บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ กำไลมาศ ตอนที่ 30 หน้า 7

หม่อมเจ้าหญิงรัมภาหน้าหันและล้มลงกับพื้น   ริ้วทองรีบฉวยโอกาสพยุงตัวเองลุกขึ้นวิ่งกลับไปในทางที่เดินมา หม่อมเจ้าหญิงรัมภาหันหน้ากลับมามองริ้วทอง...เลือดสดๆ ไหลออกจากหน้าผากปรกลงเต็มใบหน้าของหญิงสาว ดวงตาของเธอถลึงโตเพราะความโกรธ 

รถหม่อมเจ้าหญิงภรณีขับเข้ามาจอด บัววิ่งออกมารับกระเป๋า “บัว...ปรุงกลับมาหรือยัง”  

“ยังเพคะ” 

หม่อมเจ้าหญิงภรณีคอตกเศร้า แล้วถาม “น้องหญิงล่ะ  น้องหญิงกลับมาหรือยัง”  

“กลับมาแล้วเพคะ  แต่เห็นท่านหญิงเสด็จไปทางโน่นเพคะ” 

ริ้วทองยกมือกุมท้องปิดแผลที่ถูกแทงวิ่งโซซัดโซเซฝ่าสายฝน พร้อมตะโกนร้องสุดเสียง “ช่วยด้วย! ช่วยด้วย  ใครก็ได้ช่วยด้วย !”  แต่ฝนที่ตกหนักกลบเสียงร้องของริ้วทอง หนำซ้ำพิษบาดแผลก็สร้างความเจ็บปวดให้ริ้วทองจนต้องเซไปพิงกับต้นไม้ หายใจหอบถี่ หมดแรงไปต่อไม่ไหว   

หม่อมเจ้าหญิงรัมภาเดินฉับๆ ตามริ้วทองมาด้วยสีหน้าโกรธแค้น  ริ้วทองหันไปทางที่วิ่งมาแล้วตกใจ “ท่านหญิง !!!” 

หม่อมเจ้าหญิงรัมภาเดินถือมีดเข้ามาท่ามกลางฝนที่ตกหนักมาก เธอมองหาริ้วทองไปรอบๆ แต่ไม่เห็นริ้วทองแล้ว  

ริ้วทองแอบอยู่หลังพุ่มไม้  มือกุมแผลที่ท้องเอาไว้ตลอดเวลา ริ้วทองภาวนาเสียงเบา “พ่อจ๋า...แม่จ๋า...ช่วยริ้วด้วย” 

ริ้วทองลุกขึ้นหนี  แต่พอหันหลังไปก็ ต้องตกใจสุดขีดเมื่อพบหม่อมเจ้าหญิงรัมภายืนอยู่ตรงหน้า 

“มึงหนีกูไม่พ้นหรอก !” หม่อมเจ้าหญิงรัมภาปราดเข้าไปจิกผมของริ้วทองแล้วกระชากเหวี่ยงไปด้านหนึ่ง ริ้วทองล้มลงหัวกระแทกพื้น  

“หม่อมชั้นกราบแล้วเพคะ  อย่าทำร้ายหม่อมชั้นเลย  หม่อมชั้นสัญญาว่าจะหนีไปให้ไกล จะไม่กลับมาเหยียบที่วังติณชาตินี้อีกเลย  หม่อมชั้นจะไม่เอาอะไรติดตัวไปเลย  ยกเว้นกำไลวงนี้วงเดียวเท่านั้น  ขอให้หม่อมชั้นเถอะนะเพคะ”   

หม่อมเจ้าหญิงรัมภามีสีหน้าอ่อนลงแล้วลุกขึ้นจากร่างของริ้วทอง  ริ้วทองประคองตัวเองลุกขึ้นแต่ลุกได้ยากลำบากเพราะเจ็บแผลที่ท้อง หม่อมเจ้าหญิงรัมภาจึงยื่นมือให้ริ้วทอง ริ้วทองเงยหน้ามองอย่างหวั่นใจ หม่อมเจ้าหญิงรัมภาแสยะยิ้มที่มุมปาก  พร้อมกับบีบมือริ้วทองแน่น จนริ้วทองตกใจ “ท่านหญิง ท่านหญิงจะทำอะไร “ 

หม่อมเจ้าหญิงรัมภาฟันมีดลงไปที่ข้อมือของริ้วทอง   ริ้วทองกรีดร้องดังลั่น !     

หม่อมเจ้าหญิงภรณีเดินเข้ามา  “เสียงใคร ?” 

ริ้วทองจับมือกุมที่ข้อมือถูกตัดขาดและดิ้นทุรนทุรายอย่างเจ็บปวด  ริ้วทองไปชนร่างของหม่อมเจ้าหญิงรัมภากระเด็นล้มลง  มือของริ้วทองที่อยู่ในมือของหม่อมเจ้าหญิงรัมภากระเด็นลอยไปตกพื้นตรงหน้าเท้าของหม่อมเจ้าหญิงภรณีที่เดินกางร่มเข้ามาพอดี