บทละครโทรทัศน์ กำไลมาศ ตอนที่ 17 หน้า 5
อินทวงศ์จับมือของสร้อยดาวแล้วออกแรงกระชากออกจนหลุด สร้อยดาวนิ่งไป...สร้อยทองร้องไห้กอดร่างสร้อยดาว เกล้ามาศมองข้อมือตัวเองและมองสร้อยดาวอย่างไม่สบายใจ
เกล้ามาศนั่งแตะข้อมือตัวเองข้างที่สร้อยดาวบีบอยู่ลำพัง อินทวงศ์เดินเข้ามาพร้อมที่ประคบเย็น
“สร้อยดาวเป็นยังไงบ้างคะ”
“สงบแล้วครับ คุณหมอบอกว่า ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง”
“แต่ชั้นรู้สึกเหมือนว่าสร้อยดาวพยายามจะบอกอะไรเรา”
“สร้อยดาวคงจะบอกว่าเธอเจออะไร ผมมั่นใจว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับสร้อยดาวต้องไม่ใช่เรื่องปกติ เพราะมันมีเรื่องแปลกๆ เกิดขึ้นหลายอย่าง ทั้งเรื่องเสียงร้องของคุณย่า และเรื่องที่เกิดขึ้นกับสร้อย”
“เป็นไปได้ไหมคะ ว่าริ้วทองไม่อยากให้คุณเอากำไลของเธอไปทำลาย ก็เลยใช้สร้อยดาวเป็นเครื่องมือขโมยกำไลมา”
“ผมก็คิดอย่างงั้นครับ”
“ชั้นไม่เข้าใจเลยว่าตั้งแต่เด็กจนโต ทำไมชั้นถึงต้องมาเจอเหตุการณ์แปลกๆอยู่ตลอด ไม่รู้ว่าชั้นเคยทำเวรทำกรรมไว้กับใคร”
อินทวงศ์ใช้แผ่นประคบเย็นประคบที่ข้อมือให้เกล้ามาศอย่างเบามือ “ถ้าสิ่งที่เกิดขึ้นกับเราในชาตินี้มีผลจากกรรมที่เราเคยทำไว้ งั้นชาติที่แล้วผมก็คงจะสร้างกรรมอะไรไว้กับคุณ ชาตินี้ผมถึงอยากดูแลแต่คุณ” เขามองลึกเข้าไปในดวงตาของเกล้ามาศ “วันแรกที่ผมพบคุณที่ร้านคุณไลย ผมรู้สึกคุ้นหน้าคุณมากเหมือนเคยรู้จักมานาน แต่สิ่งที่พิเศษกว่านั้นก็คือ ผมรู้สึกว่าผมมีหน้าที่ดูแลคุณ”
“วันนั้นชั้นก็รู้สึกค่ะ”
อินทวงศ์ยิ้มกว้างดีใจ
“แต่ชั้นรู้สึกว่า...อย่าให้คุณเข้าใกล้...ถ้าไม่อยากเสียใจ”
อินทวงศ์หุบยิ้ม “คุณพูดจริงเหรอ”
“ชั้นจะโกหกคุณทำไม”
“แล้วทำไมคุณถึงยอมให้ผมอยู่ตรงนี้”
“เพราะชั้นให้ความสำคัญกับปัจจุบันมากกว่าอดีตค่ะ ไม่ว่าอดีตคุณจะเคยทำอะไรไว้ มันก็คือสิ่งที่ผ่านไปแล้ว แต่ปัจจุบันคุณเป็นคนดี คุณคือคนที่คอยช่วยเหลือชั้น อยู่ข้างชั้นเสมอ แล้วเรื่องอะไรที่ชั้นจะต้องไม่ยอมให้คุณอยู่ใกล้ด้วยล่ะคะ”
อินทวงศ์ยิ้มออกมาได้อีกครั้ง แล้วจับมือของเกล้ามาศ “ขอบคุณมากคให้โอกาสผม ผมจะไม่ทำให้คุณผิดหวังเลย”
อินทวงศ์กับเกล้ามาศมองกันอย่างรู้สึกดี