บทละครโทรทัศน์ กำไลมาศ ตอนที่ 7 หน้า 2
เจ๊เมี่ยงดุ “ตบเปาะแปะ ตบยุงกันหรือคะ ตบเน้นๆ หนักๆเหมือนเวลาตบกิ๊กน่ะค่ะ แบบนั้นล่ะค่ะ ฟินาเล่มาค่ะ!” เกล้ามาศเดินออกมากลางเวทีด้วยความเบื่อหน่ายแต่ก็พยายามจะยิ้ม ท่ามกลางนางแบบทุกคนหันหน้าไปทางเธอ ยิ่งเสริมให้เกล้ามาศเด่นมาก
เจ๊เมี่ยงประชด “.."แฮปปี้" ไหมคะ”
“ที่สุดค่ะ” อินทนิลยิ้มกว้าง แต่เจ๊เมี่ยงแอบเบ้หน้า
สวิตาสายตาจิกมองเกล้ามาศด้วยความหมั่นไส้ !
จอมือถือของพริมส่งไปถึงเกล้ามาศ "รออยู่หน้าโรงแรม" ตามด้วยสติกเกอร์น่ารักๆ เกล้ามาศส่งข้อความกลับมา "กำลังลงไป" ตามด้วยสติกเกอร์โกรธ หงุดหงิด / พริมพิมพ์ตอบ "เป็นไรยะ"
พริมก้มหน้ากดแชทมือถือ สะพายกระเป๋าผ้าใบใหญ่สายยาวตามสไตล์สาวเซอร์ ทันใดนั้นมี "ใครบางคน" วิ่งมากระชากกระเป๋าของพริม พริมร้องกรี๊ดพร้อมกับหันไปฟาดมือโดนหน้า "คนนั้น" อย่างแรงตามสัณชาตญาณป้องกันตัว "คนนั้น" ล้มหน้าคว่ำลงกับพื้น กระเป๋าสะพายใบใหญ่ทับหัวทำให้ไม่เห็นหน้า
พริมจะเข้าไปหยิบกระเป๋าตัวเอง แต่ "คนนั้น" คว้าข้อเท้าของพริม “กรี๊ดดดดดดดดด!” พริมหงายหลังลงก้นกระแทกพื้น
บัลลพเข้าไปจับแขน "คนนั้น" ขึ้นแล้วล็อคแขนไพล่หลัง “โอ๊ย !”
พริมหายเจ็บแล้วหันไปเห็นอาร์มถูกใส่กุญแจมือ “อาร์ม !” พริมร้อง
อาร์มดิ้นขลุกขลักแต่ดิ้นไม่หลุด “เฮ้ย! มาจับผมทำไม ปล่อยผมเดี๋ยวนี้ !”
“หากินบนความเดือดร้อนของคนอื่น กินไม่อร่อยหรอกนะไอ้น้อง”
พริมมองบัลลพ ตาเคลิ้ม “โดน..โดนมาก”
“เข้าใจผิดแล้ว ผมไม่ได้เป็นโจร ยัยพริม พริม ช่วยกันด้วยสิ !”
พริมสะดุ้งรู้สึกตัว รีบเข้าไปช่วยอาร์ม “คุณคะ ปล่อยมันเถอะค่ะ มันไม่ได้เป็นโจรหรอกค่ะ มันแค่เป็นบ้า”
บัลลพแปลกใจ
เกล้ามาศ อินทนิล เปิ้ลเดินออกมาจากด้านใน
“ไม่เห็นจะน่าเกลียดตรงไหน ลูกสาวแม่มีดีให้อวดก็ต้องอวด” อินทนิลบอก
“แต่มาศไม่ใช่นางแบบอาชีพ มาศเดินไม่เก่ง ยิ่งคุณแม่ดันมาศให้เด่นแบบนี้ มาศยิ่งกดดัน มาศไม่เดินแบบแล้วได้ไหมคะ”
“ไม่ได้ มาถึงขั้นนี้แล้ว ถ้ามาศไม่เดิน แม่จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน”
“แต่ถ้ามาศเดินไม่ดี คุณแม่ก็ต้องเสียหน้าเหมือนกัน”
“แม่เชื่อว่ามาศทำได้ คนอย่างมาศถ้าตั้งใจจะทำอะไรแล้ว ไม่มีอะไรที่มาศจะทำไม่ได้ มาศจะตั้งใจทำเพื่อแม่สักครั้งไม่ได้หรือไงลูก”