บทละครโทรทัศน์ กำไลมาศ ตอนที่ 7 หน้า 4
อินทวงศ์เดินสำรวจงานเข้ามาชั้นบนของตึก ภายในเงียบ ไม่มีคนงาน พื้นด้านหลังของอินทวงศ์ มีหยดน้ำหยดไปตามทาง อินทวงศ์หยุดเดินแล้วแหงนหน้ามองสำรวจงาน มีร่างลางๆ ของผู้หญิงใส่ชุดสีดำ ผมยาวยืนอยู่ข้างหลังเขา อินทวงศ์รู้สึกเหมือนมีใครตามจึงหันขวับไปมอง แต่ไม่เห็นใคร พลันสายตาของอินทวงศ์ก็หยุดชะงักอยู่บนพื้น เขาย่อตัวนั่งลงดูสิ่งนั้น มันคือ ดอกไม้แห้งห่อผ้าคาดเอวของท่านชายดิเรก !
อินทวงศ์หยิบขึ้นมาดูอย่างแปลกใจ “อะไร”
ริ้วทองยืนอยู่ด้านหลังของอินทวงศ์ ยิ้มเศร้า นึกถึงเรื่องราวในอดีต...
ริ้วทองเดินถือตะกร้าใบเล็กๆ มาตามทาง มองหาใบลิ้นเสือ จึงไม่ทันระวังก็เลยชนกับคนใช้คนหนึ่ง “ชั้นขอโทษนะจ๊ะ”
“ริ้วทอง มาเดินทำอะไรแถวนี้”
“มาเดินหาใบลิ้นเสือจ้ะ จะเอาไปขัดไม้ทำหุ่นกระบอก”
“ลองไปดูแถวท้ายวังสิ น่าจะมีอยู่”
ริ้วทองยิ้มรับ คนใช้อีกคนเดินเข้ามา “นังสาย...นังสาย ท่านหญิงรัมภาทูลว่าท่านชายดิเรกกำลังจะเสด็จมา ให้รีบตามคนไปปัดกวาดห้องรับแขก”
ริ้วทองตาวาวทันที คนใช้สองคนพากันออกไป “ท่านชายดิเรกกำลังเสด็จมา” ริ้วทองยิ้มออกมา...นึกอะไรขึ้นได้....จึงวิ่งกลับไปทางเรือนพักนายรวย
ริ้วทองวิ่งเข้ามาข้างในด้วยความตื่นเต้น...รู้ว่าดิเรกกำลังจะมา...เปิดหีบเก็บเสื้อผ้าของตัวเอง รื้อค้นเสื้อผ้าตัวใหม่ๆ สวยๆ ที่อยู่ใต้สุดออกมา...เธอมองด้วยแววตาเป็นประกาย
หม่อมเจ้าหญิงรัมภาสั่งคนใช้ 2 คนที่นั่งพับเพียบอยู่กับพื้น เจิมยืนอยู่ข้างรัมภา “พอเจ้าพี่มาถึง เราสองคนก็ชงน้ำชากับของว่างเอาไว้เสิร์ฟเจ้าพี่ อ่อ...จัดมะตูมเชื่อมของพี่หญิงณีมาด้วยนะ เจ้าพี่เคยเปรยว่าอยากรับประทานมานานแล้ว”
“มังคะ”
“หม่อมชั้นอยากให้ท่านชายดิเรกทรงทราบเหลือเกินมังคะ ว่าท่านหญิงของหม่อมชั้นแสนจะใส่พระทัยท่านชายมากเพียงใด” เจิมบอก
“ชั้นทำเพราะปรารถนาดี เจ้าพี่จะรู้หรือไม่รู้ก็ไม่ได้สำคัญ”
“สำคัญสิมังคะ ท่านชายจะได้แน่พระทัยว่ามิมีหญิงใดคู่ควรกับท่านชายดิเรกเท่ากับท่านหญิงรัมภาอีกแล้ว”
หม่อมเจ้าหญิงรัมภายิ้มรับนิดๆ...เขินแต่ยังสงวนท่าที