บทละครโทรทัศน์ พล นิกร กิมหงวน เดอะ มิวสิคัล ตอนที่ 12 (ตอนจบ) หน้า 15
เจ้าคุณกระโดดตัวลอย “โอย ไม่ได้เว้ยไม่ได้ แกะออกเดี๋ยวนี้ ไอ้เปรตเอ๊ย มงคลเค้าใช้สวมหัวไม่ใช่ผูกตีน”
“ไหนน้องภาบอกพี่ว่าเค้าใช้ผูกเท้ากันยังไงละ”
“ก็ภาเห็นว่าสวมหัวน่ะนิดเดียวก็หลุด แต่ถ้าผูกเท้ายังไงก็ไม่หลุด เป็นศุภนิมิตอันดีงามของเราไงคะ”
“โธ่ อ้ายควายที่ว่าโง่ยังฉลาดกว่าแกสองคน รู้จักมั้ยควายอ่ะ”
ประภายิ้มอายๆ “ไม่รู้จักค่ะ”
เจ้าคุณร้องลั่น “ตายโหง ควายก็ไม่รู้จัก”
“ผมก็ไม่รู้จักครับ”
“ควายที่เค้าใช้ไถนาน่ะ เคยเห็นมั้ยรูปร่างอ้วนๆ มีสี่ขามีหูมีตามีหางแล้วก็มีเขาบนหัว” เจ้าคุณทำท่าประกอบ
ประภาหัวเราะ “อุ๊ย ดิเรกคะ ภารู้จักแล้วค่ะ เวลานั่งรถไฟไปไหนจะเห็นควายเกลื่อนกลาด ดิเรกคงเคยเห็นไม่ใช่หรือคะ”
ดิเรกยิ้มแห้งๆ “อ๋อ ที่เค้าเรียกว่าวัวใช่มั้ยน้องภา”
เจ้าคุณรำคาญ “แกเลิกพูดเถอะวะดิเรก อาฟังแล้วอยากเตะ เอามงคลมานี่”
ดิเรกส่งมงคลให้ เจ้าคุณเอาสวมหัวให้ทั้งสองคน
“ได้เวลาแล้ว เดี๋ยวอาจะออกไปเชิญแขกมารดน้ำแล้ว”
“แล้วเจ้าสามคนละครับ”
สามเกลอวิ่งตึงๆมา
พลตะโกน “มาแล้วเว้ย”
ทั้งสามคนไหว้เจ้าคุณปัจจนึก
“มาทันเวลารดน้ำพอดีหรือครับ” กิมหงวนถาม
“ ใช่”
กิมหงวนเดินไปเอาสังข์จ้วงน้ำพระพุทธมนต์ในขันทอง ทำท่าจะรดให้บ่าวสาว
เจ้าคุณรีบไปคว้าข้อมือไว้ “ผิดธรรมเนียมเว้ย เค้าต้องให้ผู้ใหญ่รดก่อน”
กิมหงวนไม่ยอม “ไม่ ผมจะรดก่อน”
เจ้าคุณเอาสังข์กลับมา “ไม่ได้ แกต้องรดทีหลัง”
กิมหงวนแย่งกลับ “ต้องรดก่อน”
เจ้าคุณเอาสังข์กลับมา “ต้องรดทีหลัง”
กิมหงวนแย่งกลับ “ต้องรดก่อน”
กิมหงวนแย่งสังข์มาจากมือเจ้าคุณ หอยสังข์หล่นบนพื้น แตกกระจาย
ประภาร้อง “ว้าย”