บทละครโทรทัศน์ กำไลมาศ ตอนที่ 23 หน้า 2
รถอินทวงศ์ขับเข้ามาจอดที่ลานจอดรถวัด อินทวงศ์ลงจากรถไปเปิดประตูให้เกล้ามาศ เกล้ามาศยิ้ม
พระปราบสีหน้าสงบนิ่งเดินนำมา สวิตาตามอยู่ห่างๆ “ท่านเป็นใคร”
“อาตมาเป็นคนที่รู้เรื่องราวในอดีตชาติของตัวเอง...เหมือนที่โยมรู้”
สวิตาโกหก “หลวงพี่พูดอะไรคะ วิไม่เข้าใจ”
“โยมรู้ดีแก่ใจตัวเองว่าอาตมาพูดเรื่องอะไร โลกนี้ไม่มีสิ่งใดเป็นของเราอย่างแท้จริง แม้กระทั่งตัวของเราเอง อย่าปล่อยให้กิเลสตัณหาความอยากมีอยากได้ให้มาครอบงำจิตใจของโยม เพราะสุดท้ายแล้วโยมจะไม่เหลืออะไรเลย แต่ถ้าโยมไม่หยุด อาตมาจะต้องทำหน้าที่หยุดโยมเอง”
สวิตาพยายามยิ้มกลบเกลื่อน “หลวงพี่ยิ่งพูด วิก็ยิ่งไม่เข้าใจว่าหลวงพี่พูดเรื่องอะไร วิว่าวิขอตัวกลับก่อนดีกว่า” สวิตาหันหลังจะเดินกลับไป แต่เจออินทวงศ์กับเกล้ามาศเดินเข้ามาด้วยกัน“ต๊ะ !”
“วิ! วิมาทำอะไรที่นี่”
“เอ่อะ..คือคุณแม่ให้วิแวะมาขอกำไลจากหลวงพี่เอาไปทำพิธีปราบผีจากกำไลค่ะ”
“แต่ผมว่าผมไม่ได้บอกว่าพระปราบอยู่ที่วัดไหน”
“อย่าลืมสิคะ คุณแม่วิกว้างขวาง ท่านคงจะรู้มาจากเพื่อนของท่าน วิขอตัวกลับ ไปถ่ายละครต่อก่อนนะคะ” เธอเอ่ยกับพระปราบมีนัยยะถึงเรื่องริ้วทอง “ท่านคะ...ธรรมะที่ท่านเทศนาให้วิฟังเมื่อสักครู่ วิซาบซึ้งมาก วิสัญญาว่าจะนำไปปฏิบัติตาม”
“ถ้าโยมปฏิบัติตามได้อย่างที่พูด อาตมาก็ยินดี”
สวิตาเดินออกไป เกล้ามาศมองตามสวิตาอย่างสงสัย
สวิตาเข้ามาในรถ...สีหน้าเครียดจัด “บ้าเอ้ย ! จะช่วยริ้วทองออกมาได้ยังไง !”
เกล้ามาศกับอินทวงศ์ก้มกราบพระปราบ “มาศตั้งใจมากราบหลวงพี่หลายวันมาแล้วค่ะ แต่ว่ามาศติดธุระอยู่” เธอมองไปที่บาตรพระ “ ริ้วทองยังอยู่ในบาตรเหมือนเดิมใช่ไหมคะ”
“มีอะไรรึ”
“คือวันก่อนคนใช้กับคุณแม่ของมาศถูกผีหลอก ทุกคนยืนยันว่าเป็นผีริ้วทอง”
“คงจะโดนใครหลอกเข้าแล้ว โยมริ้วทองอยู่ในนี้ ไม่สามารถออกไปไหนได้ แล้วจะออกไปหลอกหลอนใครได้อย่างไร”
เกล้ามาศพยักหน้ารับ...สีหน้าไม่สบายใจ “คงมีใครใช้ริ้วทองเป็นเครื่องมือจริงๆ”
อินทวงศ์มองไปที่บาตรพระ “ ริ้วทองเป็นยังไงบ้างครับ เขายอมบ้างหรือยัง”
“ดับไฟภายนอกใช้น้ำได้ แต่ดับไฟภายในจิตใจต้องใช้เวลา ยิ่งเป็นไฟที่สั่งสมมาตั้งแต่ภพชาติก่อน มันยิ่งร้อน”
พระปราบนึกย้อนกลับไปสู่อดีต