บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ กำไลมาศ ตอนที่ 30 หน้า 9
แต่เกล้ามาศยังยืนนั่งสมาธินิ่ง
“หลวงพี่ครับทำไมมาศยังไม่กลับมา”
“พวกเขายังไม่ยอมกลับ พวกเขาอยากรับรู้อะไรบางอย่างก่อน”
ทุกคนไม่สบายใจ เกล้ามาศหลับตาและขมวดหัวคิ้ว...เสียงหัวเราะเล็กแหลมของท้ายฉากที่แล้วยังดังก้องในหู
หม่อมเจ้าหญิงรัมภานอนสลบบนพื้น กลุ่มควันสีดำลอยรอบตัวหญิงสาว พร้อมเสียงหัวเราะเล็กแหลม ควันสีดำลอยหายไปด้านนึง
เหมยกุยกับล้อมเพชรอยู่ใต้ต้นไม้ เหมยกุยพนมมือสวดมนต์ปากขมุบขมิบ...ควันดำลอยกลับเข้าไปในสมุดใบลานที่อยู่ในมือของเหมยกุย เสียงหัวเราะโหยหวนเงียบไป เหมยกุยลืมตาขึ้น
“เป็นยังไงบ้างเหมย”
“ภูตผีอวิชชาที่ชั้นส่งไปเข้าสิงนังรัมภา ไปปลุกด้านมืดในจิตใจของมัน ทำให้นังรัมภาฆ่าริ้วทองสำเร็จ”
“ดี พวกมันเป็นมารขวางความสุขของชั้นกับท่านชายดิเรก พวกมันทุกคนสมควรตาย” ล้อมเพชรเอ่ยอย่างร้ายกาจ
ปรุงสะพายห่อเสื้อผ้าเดินย่องมาชะเง้อมองเข้าไปด้านใน ปรุงเห็นคนใช้ของวังวิ่งวุ่นไปมาอยู่แถวหน้าตึกใหญ่ ปรุงมองแปลกใจ แล้วมีคนใช้หญิงก็วิ่งผ่านประตูรั้วไป ปรุงเรียก “น้าจ๊ะ น้า”
คนใช้หันมามองปรุง คิดนิดนึงแล้วจำหน้าได้ “อ้าว...ปรุง มาทำอะไรที่นี่”
“มาหาริ้วทองจ้ะ”
“คุณริ้วทองยังไม่กลับมาเลย”
“อ้าวเหรอ แล้วนี่มีอะไรเกิดขึ้นเหรอจ๊ะ”
“ท่านชายดิเรกถึงชีพิตักษัยแล้ว”
ปรุงช็อค !
ปรุงเปิดประตูพรวดพราดเข้ามาในเรือนนายรวย “ริ้ว ! ริ้ว เอ็งรู้เรื่องหรือยัง ท่านชายดิเรกตายแล้ว !” แต่ในเรือนไม่มีริ้วทอง ปรุงวิ่งตามหาไปตามห้องต่างๆ “ริ้ว ! ริ้ว !” ปรุงหาไม่เจอ “ริ้วหายไปไหน”
ปรุงวิ่งตามหาริ้วทอง แต่เจอหม่อมเจ้าหญิงภรณีนอนสลบอยู่กับพื้น ปรุงวิ่งเข้าไปย่อตัวดู เอามืออังที่จมูก “ท่านหญิงณี ! ท่านหญิงยังไม่ตาย” เขายกมือแตะแขนภรณี “ท่านหญิงกระหม่อม” แต่หญิงสาวไม่รู้สึกตัว
ปรุงละสายตาจากภรณีแล้วมองไปรอบๆ..คล้ายกับว่าจะหาคนมาช่วย พลันสายตาของปรุงหันไปปะทะเข้ากับแสงสีทองที่ส่องมาจากทางพุ่มไม้ ปรุงแปลกใจ จึงลุกขึ้นไปดู แล้วเห็นว่าเป็นกำไลมาศของริ้วทองที่มีคราบเลือดติดอยู่