้นด้วย ไม่ใช่คุณคนเดียวหรอก จะอยู่ดูแลลูกไปถึงเมื่อไหร่กัน อีกอย่าง พัชระเป็นลูกเขยที่หาไม่ได้ง่ายๆ ถึงเวลาเหมาะสมฉันก็ว่าจัดการให้เขาซะ” เสาวนีย์ครุ่นคิด “เผื่อว่ามีอะไรเปลี่ยนแปลง”
ทั้งพ่อทั้งลูกมองมาที่เสาว์นีย์ที่ลุกขึ้นเพราะอิ่มแล้ว ลูกศรลุกตาม
ศกน้ำเสียงเคร่งขรึมขึ้น เหมือนอ่านใจเสาว์นีย์ออกว่าที่พูดหมายถึงทราย “อะไรจะเปลี่ยนแปลง” ศกไม่พอใจลุกจะเดินออก
ลูกศรตกใจที่เห็นพ่อแม่ทำท่าทะเลาะกันมองเห็นแม่น้ำตาไหล เสาวนีย์น้ำตารื้น แล้วหยดอย่างกลั้นไม่ไหว
“คุณแม่ขา ร้องให้ทำไมคะ”
เสาวนีย์ไม่ตอบหันไปอ้าแขนโอบลูกศรให้มาอยู่ในอ้อมแขน ลูกศรซบอยู่กับแม่
ศกได้ยินหันกลับมา “เป็นอะไรเสาว์”
“ไม่...ฉันเพียงแต่สังหรณ์อะไรบางอย่าง... “ เสาวนีย์กลั้นน้ำตา “โอเคแล้ว ลูกศรจ๋า ขอน้ำแม่แก้วนะลูก”
“ค่ะ” ลูกศรรีบไปเอาน้ำให้มารดา
“คุณเสาว์”
เสาวนีย์แตะแขนศก “ลูกของคุณคนนี้ไม่เก่ง ไม่ฉลาดปราดเปรื่อง แกอ่อนแอ ขี้ขลาด หัวอ่อน ตัดสินใจอะไรเองไม่ค่อยได้” เสาวนีย์มองหน้าสามี “คุณจะบอกว่าฉันเลี้ยงแกมาเอง ใช่ ฉันยอมรับ แต่แกเป็นอย่างนี้แล้ว แกอยู่กับเรา อยู่กับคุณมา 20 กว่าปีเกือบจะพูดได้ว่า ไม่เคยแยกจากกันสักวัน ถึงคุณรักแกน้อยลง ขอให้สงสารแกมากขึ้น”