บทละครโทรทัศน์ พล นิกร กิมหงวน เดอะ มิวสิคัล ตอนที่ 12 (ตอนจบ) หน้า 5
กิมหงวนดึงแขนลุงไว้ให้หยุด และเดินไปอีกทาง “เถอะน่า ผมสอนให้ พูดสองสามคำก็พอ พอให้เค้ารู้ว่าเราพูดได้ แต่ไม่อยากพูดเพราะนี่เป็นเมืองไทย”
“เรอะ เอาซีวะ ช่วยสอนข้าหน่อยเถอะ ข้าจะพูดอะไรดี”
“พูดว่า ขอให้ท่านจงมีความสุขความเจริญยิ่งๆ”
“เออ เข้าทีเว้ย ข้าให้พรเขา เขาคงชอบใจ ภาษาฝาหรั่งว่ายังไงละไอ้ทิด”
“ไม่ยากหรอกครับ ยูอาร์เอะด็อก”
“หวาน อย่างนี้ใครก็พูดได้ ยู เอะ อะ ดอก”
“ยูอาร์เอะ ไม่ใช่ ยูเอะอะ”
“ขออีกทีสิวะ”
“โธ่เว้ย ไหนบอกหวาน ยู อาร์ เอะ ด็อก”
“หวานแน่ทีนี้ ยู อา เอะ ด็อก แปลว่าอะไรนะ”
“แปลว่าขอให้ท่านศาสตราจารย์อยู่เย็นเป็นสุขตลอดชาติ”
ลุงเชยหัวเราะชอบใจ “แม่โวย คนอย่างข้าก็พูดภาษาฝาหรั่งได้เว้ย ไป ไอ้หงวน ข้าจะไปพูดกับเขาเดี๋ยวนี้”
อีกด้านหนึ่งของโรงถ่าย เจ้าคุณปัจจนึก พล นิกร ดิเรก และศาสตราจารย์ กำลังดูแปลนจรวดกันอยู่ที่โต๊ะ ลุงเชยเดินตรงเข้ามาหาศาสตราจารย์ และยิ้มอย่างภูมิใจ
“นายห้าง นายห้างเว้ย ยู อา เอะ ด็อก” ลุงเชยยักคิ้วแผล็บๆ
ทุกคนสะดุ้งเฮือก ศาสตราจารย์ทำปากยื่นนัยน์ตาถลน
“What? You call me a dog? (อะไรนะ คุณว่าฉันเป็นหมาเหรอ)”
ลุงเชยยิ้มแย้ม พูดซ้ำอย่างภูมิใจ “ยูอาเอะด็อก”
ทุกคนสะดุ้งเฮือก ยกเว้นกิมหงวน
ศาสตราจารย์โมโห “You! You are a dog!!!!! (แก! แกน่ะซีเป็นหมา)”
“อ้อ จะอวยพรข้าเหมือนกันรึ นายห้าง งั้นข้าอวยพรกลับ ยูอาเอะด็อก”
“I am not a dog ! You are a dog! (ฉันไม่ได้เป็นหมา แกน่ะซีเป็นหมา)”
ศาสตราจารย์คำรามถลกแขนเสื้อสองข้าง เดินมาหาลุงเชย ทำท่าจะวางมวย
“อ้าว เฮ้ย อะไรวะ ทำไมมันจะมาวางมวยกับข้าล่ะ”
“แย่แล้วเว้ย” พลร้อง
กิมหงวนรีบวิ่งหนีไปซ่อน ลุงเชยกระโดดกอดเจ้าคุณ “ช่วยด้วยๆ”
เจ้าคุณตกใจร้อง “เฮ่ยย”
ทั้งสองล้มลงบนพื้น พล นิกรรีบไปกันลุงเชย ดิเรกรีบไปกันศาสตราจารย์