บทละครโทรทัศน์ พล นิกร กิมหงวน เดอะ มิวสิคัล ตอนที่ 12 (ตอนจบ) หน้า 13
เจ้าคุณปัจจนึกเดินมาหากลุ่มเจ้าคุณประสิทธิ์ พูดกับเจ้าคุณวิจิตร “ยังไงกันครับ ป่านนี้ไอ้สามตัวนั่นยังไม่มาเลย จะได้ฤกษ์ห้าโมงแล้ว”
“ก็นั่นน่ะซีครับ เจ้าคุณรู้มั้ยมันไปไหนกัน”
เจ้าคุณปัจจนึกสะดุ้ง “เจ้าคุณเป็นพ่อมัน เจ้าคุณยังไม่รู้แล้วผมจะรู้หรือครับ” แล้วหันไปหาเจ้าคุณประสิทธิ์ที่นั่งมองไปทางอื่นออยู่ “แล้วเจ้าคุณละครับรู้มั้ยว่าเจ้าพลพาเจ้ากรกับเจ้าหงวนไปเที่ยวไหน”
เจ้าคุณประสิทธิ์เงยหน้ามองเจ้าคุณปัจจนึก ยิ้มอายๆ “เอ้อ ง่า ผมก็ไม่ได้คิดหาหยูกยาใส่หรอกครับ ของพรรค์นี้มันรูปธรรมนามธรรม มันอยากล้านก็ปล่อยมันล้านไปตามเรื่อง แหะๆ”
เจ้าคุณปัจจนึกคอย่นหลับตาปี๋ “เจ้าคุณประสิทธิ์ครับ ผมไม่ได้ถามเรื่องยาปลูกผมนะครับ”
“เอ๊ะ ผม ง่า เอ้อ เมื่อกี้เจ้าคุณพูดเรื่องอะไรนะครับ”
“ถามว่าเจ้าคุณรู้มั้ยว่าเจ้าพลมันหายไปไหน”
ประสิทธิ์หัวเราะงอหาย “อ๋อ” แล้วชะงักทันที “ว่าไงนะครับ”
เจ้าคุณวิจิตรได้ยิน หันไปพูดกับคุณหญิงวาด “นี่แน่ะแม่วาด หล่อนไม่ควักหูให้ผัวบ้างเรอะ”
คุณหญิงวาดยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ “ควักค่ะ คุณพี่ เมื่อวานก็ควัก ดึงออกมาแต่ละก้อนยังกะหัวเรือสำปั้น”
ทุกคนสะดุ้ง
“ตกลงเจ้าสามตัวนั่นมันหายไปไหน” เจ้าคุณปัจจนึกถามซ้ำ
“เดี๋ยวมันก็มาเจ้าคุณ นี่ยังไม่ถึงเวลารดน้ำเลย” เจ้าคุณวิจิตรตอบ
เจ้าคุณปัจจนึกดูนาฬิกา “อีกแปดนาทีเท่านั้นครับ เฮ้อเหลวไหลมาก เดี๋ยวผมจะขึ้นไปดูเจ้าบ่าวเจ้าสาวก่อน ยายภายิ่งงุ่มง่ามอยู่”
เจ้าคุณปัจจนึกจะเดินไปที่ตึก แต่แล้วเห็นเจ้าคุณนพรัตน์จึงเปลี่ยนใจ อ้อมไปข้างหลังแทน และชะโงกไปใกล้หู “โฮกปี๊บ”
เจ้าคุณนพรัตน์สะดุ้งสุดตัว เอามือจับหน้าอก “โฮกปี๊บๆ โอย เฮ่อ”
คุณหญิงนพรัตน์ร้อง “ว้าย เจ้าคุณเล่นอะไรแผลงๆ”
เจ้าคุณนพรัตน์จะเป็นลม “คุณหญิงขอยาดมหน่อย เอิ้กๆ”
เจ้าคุณปัจจนึกชอบใจ “ฮิๆๆๆๆ เจ้าคุณอย่าตายก่อนผมนา ฮิๆๆๆ” แล้วเดินลอยชายออกไป
เจ้าคุณปัจจนึกเดินไปถึงบันไดหน้าตึก เจ้าแห้วยืนรออยู่ในชุดสูทสากลที่เอามาจากกิมหงวน จึงยาวผิดปรกติ เมื่อเห็นเจ้าคุณก็ยืนตัวตรงเอามือซ้ายไพล่หลัง มือขวาทาบอก และก้มหัวอย่างสง่างาม
“นี่แกไปเอาสูทใครมาใส่ถึงรุ่มร่ามอย่างนี้”
“รับประทานขออาเสี่ยมาครับ”
“นี่แกลงไปคอยดูพวกแขกด้วยนะ เป็นหูเป็นตาให้ด้วย พานเงินพานทองใบหนึ่งไม่ใช่ถูกๆ”