บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ กำไลมาศ ตอนที่ 30 หน้า 8

หม่อมเจ้าหญิงภรณีไม่แน่ใจว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าคืออะไร จึงย่อตัวหยิบขึ้นมาดู...แล้วพบว่ามันคือมือคนที่มีกำไลมาศติดคา !!!!! “มือ” หม่อมเจ้าหญิงภรณีโยนมือของริ้วทองทิ้งไปตกลงในพุ่มไม้ห่างออกไป   

“ท่านหญิงณี...ช่วยริ้วด้วย...”

“น้องรัมภา !   น้องรัมภาทำอะไรริ้วทอง”   

“ใครยุ่งกับเรื่องของกู  มันต้องตาย !” 

“น้องรัมภา  น้องรัมภาจะทำอะไรพี่ พี่เป็นพี่สาวของน้องนะ”

หม่อมเจ้าหญิงรัมภาก้าวเข้าไปจะแทงหม่อมเจ้าหญิงภรณี แต่หม่อมเจ้าญิงภรณีหลบทัน  หม่อมเจ้าหญิงรัมภาสะบัดหน้าไปหา หม่อมเจ้าหญิงภรณีวิ่งหนีออกไป   

หม่อมเจ้าหญิงภรณีวิ่งฝ่าสายฝนหนีเข้ามาด้วยความหวาดกลัวสุดขีด แล้วไปลื่นดินเปียกล้มกลิ้งไปกับพื้น ร่างหม่อมเจ้าหญิงภรณีกลิ้งลงเนินไปหลายตลบ แล้วศีรษะก็ไปปะทะกับต้นไม้ใหญ่เข้าอย่างแรง หัวแตกเลือดไหลสลบไปทันที 

ริ้วทองที่ไม่มีมือข้างขวาและถูกแทงที่ท้องคลานตะเกียกตะกายไปบนพื้น เลือดไหลออกปากใกล้จะสิ้นลมแล้ว

“กำไลมาศ...กำไลมาศอยู่ที่ไหน”  หม่อมเจ้าหญิงรัมภาก้าวเข้ามายืนก้มมองริ้วทองด้วยสีหน้าสะใจ “ท่านหญิงเพคะ เห็นแก่บาปบุญคุณโทษ ถ้าเสด็จพ่อของท่านหญิงรู้ว่าลูกสาวหัวแก้ว หัวแหวนฆ่าคนตาย เสด็จพ่อจะเสียพระทัยมาก เมตตาหม่อมชั้นเถอะนะเพคะ”

“เอาไว้ชาติหน้ามึงค่อยขอความเมตตาจากกู ส่วนชาตินี้...มึงต้องอยู่ใต้สระน้ำแห่งนี้ ตลอดไป” หม่อมเจ้าหญิงรัมภาถีบริ้วทองอย่างแรง   ริ้วทองกลิ้งตกลงไปในน้ำ   

ร่างริ้วทองจมดิ่งลงไปในน้ำ มือสองข้างยกลอยอยู่ข้างลำตัว  แต่ตรงมือข้างขวาซึ่งเป็นมือข้างที่ถูกตัดมีเลือดไหล ออกมาจากข้อมือเป็นจำนวนมาก “กูขอสาบาน...ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ภพกี่ชาติ...กูจะกลับมาตามเอากำไลและชีวิตของ  กูคืนจากมึง...อีรัมภา !”  ริ้วทองดวงตาถลึงเบิกโพลง 

หม่อมเจ้าหญิงรัมภายืนริมสระบัวยืนถือมีดนิ่งๆ จู่ๆ ร่างเธอก็ทรุดล้มลงแล้วสลบไปเลย มีกลุ่มควันสีดำพุ่งออกจากตัวของหม่อมเจ้าหญิงรัมภา พร้อมกับเสียงหัวเราะเล็กแหลม 

เกล้ามาศสะดุ้งเล็กน้อยตามการตกใจของเสียงเล็กแหลม 

“มาศเป็นอะไร” แต่ยังไม่มีใครตอบ พริมหันไปเห็นว่าธูปลดลงเหลือน้อยมาก “ธูปจะหมดแล้ว   ทำยังไง....มาศยังไม่กลับมาเลย”  

“คุณมาศ...คุณได้ยินผมไหม   คุณต้องกลับมาเดี๋ยวนี้”