บทละครโทรทัศน์ กำไลมาศ ตอนที่ 12 หน้า 4

ทรัพย์มณีถามเกล้ามาศ “ย่าอยากหายกลัวกำไล ย่าต้องทำยังไงบ้าง” เกล้ามาศไม่ตอบชูกำไลมาศจ่อใส่หน้าทรัพย์มณี ทรัพย์มณีตกใจ “กำไล !” ทรัพย์มณีผุดลุกขึ้น ถอยออกห่างเกล้ามาศ “กำไลมาอยู่ที่หนูมาศได้ยังไง เอาออกไปไกลๆ ย่ากลัว”   

“อยากหายกลัวกำไลไม่ใช่หรือคะ รับไปสิคะ รับไปดูใกล้ๆ” เกล้ามาศกำไลจ่อหน้าทรัพย์มณี ทรัพย์มณีผงะถอยไปยืนชิดติดกับกำแพงห้องและหลับตาไม่ยอมดู เกล้ามาศคว้าหน้าของทรัพย์มณีให้หันมา “ดูเถอะค่ะ ดูให้เต็มตา ไม่มีอะไรน่ากลัวเลยสักนิด”     

ทรัพย์มณีถลึงตามองกำไลแล้วนึกถึงภาพที่เคยเจอกำไลหลอก  “เอาไปให้พ้น!” ทรัพย์มณีออกแรงสะบัด กำไลมาศกระเด็นตกพื้นใกล้เท้าของทรัพย์มณี ทรัพย์มณีจะวิ่งหนี แต่สะดุดขาตัวเองล้มลงกับพื้น “โอ๊ย!” ทรัพย์มณีล้มหน้าคว่ำลงบนพื้น สีหน้าเจ็บปวดจากแรงกระแทก เกล้ามาศตัวปลอมดึงข้อเท้าสองข้างของทรัพย์มณี  แล้วลากทรัพย์มณีให้มานอนใกล้กับกำไล “เจ็บ...เจ็บ” ทรัพย์มณีร้องโอดครวญพร้อมกับลืมตาขึ้น  แล้วสิ่งที่ปรากฏแก่สายตาของทรัพย์มณีก็คือ...มือผีขาวซีดโผล่มาจากกำไล! “มือ..มือ !!!” มันก็กำลังจะคลานมาหาทรัพย์มณี   ทรัพย์มณีร้องกรี๊ดดดดดดดดดด   

เกล้ามาศได้ยินเสียงทรัพย์มณีกรีดร้องก็หันขวับไปทางเสียง! “คุณหญิง !” เกล้ามาศรีบวิ่งกลับไปทันที เกล้ามาศวิ่งมาที่ห้อง  แล้วชะงักสงสัยเมื่อเห็นว่าประตูห้องไม่ได้ปิดสนิท เธอรีบเปิดประตูเข้าไปในห้อง    

ทรัพย์มณีนอนปิดหน้า ร้องกรี๊ด ดิ้นพล่านอยู่บนพื้น เกล้ามาศรีบปราดเข้าไปหาทรัพย์มณี “คุณหญิง! คุณหญิงเป็นะไรไปคะ”

“ไปให้พ้น อย่ามายุ่งกับชั้น !” ทรัพย์มณีผลักเกล้ามาศออกอย่างแรง  เกล้ามาศกระเด็นไปทางประตู พร้อมๆ กับที่อินทวงศ์เข้ามาในห้อง จึงช่วยรับเกล้ามาศไว้ได้ทัน  

อัญมณี สร้อยดาว สร้อยทองตามเข้ามา     

“เกิดอะไรขึ้นคะคุณแม่”   

ทรัพย์มณีมองเกล้ามาศอย่างโกรธจัด “ผู้หญิงคนนี้จะฆ่าแม่ !”  

เกล้ามาศตกตะลึง 

เกล้ามาศรีบปฏิเสธ “ไม่จริงนะคะ! มาศไม่ได้ทำ คุณหญิงกลัวกำไล  มาศไม่มีทางเอากำไลมาบังคับให้คุณหญิงดูให้เป็นอันตรายแน่นนอน”  

“ถ้าเธอไม่ได้ทำก็แสดงว่าชั้นโกหกน่ะสิ!” ทรัพย์มณีนั่งหน้าซีดดมยาดมอยู่บนโซฟา   

อินทวงศ์กับอัญมณีนั่งประกบทรัพย์มณี เกล้ามาศเงียบ...ไม่มีประโยชน์ที่จะเถียง อินทวงศ์เห็นท่าไม่ดีช่วยแก้ต่างให้ “คุณมาศไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นครับ แต่เรื่องนี้อาจจะมีอะไรเข้าใจผิดกัน  เพราะพวกเราช่วยกันหาทั่วห้องแล้ว กำไลวงนั้นไม่ได้อยู่ในห้องคุณย่า”  

“ใช่ค่ะ เราไม่ได้บอกคุณแม่ กำไลวงนั้นหายไปจากบ้านเราหลายวันแล้ว มันไม่มีทางไปอยู่ที่คุณมาศได้หรอกค่ะ” 

“พวกมิจฉาชีพมาในคราบคนดีมีถมเถ” เธอปรายตามองเกล้ามาศ  

อินทวงศ์อ่อนใจ “คุณย่าครับ ผมขอร้อง” 

“ถ้าต๊ะเห็นว่าผู้หญิงคนนี้ทำอะไรกับย่า ต๊ะจะรู้ว่าสิ่งที่ย่าทำมันน้อยเกินไปด้วยซ้ำ” ทรัพย์มณีหันไปพูดกับเกล้ามาศ  “ชั้นขอดูกระเป๋าของคุณ”  

เกล้ามาศอดกลั้นเต็มที่ สร้อยดาวสาระแนคว้ากระเป๋าสะพายของเกล้ามาศมาส่งให้ทรัพย์มณี