บทละครโทรทัศน์ กำไลมาศ ตอนที่ 17 หน้า 2
“เอาเป็นว่าเราอย่าเพิ่งด่วนสรุปว่าสร้อยดาวขโมยกำไลเลยครับ แต่รอให้สร้อยดาวฟื้นขึ้นมาเล่าให้เราฟังเองดีกว่า ว่าความจริงแล้วเกิดอะไรขึ้น”
ทุกคนเห็นด้วย มีแต่สวิตาที่เครียดมาก
สวิตาเดินเร็วๆ อย่างร้อนใจ หันซ้ายหันขวามองให้แน่ใจว่าไม่มีใครผ่านมาแล้วนี้ แล้วแหงนหน้าเรียกริ้วทอง “ริ้วทอง ริ้วทอง” ไฟในบริเวณนั้นกะพริบ บ่งบอกว่าผีริ้วทองมาแล้ว สวิตาเปิดกระเป๋าสะพาย หยิบกำไลมาศออกมาชู “ชั้นเอากำไลของเธอมาได้แล้ว ต๊ะจะทำลายกำไลไม่ได้อีก ทีนี้ก็เป็นหน้าที่ของเธอ ไปทำให้สร้อยดาวฟื้นขึ้นมาไม่ได้อีก เพราะไม่อย่างงั้น ชั้นกับเธอจะต้องเดือดร้อน” สิ้นคำหลอดไฟแตกเพล้ง สัญลักษณ์แทนว่าริ้วทองรับรู้แล้ว แต่สวิตาก็ยังหงุดหงิดไม่หาย
อินทวงศ์ก้มหากำไลไปตามมุมต่างๆ ของบ้าน
อัญมณีเดินเข้ามา “ในห้องพระกับบนชั้นสองไม่มีเลย ต๊ะล่ะ...เจอบ้างไหม”
“ยังไม่เจอเหมือนกันครับ”
“แปลกจัง กำไลจะหายไปได้ยังไง”
สองอาหลานมองกันอย่างแปลกใจ
สร้อยดาวนอนหลับอยู่บนเตียงภายในห้องปิดไฟมืด ประตูห้องค่อยๆ เปิดออก แล้วปิดเองช้าๆ เกิดหยดน้ำขึ้นที่หน้าประตู หยดไปตามทางจนถึงพื้นหน้าเตียง ผ้าสีดำจากชุดของริ้วทองคืบคลานจากปลายเท้าของสร้อยดาว แล้วค่อยๆ ไล่ขึ้นมาบนขา สร้อยดาวมีผ้าพันที่หัวเพราะหัวแตก เริ่มขยับเปลือกตาเพราะรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวบนร่างกายของตัวเอง
สร้อยดาวเอ่ยถามอย่างอ่อนแรง “ใคร...ใคร..” ไม่มีเสียงตอบ สร้อยดาวค่อยๆ เปิดตาขึ้น ภาพลางเลือนว่ามีร่างริ้วทองยืนทำท่า "เชิดหุ่นกระบอก" อย่างมีความสุขอยู่บนร่างของเธอ!
“"ชิชะพระองค์ดำรงราช มาหลงเล่นลูกสวาทน่าบัดสี ถ้าเป็นพระตาเถรเณรชี ป่านฉะนี้จะต้องเป็นกองกลาง"
สร้อยดาวเบิกตาโต..กลัวสุดขีด...อ้าปากจะเปล่งเสียงร้องว่า "ช่วยด้วย" แต่ไม่มีเสียงดังลอดออกมาเลยแม้แต่นิดเดียว ร่างกายส่วนต่างๆ ของสร้อยดาวหงิกเกร็ง จากความกลัวและพยายามจะลุกขึ้นมาจากเตียง ริ้วทองร่ายรำแล้วหันมามองสร้อยดาว ลูกตาดำของสร้อยดาว....ปรากฏหน้าริ้วทองขาวซีดมีรอยเส้นเลือดขึ้นเต็มใบหน้า...ดวงตาแดงฉาน สร้อยดาวช็อคสุดขีด ร่างกายหงิกเกร็ง ดวงตาเบิกโพลง !
พยาบาลเปิดประตูเข้ามา เห็นอาการของสร้อยดาวก็ตกใจ “คุณ !”
พยาบาลกำลังดูอาการของสร้อยดาว ขณะที่ริ้วทองยังร่ายรำอยู่บนเตียงอย่างมีความสุข โดยที่พยาบาลไม่เห็น