บทละครโทรทัศน์ พล นิกร กิมหงวน เดอะ มิวสิคัล ตอนที่ 12 (ตอนจบ) หน้า 3
ลุงเชยจ้องหัวเจ้าคุณ “แม่เว้ย เป็นเพื่อนกัน มิน่าละกบาลมีส่วนคล้ายกัน แต่ของเจ้าคุณนี่เหน่งกว่าเยอะ เป็นมันแผล็บน่าเกลียดชิบหายเลย”
นิกร กับกิมหงวนหัวเราะก๊าก แล้วหยุดกึกเมื่อเห็นตาถลนของเจ้าคุณมองมา
เจ้าคุณโมโห “ฮึ่ม”
“เป็นอะไรครับคุณพ่อ” นิกรถาม
“อยากเตะคนแก่”
พลรีบไกล่เกลี่ย “ เอ้อ คุณอาอย่าถือสาเลยครับ เดี๋ยวแกก็กลับบ้านนอกแล้ว”
“ว่าแต่ว่าไอ้จรวดยานนี้เอาไว้สำหรับทำอะไร หา” ลุงเชยสงสัย
ดิเรกตอบภูมิใจ “จรวดยานนี้คือพาหนะอากาศสำหรับพามนุษย์จากพื้นพิภพไปที่ดาวอังคารครับ”
“โอ้โห หนังเรืองนี้เข้าท่าๆ ข้าขอเล่นด้วยได้มั้ยวะ ไอ้หมาแว่น”
ดิเรกสะดุ้ง
นิกรบอกว่า “นี่มันไม่ใช่หนังครับคุณลุง นี่มันของจริง”
“แล้วผมก็คือ ดร.ดิเรก ณรงค์ฤทธิ์ครับคุณลุง ไม่ใช่ไอ้หมาแว่น”
“ส่วนฝรั่งที่พวกเห็นอยู่นั้นเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านวิชาวิศวกรรมศาสตร์ ชาวเยอรมัน ที่เป็นคนรับเหมาควบคุมการก่อสร้าง ชื่อ ศาสตราจารย์ ฟอน อิริคชูสกะนึ่ฟฟ์” เจ้าคุณอธิบายเพิ่ม
สามเกลอทวนชื่อ “ศาสตราจารย์ ฟอน อิริคชูสกะนึ่ฟฟ์”
“ตามอามาสิ จะแนะนำให้รู้จัก”
เจ้าคุณเดินนำไป ทุกคนตาม
“ท่าทางไอ้ฝาหรั่งคนนั้นมันคงจะขี้เหนียวไม่ใช่น้อย ควักอะไรทีก็ถึงกะหนึบเชียวเรอะ ไอ้หมาพล”
“นั่นมันชื่อเค้าจ้ะลุง ควักดังหนึบน่ะ ลุง ไม่ใช่เค้า!”
เจ้าคุณแนะนำให้ทั้งสี่คน รู้จักกับศาสตราจารย์ ฟอน อิริคชูสกะนึ่ฟฟ์ ศาสตราจารย์ยื่นมือมาจับมือทุกคนแล้ว มาถึงลุงเชย ศาสตราจารย์จับมือเขย่า “ฮาวดูยูดู”
ลุงเชยยิ้มทะม่องๆ “แหะๆ จ้ะ ชั้นมาดูจรวดยานจ้ะ”
ศาสตราจารย์ขมวดคิ้ว “แคนยูสปีคอิงลิช”
“หา นายห้างอยากเล่นจิ้งหรีดเหรอ”
“วอท?”
“แหม่ๆ ไม่ถึงกับวอดวายหรอก” ลุงเชยยิ้ม “จิ้งหรีดเมืองไทยเยอะแยะไป อ้ายชนิดหนวดยาวๆหัวล้านเป็นมันแผล็บ ละก็ กัดทนชิบหายเลย”