บทละครโทรทัศน์ กำไลมาศ ตอนที่ 7 หน้า 5

เจิมมองออกไปนอกหน้าต่าง แล้วเห็นอะไรบางอย่าง “นังริ้วทอง ! มันมาทำอะไรแถวนี้” หม่อมเจ้าหญิงรัมภามองตามสายตาของเจิมเห็นริ้วทองในชุดเสื้อใหม่ๆ สวยๆ เดินลูบหางผมของตัวเองมาทางหน้าตึกใหญ่ “หรือว่ามันจะรู้ว่าท่านชายดิเรกกำลังเสด็จมา มันก็เลยมาดักรอเข้าเฝ้าท่านชายเหมือนเมื่อวันก่อน ร้ายนักนะนังขี้ครอก” 

หม่อมเจ้าหญิงรัมภาปราม “จะให้ร้ายใคร เราควรจะแน่ใจเสียก่อนว่าเขาทำอย่างที่เราคิด พุด ฟัก ชั้นมีเรื่องให้ทำ”

ริ้วทองเดินเข้ามาหยุดหลังพุ่มไม้ และชะเง้อมองไปทางหน้าวัง คนใช้ 2 คนเดินออกมาจากในตึก และแกล้งคุยกัน

“ประเดี๋ยวเอาน้ำชากับของว่างไปที่ศาลาเลยนะ ท่านชายดิเรกเสด็จไปที่นั่นแล้ว” 

ริ้วทองยิ้มกว้างกับตัวเอง “ท่านชายมาแล้ว !” ริ้วทองร้องแล้ววิ่งออกไป

ริ้วทองวิ่งเข้ามาแถวศาลา...หลบหลังพุ่มไม้...แล้วชะเง้อมองไปที่ศาลา หม่อมเจ้าหญิงรัมภากับเจิมเดินมาทางด้านหลังของริ้วทอง คนใช้สองคนตามมาด้วย 

“นั่นไง ! มันมารอเข้าเฝ้าท่านชายดิเรกจริงๆ ด้วยมังคะ” 

หม่อมเจ้าหญิงรัมภาไม่พอใจแต่ยังมีสีหน้าเรียบนิ่ง เอ่ยถามออกไปด้วยเสียงเย็นๆว่า “มองหาใครหรือริ้วทอง” 

ริ้วทองหันขวับมา “ท่านหญิง !” เธอย่อตัวนั่งลง ก้มหน้าอย่างรู้สึกกลัว “ปะ...เปล่าเพคะ หม่อมชั้นไม่ได้มาหาใคร”

เจิมแขวะ “ไม่ต้องโกหกดอกย่ะ บาปจะติดปากเสียเปล่าๆ ท่านหญิงรัมภารับสั่งให้นังพุดกับนังฟักมันมาพูดให้แกได้ยินว่าท่านชายดิเรกเสด็จมาที่ศาลานี้ แล้วแกก็รีบแจ้นมา นี่น่ะหรือที่บอกว่าไม่ได้มาหาท่านชาย” 

ริ้วทองอึ้ง ! ได้แต่ก้มหน้าเม้มปากอย่างเจ็บใจที่ถูกหลอก 

“เธอมีธุระอันใดกับเจ้าพี่หรือริ้วทอง” 

ริ้วทองก้มหน้าไม่กล้าพูด 

เจิมตะคอก “ท่านหญิงตรัสถามไม่ได้ยินหรือไง !” 

“หม่อมชั้นจะมาขอบพระคุณท่านชายดิเรกที่เคยมีพระเมตตาช่วยเหลือหม่อมชั้นที่นครสวรรค์”

“แกกับท่านชายเคยไปช่วยเหลืออะไรกัน เล่าออกมาให้หมด” เจิมบอก 

“เจิม ! เรื่องของคนอื่น ชั้นไม่อยากฟัง” หม่อมเจ้าหญิงรัมภาเอ่ยกับริ้วทอง “ถ้าเธอแค่จะมาขอบพระคุณเจ้าพี่ ทำไมถึงต้องใส่เสื้อผ้างาม ผัดหน้านวลผ่องเช่นนี้ด้วย” 

“หม่อมชั้นแต่งกายให้สมพระเกียรติของท่านชายดิเรกเพคะ”

“โกหก ! แกแต่งมาให้ท่าท่านชายมากกว่า แต่จะบอกให้เอาบุญ ต่อให้แต่งยังไง ผัดหน้าให้ตายยังไงก็ปิดความขี้ครอกของแกไม่ได้ดอกย่ะ” ริ้วทองมองเจิมตาขวางอย่างไม่พอใจ เจิมปราดเข้าไปใกล้ริ้วทอง “มองเช่นนั้นทำไม ! อยากเจอดีเหมือนเมื่อวันก่อนอีกใช่ไหม” ริ้วทองยังมองเจิมตาขวางอีกอย่างไม่ลดละ “มึงท้าทายกูเรอะอีขี้ครอก !” เจิมจะผลักริ้วทอง แต่ริ้วทองยกมือปัดป้อง จนมือริ้วทองพลาดไปกระชากที่คอเสื้อของเจิม ทำให้กระดุมเสื้อเม็ดบนหลุดขาด “กรี๊ดดดด ! อีริ้วทอง มึงทำเสื้อกูขาด” 

ริ้วทองเถียงคอเป็นเอ็น “น้าทำชั้นก่อน”