บทละครโทรทัศน์ ทรายสีเพลิง ตอนที่ 5 หน้า 5

ฌานยิ้มเยาะ “ถ้าแกมีประโยชน์ ป๋าคงไม่ลอยแพแกให้ลอยไป ลอยมาอย่างนี้หรอก ฉันยังพอมีงานเหลือนะ สนใจไหม? แต่เอ๊ะ! แกเรียนไม่จบนี่ งั้นไปทำเป็นเด็กเดินเอกสารให้ฉันก่อนแล้วกัน”

อลันทนไม่ไหวง้างหมัดต่อยฌาน  ฌานเอี้ยวตัวหลบทันแล้วง้างหมัดต่อยเข้าคางอลันเต็มๆ  อลันเซ  อลันจะพุ่งเข้าไปต่อยฌานอีก ฌานยืนประชันหน้ากับอลัน จ้องหน้าอย่างท้าทาย อลันเห็นฌานจ้องเอาจริง อลันชะงัก อยากต่อยแต่แอบกลัวฌาน 

อาฮั้วรีบยืนตรงกลางระหว่างฌานกับอลัน  “พอแล้วค่ะ! เจอกันทีไร เป็นต้องมีเรื่องกันทุกที” อาฮั้วพูดกับอลัน “เมื่อไหร่จะเลิกหาเรื่องคนอื่นเสียทีคะคุณอลัน”

อลันก้าวยาวๆ ปราดๆ หาอาฮั้ว แล้วตวาดใส่หน้าอาฮั้ว  “แค่คนใช้ อย่าสาระแน่สอนฉัน !”

“ไอ้อลัน !!ขอโทษอาฮั้วเดี๋ยวนี้!”

“ทำไมต้องขอโทษ! ขนาดฉันด่าแม่แก! ..ฉันยังไม่เคยขอโทษเลย!”

ฌานได้ยินอลันพูดถึง "แม่" ฌานคุมหมัดตัวเองไม่อยู่ทันที ฌานเหวี่ยงหมัดใส่ปากอลัน อลันเซล้ม ฌานตามไปกระชากคอเสื้ออลัน “ไปให้พ้นหน้าฉันเลย! ก่อนที่ฉันจะยั้งตัวเองไม่อยู่” พูดจบก็ปล่อยคอเสื้ออลันอย่างแรง

อลันโมโห “ไม่ไป...กูจะอยู่ดูหน้ามึงตอนที่ลุงกูบอกมึงว่าเขาจะขายที่ บ้านเก่าของมึง มึงรักมากใช่มั้ยที่ตรงนั้น แต่พ่อเลี้ยงมึงเขาจะขาย ขายให้ไปทำผับ ทำโรงแรม ทำซ่องก็ได้ เผื่อว่าอีนังคู่รักคนไทยของมึง ไม่ยอมนอนด้วย มึงจะได้ไปเที่ยวซ่องบ้านเก่าของมึงไง !”

ฌานแม้จะคาดคะเนไว้แล้วเรื่องขายที่ แต่พอได้รู้แบบนี้ทำให้เลือดขึ้นหน้ารัดตัวอลันเข้ามาอีก จนขาลอยขึ้นจากพื้นทั้งสองขาแกว่งไกลไปมา 

อาฮั้วพยายามจะห้ามแต่ห้ามไม่ไหว “พอเถอะค่ะคุณชาร์ลส์ !”

ฌานจับตัวมาตรงหน้าก่อนที่ปล่อยฮุคอย่างแรงจนอลันแทบจะลอยไป อลันกระแทกพื้นอย่างแรง อลันลุกเร็วแม้จะเซเพราะเจ็บพยายามเงื้อกำปั้นวิ่งเข้าหาฌานด้วยท่าทางน่าขำมาก

“หยุด!!!!!!!!!!!!!” เสียงนอร์แมนตวาดห้าม 

ฌานกับอลันหยุดต่อยกัน หันไปมองนอร์แมนที่เดินลงบันไดมาอย่างมาดพญามังกร

ในห้องรับแขก บ้านนอร์แมน นอร์แมนนั่งเก้าอี้ตัวใหญ่ตรงกลาง สองคนนั่งคนละตัวสองข้าง

นอร์แมนมองหน้าทีละคนก่อนที่จะอบรม “ทุกครั้งเจอกัน...กัดกันเหมือนหมา ฉันเลี้ยงแกสองคน มาตั้งแต่เล็ก ส่งเสียเท่ากันทุกอย่าง แกสองคนได้อะไรที่ดีที่สุดเหมือนกัน เพราะฉันรวย ฉันให้ได้ทั้งๆ ที่ไม่ให้ก็ได้เพราะแกไม่เกี่ยวข้องทางสายเลือดกับฉันเลย”

ทั้งสองคนนิ่ง

“ฉันขอแกอย่างเดียว ให้แกรักกันเหมือนพี่น้อง แต่แกสองคนไม่เคยทำได้”

ทั้งสองคนยังคงนิ่ง