บทละครโทรทัศน์ กำไลมาศ ตอนที่ 12 หน้า 3
“เขาเคยมีประสบการณ์ไม่ดีขณะดินเนอร์กับคนอื่นค่ะ เขาทำเรื่องขายหน้าเข้า ทำให้เขาขาดความมั่นใจจนกลายเป็นความหวาดกลัวไปเลย เขารู้ว่าถ้าเขาปล่อยให้ตัวเองเป็นแบบนี้ เขาจะใช้ชีวิตในสังคมลำบากก็เลยมาเข้ารับการบำบัดค่ะ”
“แล้วหายไหม”
“หายค่ะ อย่างคุณย่ากลัวกำไล ก็สามารถหายได้เหมือนกัน” ทรัพย์มณีนิ่งคิดไปอย่างตัดสินใจ เกล้ามาศได้ทียิ่งพูดเสริม “มาศว่าคุณหญิงรู้ดี ถ้าใส่เครื่องประดับ แต่ขาดกำไล มันก็เหมือนจะขาดอะไรไป ใช่ไหมคะ”
ทรัพย์มณีพยักหน้ารับแล้วถาม “บำบัดช่วยให้หายได้จริงๆ เหรอ”
เกล้ามาศยิ้มรับ แต่ยังไม่ทันตอบ มือถือของเกล้ามาศสั่นเพราะมีสายเข้า เกล้ามาศหยิบมาดูหน้าจอเห็นว่าชื่อ "คุณแม่" เกล้ามาศกดรับสาย “ฮัลโหล” เสียงอินทนิลร้องไห้กระซิกๆ ดังลอดออกมาจากมือถือ เกล้ามาศแปลกใจ
“คุณแม่! คุณแม่เป็นอะไรไปคะ” ปลายสายตัดไป...เกล้ามาศไม่สบายใจ หันไปบอกกับทรัพย์มณี “มาศขอตัวออกไปโทรหาคุณแม่สักครู่นะคะ”
ทรัพย์มณียิ้มรับ เกล้ามาศเดินออกไปจากห้อง ทรัพย์มณีนั่งครุ่นคิดเรื่องบำบัดตามลำพังแล้วก้มดูรูปต่อ
เกล้ามาศเดินถือโทรศัพท์ออกมาจากในห้อง ปิดประตูให้สนิทเรียบร้อย ..สวิตาเดินมาอีกทาง มองตามเกล้ามาศเดินลับตาไป แล้วหันไปสบตากับริ้วทองที่ยืนอยู่ใกล้ๆ สวิตาพยักหน้าให้ริ้วทองแล้วหลับตาลง ริ้วทองจิกตามองสวิตา ดวงตาเปลี่ยนเป็นสีแดงวาบ
ทรัพย์มณีนั่งดูรูปของตัวเอง “ถ้าไม่มีกำไล มันก็จะขาดอะไรไปจริงๆ” ประตูห้องเปิดออกเบาๆ...สวิตาที่มีริ้วทองสิงอยู่เดินเข้ามาในห้อง จากร่างของสวิตาเปลี่ยนเป็นร่างของเกล้ามาศ ทรัพย์มณีหันมาหาเกล้ามาศ “หนูมาศ คุณนิลมีปัญหาอะไรหรือเปล่า” เกล้ามาศตัวปลอมไม่ตอบ ยิ้มหวานๆ ทว่าดูน่ากลัว “งั้นเรามาคุยเรื่องบำบัดกันต่อเถอะ ย่าชักจะสนใจแล้ว”
เกล้ามาศเดินเกดมือถือโทรออกไปหาแม่ รอฟังสาย สักพักเสียงปลายสายดังขึ้น “คุณแม่โทรหามาศ มีอะไรเหรอคะ”
“เปิ้ลเองค่ะคุณมาศ ไม่ใช่คุณนิล”
“อ้าว !?”
“คุณแม่คุณมาศคุยธุระอยู่ จะคุยมั้ยค่ะ”
“ฉันต่างหากที่ต้องถามว่า คุณแม่มีอะไรจะคุยอะไรกับฉันถึงโทรหา”
“เปล่านี่ค่ะ โทรศัพท์คุณนิลอยู่ในบ้าน คุณนิลคุยธุระอยู่ เปิ้ลก็อยู่ด้วยตลอด รับรองได้ค่ะว่าคุณนิลไม่ได้โทรหาคุณมาศแน่นอนค่ะ”
“แต่คุณแม่โทรหาชั้นจริงๆ ไม่เชื่อเดี๋ยวชั้นให้ดูสายโทรเข้าเลย”
“แต่คุณนิลไม่ได้โทรจริงๆนะค่ะ เปิ้ลสาบาน”
“ไม่ล่ะ ไม่โทรก็ไม่โทร แค่นี้นะ” เกล้ามาศวางสายไปด้วยความแปลกใจ