บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ กำไลมาศ ตอนที่ 30 หน้า 6

บรรยากาศโดยรอบมีลมพัดกรรโชกแรง ใบไม้ปลิวว่อน  เสียงท่องคาถาฟังไม่เป็นศัพท์ดังกึกก้อง เหมยกุยท่องคาถาขมุบขมิบ...ในปากมีสีแดงของหมาก  เหมยกุยนั่งพนมหนังสือใบลานที่ได้มาจากบ้านต่างจังหวัด...ทำพิธีอยู่กลางแจ้ง บนท้องฟ้าไม่มีพระจันทร์เพราะเป็นคืนเดือนมืด ล้อมเพชรนั่งอยู่ข้างหลัง  

เมื่อท่องคาถาเสร็จ...เหมยกุยหยิบหุ่นตัวแทนของรัมภาที่ทำจากผ้ามัดตราสังข์ของผีตายโหง  ผ้าดิบสีขาว เปื้อนเลือดประปราย มัดเป็นแขนขาด้วยเชือกกล้วย แล้วเหมยกุยก็เป่าน้ำหมากลงบนหุ่น เกิดควันสีดำพุ่งขึ้นจากหุ่น...ลอยขึ้นไปในอากาศ...เกาะกลุ่มเป็นก้อนควันดำ

เหมยกุยเงยหน้าขึ้นมอง “มึงจงไปครอบงำนังรัมภา ทำให้มันโหดเหี้ยมดังสัตว์ร้าย ทำให้คนที่มันเกลียดตายด้วยน้ำมือของมัน จงไป! จงไป!”   

ควันสีดำลอยพุ่งหายไปในอากาศ  เหมยกุยกับล้อมเพชรเงยหน้ามองตามเงาดำไป  

หม่อมเจ้าหญิงรัมภาเพิ่งกลับจากไปข้างนอกกำลังเดินเข้าไปในวัง แล้วเธอก็รู้สึกอะไรบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่ข้างหลัง หม่อมเจ้าหญิงรัมภาหันหลังขวับไปมอง เกิดควันดำพุ่งเข้าใส่หน้าของหญิงสาว เธอสะดุ้งตาแข็ง...ดวงตาเปลี่ยนเป็นสีขาว  กลับไปเป็นปกติ  แล้วสะบัดหน้าไปทางเรือนนายรวย “อีริ้วทอง !”

ริ้วทองนั่งดูกำไลอยู่ลำพัง ทันใดนั้นประตูห้องเปิดออกอย่างแรง ! ริ้วทองหันขวับไปที่ประตู เห็นหม่อมเจ้าหญิงรัมภาก้าวเข้ามาในห้องด้วย สีหน้าเชิดหยิ่ง   

“ท่านหญิง !  ท่านหญิงมีธุระอะไรกับหม่อมชั้นหรือเพคะ”      

หม่อมเจ้าหญิงรัมภาไม่ตอบแต่สายตามองจิกไปที่ริ้วทอง...รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นที่มุมปาก   เสียงฟ้าผ่าดังเปรี้ยง ! 

ริ้วทองเดินตามหลังหม่อมเจ้าหญิงรัมภา “ท่านหญิง  ท่านหญิงเพคะ”  แต่หม่อมเจ้าหญิงรัมภาไม่หยุดเดิน...เหมือนไม่ได้ยินที่ริ้วทองเรียก  ริ้วทองจึงก้าวเร็วๆไปดักหน้า “ท่านหญิงเพคะ  ท่านหญิงมีอะไรจะตรัสกับหม่อมชั้นก็เชิญตรัสมาตรงนี้เลยเถอะเพคะ  ฝนตกหนักเช่นนี้  ไม่มีใครออกมาแถวนี้หรอกเพคะ”  

สิ้นคำหม่อมเจ้าหญิงรัมภาชักมีดสั้นออกจากขอบผ้านุ่งของตัวเองแล้วแทงท้องริ้วทองอย่างจัง  โดยที่ริ้วทองไม่ทันตั้งตัว ริ้วทองเบิกตาโต ! 

ฟ้าผ่าดังเปรี้ยง !!!!  ฝนตกลงมาอย่างหนัก หม่อมเจ้าหญิงรัมภาชักมีดออกจากท้องของริ้วทอง...เลือดสดๆ ติดบนมีด ริ้วทองทรุดล้มลงกับพื้นยกมือกุมที่ท้องสีหน้าเจ็บปวด “ท่านหญิง...ท่านหญิงทำหม่อมชั้นทำไม” 

“มึงมันเป็นผู้หญิงหน้าด้านไร้ยางอาย  ชอบแย่งคนรักของคนอื่น  มึงสมควรตาย”  

ริ้วทองกระอักเลือด  แต่พยายามพูด “หม่อมชั้นไม่เคยแย่งใคร  ท่านชายดิเรกรักหม่อมชั้น ท่านชายดิเรกไม่เคยรักท่านหญิงเลยแม้แต่นิดเดียว”   

“ถ้าอย่างงั้นมึงก็ยิ่งไม่สมควรมีชีวิตอยู่อีกต่อไป เขาจะได้รักกู !” หม่อมเจ้าหญิงรัมภาจะเข้าไปแทงริ้วทอง แต่ริ้วทองคว้าก้อนหินที่อยู่ใกล้มือปาไปที่หน้าของหญิงสาวอย่างแรง