บทละครโทรทัศน์ กำไลมาศ ตอนที่ 20 หน้า 4
“แต่ถ้าท่านทวดเป็นอะไรไป ทั้งที่มาศรู้ดีแก่ใจว่าจะเกิดเรื่องร้ายกับท่านทวด มาศก็จะรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต”
“เราหยุดกรรมของโยมณีไม่ได้ แต่เราช่วยหยุดโยมริ้วทองไม่ให้สร้างกรรมใหม่ได้ เพราะถ้าโยมณีเป็นอะไรไปเพราะโยมริ้วทอง เวรกรรมก็จะต้องตกอยู่ที่โยมริ้วทอง ต้องตามไปชดใช้ให้กันไม่รู้จักจบจักสิ้น”
พริมเห็นด้วย “จริงด้วยค่ะ เพราะถ้าหยุดริ้วทองได้ ท่านทวดณีก็จะปลอดภัย”
เกล้ามาศอยากรู้ “เราจะหยุดริ้วทองได้ยังไงคะ”
พระปราบหลับตาลงทำสมาธิ พวกเกล้ามาศมองอย่างใจจดใจจ่อ
พระปราบ...เห็นภาพกำไลมาศปรากฏขึ้นแว่บๆ
พระปราบลืมตา “กำไล ดวงจิตของโยมริ้วทองผูกพันอยู่ที่กำไลวงนั้น ถ้าได้กำไลก็เท่ากับว่าได้ดวงวิญญาณของริ้วทองเช่นกัน”
“แต่ผมไม่รู้ว่าตอนนี้กำไลอยู่ที่ไหน”
พริมเอ่ยอย่างเกรงใจ “ หลวงพี่ช่วยหาให้ได้หน่อยได้ไหมคะ”
“อาตมาทำไม่ได้หรอกโยม เพราะมันขึ้นอยู่กับบุญพาวาสนาของพวกโยมกับโยมริ้วทองว่าจะมีบุญต่อกันมากพอที่จะให้ช่วยขัดขวางไม่ให้โยมริ้วทองทำกรรมได้หรือไม่”
พริมใจเสีย “หมายความว่าพวกเราต้องหากำไลกันเอง”
พระปราบพยักหน้า “ ถ้าคิดจะทำอะไรกันก็อย่ารอช้า เพราะเวลาของโยมณีเหลือไม่มากแล้ว”
อินทวงศ์ เกล้ามาศ พริมอึ้ง !
ทั้งสามเดินคุยออกมาจากทางกุฏิของพระปราบ ทุกคนมีสีหน้าร้อนใจ
อินทวงศ์บอกกับสาวๆ “ครั้งสุดท้ายที่ผมเห็นกำไลก็คือที่บ้านผม แต่พอเกิดเรื่องสร้อยดาว ผมก็ไม่เคยเจอกำไลอีกเลย ผมเคยค้นที่บ้านแล้วแต่ก็ไม่เจอ”
พริมเสนอ “คุณต๊ะน่าจะขอน้ำมนต์ที่วัดไปพรมให้ทั่วบ้าน เผื่อว่าที่คุณหากำไลไม่เจอ เป็นเพราะผีบังตาให้คุณมองไม่เห็นกำไล”
“เอาอย่างงั้นจริงๆ เหรอครับ”
“ลองก็ไม่เสียหายนี่คะ”
“ก็ได้ครับ ผมจะใช้ดู แล้วก็จะขอแรงลูกน้องมาช่วยหาด้วย”